می‌خواستیم با مخاطبان بیشتری ارتباط برقرار کنیم

این اثر نخستین تجربه ضبط شده موسیقایی گروه «رستاک» است که در آن سعی شده به تعدادی از فرهنگ‌های موسیقایی کشور بپردازیم، ابتدا قصد ما تنها اجرای زنده این اثر بود و برای این‌که اجرا حس بهتری بگیرد، به سراغ ضبط اثر رفتیم، زیرا نیاز داشتیم نمونه صوتی از کار داشته باشیم تا تمرینات سرعت بیشتری داشته باشد و حس بهتری پیدا کند. پس از ضبط 6 قطعه از اجرای زنده برای ما مشخص شد که آثار قابلیت این را دارد که به صورت یک آلبوم مجزا منتشر شود، در نتیجه آلبوم رنگواره‌های کهن با حمایت مرکز موسیقی حوزه هنری و با همراهی رضا عابدیان، فرزاد مرادی، مجید پوستی و پرهان مهاجری شکل گرفت.

این کار در مجموع براساس یک آنسامبل ثابت است و در این آنسامبل ثابت یک‌سری از سازهای مشخص را که به نوعی مربوط به موسیقی دستگاهی یا ملی ایران مثل کمانچه، تار، قانون و عود و... بوده به کار برده‌ایم و در هر قطعه به فراخور این‌که آهنگ برمبنای جغرافیای خطه‌ای خاص است، ویژگی های موسیقایی آن منطقه را هم به اثر اضافه کرده‌ایم که لهجه در آنها بسیار دخیل بوده است. سازهای شاخص هر منطقه جغرافیایی را هم برای اجرای موسیقی آن منطقه انتخاب کردیم. برای مثال در موسیقی بلوچستان از دهلک بلوچستان، یا برای موسیقی کردستان از کمانچه به عنوان ساز شاخص و قالب آن منطقه در قطعه مربوط به آن منطقه استفاده کردیم که بتوانیم نمادی از هر منطقه را داشته باشیم.

ما با یک مجموعه چند صدایی از سازها مواجه بودیم،‌ در وهله نخست می‌خواستیم قرار گرفتن مجموعه سازهای دستگاهی در کنار سازهای نواحی ایران به گونه‌ای باشد که اصالت موسیقایی خطه‌های ایران حفظ شود. در وهله دوم می‌خواستیم هر قطعه از موسیقی نواحی روح موسیقی خطه‌ای را که معرف آن است، از دست ندهد.

این امر نوعی محدودیت یا الزام بود که برای خودمان تعریف کردیم و یک بخش سخت کار نیز انتخاب ملودی‌هایی بود که ما در این اثر از آنها استفاده کردیم، زیرا ضبط این اثر به منظوری که ما دنبال می‌کردیم، اجرای ملودیک آثار نواحی بود و این مهم زمان زیادی از ما گرفت، ضبط بعضی قطعات در فضای کارگاهی که با آن روبه‌رو بودیم بسیار خوب پیش می‌رفت، بعضی از قطعات هم به بن‌بست می‌رسید، ضمن این‌که ما واقعا نمی‌دانستیم چه بازخوردی پیدا می‌کند. نمونه‌ای هم در دسترس نداشتیم که بدانیم الگوی کار چه چارچوبی باید داشته باشد، علاوه بر تمام این موارد، تنها یک خواننده آثار را اجرا کرد. این مساله با توجه به تنوع فرهنگ زبانی هر منطقه ایران (در لهجه و گویش)‌ شرایط دشوارتری برای گروه بویژه خواننده اثر ایجاد کرد، ضمن این‌که ما می‌خواستیم موسیقی رنگواره‌های کهن بشدت بر خوانندگی آن غلبه داشته باشد.

کار بعدی ما که تصور می‌کنم بزودی وارد بازار موسیقی شود، کاری تصویری و صوتی است با عنوان «همه اقوام من» با فضایی متفاوت به لحاظ انتخاب ملودی‌ها، زیرا در این اثر به ملودی‌هایی پرداختیم که در هر منطقه جغرافیایی شناخته‌شده‌تر باشد، ملودی‌هایی با فضای منظومه و ترانه، البته ملاک انتخاب این ملودی‌‌ها قدمت تاریخی نبوده و بیشتر گستردگی فرهنگی را که این آثار داشته، مورد توجه قرار دادیم.

الهام نادری فرید / جام‌جم