اول قهرمانی المپیک، بعد جام‌جهانی 2014

بله، همین‌طور است. من توانستم با سانتوز بیشتر خودنمایی کنم و بسیاری از امیدها و احتمالات را به یقین تبدیل کنم.

فکر می‌کنم این اتفاق در تمامی زمینه‌ها رخ داده باشد و این حتی شامل توانایی جسمانی‌ام می‌شود. خوشبختانه توانستم به نمایش‌های خود در سال 2009، در سال 2010 استمرار بخشم. این را می‌توانید حتی در تعداد گل‌هایی هم که در سال 2010 زدم، مشاهده کنید. مهم‌تر از هر چیزی این است که در کار و زندگی‌ام تکامل بیشتری یافتم و به درجات بالاتری رسیدم.

فکر می‌کنم اوج روند یادگیری هر انسانی زمانی باشد که دچار مشکلات و وارد زمان‌های سخت می‌شود و در آن روزهاست که پوست کلفت می‌شود و می‌فهمد که با شکننده بودن به هیچ جایی نخواهد رسید. بنابراین باید دائما تجربه کسب کنید و آدم محکم‌تری شوید.

ماجرا از دست من خارج بود و ابعاد آن توسط مطبوعات بزرگ‌تر شد. ظاهرا سایر بازیکنان تیم و مدیران باشگاه هم او را نمی‌خواستند. این از موارد و اتفاقاتی بود که اصلا دوست ندارم آن را مجددا تجربه کنم.

من در آن زمان تصمیم گرفتم که در برزیل بمانم و به اروپا نروم، اما این فقط اقدامی برای آینده نزدیک است و شاید یکی دو سال بعد تصمیم دیگری بگیرم، تصمیم سختی بود، اما فکر می‌کنم که درست بود و رفتنم به اروپا نباید به این زودی شکل می‌گرفت. الان هم افسوسی بابت آن ندارم. فعلا در سانتوز و کنار خانواده‌ام می‌مانم.

اگر این کار را بکنند، به نفع‌شان خواهد بود، زیرا پرتجربه‌تر شده و وقتی پایشان به اروپا می‌رسد، پخته‌تر خواهند بود و طبعا به موفقیت‌های بیشتری دست خواهند یافت. در عین حال کوتینیو تابستان 2010 با 18 سال سن به اینترمیلان رفت و آنجا موفق هم بوده است و در نتیجه نمی‌توان یک حکم کلی داد که برای همه نفرات شمول داشته باشد.

اگر این چنین باشد، واقعا احساس غرور خواهم کرد زیرا سنم هنوز بسیار پایین است. من همیشه آرزو داشته‌‌ام که نفر اول سانتوز محسوب شوم و اینک که به آن رسیده یا بسیار نزدیک شده‌ام، هیچ چیزی مثل این مساله مرا غرق در غرور و سرور نمی‌کند.

طبعا بسیار شاد شدم زیرا او بهترین مربی فعلی برزیل است و هر جا رفته، موفق شده و وقتی کسی این چنین از شما تعریف می‌کند، باید واقعا احساس غرور کنید زیرا یک متخصص درجه اول در ورزش فوتبال است.

هر چه بود، یک الزام بود و چاره‌ای جز این نداشتیم زیرا روبینیو و آندره، زوج خط حمله تیم را می‌ساختند و من چاره‌ای جز یک خط عقب‌نشینی نداشتم. با این حال هم من از این تجربه راضی بودم هم روبینیو گله‌ای نداشت. ما گروهی و یکپارچه دفاع می‌کردیم، اما سرعت‌مان در انتقال از حالت دفاع به حمله فوق‌العاده و چیزی بود که فرصت‌های گلزنی زیادی را برای ما می‌ساخت و ما را به پیروزی می‌رساند.

به هر حال این هم یکی از تیم‌های ملی کشورم است و پوشیدن پیراهن هریک از آنها یک افتخار است و هر تیمی که به نام سله‌سائو و با رنگ زرد و آبی به میدان برود حاضرم برایش توپ بزنم. این احترامی است که به کشورم بدهکارم.

بله، این هم انگیزه‌ای اضافی برای ما است. من مسابقات فوتبال دو المپیک اخیر را که هر دو با قهرمانی آرژانتین به پایان رسید، پای تلویزیون تماشا کردم و به این خاطر بسیار مایلم که یک سال و نیم بعد در لندن، برزیل را برای اولین بار قهرمان فوتبال المپیک کنم. درست است که به جام جهانی 2014 و فتح آن بسیار چشم دارم، اما طلای المپیک نیز جای خود را دارد.

این مساله یک فشار فکری و روحی مضاعف را هم به آدم وارد می‌کند که خوشبختانه به رغم سن کم به آن خو گرفته‌ام و اگر این کار را نکنم، خبری از فتوحات و جام‌های بعدی برایم نخواهد بود.