ژاپنی‌ها در فضا بادبان کشیدند

تا قرن‌ها وضع به همین گونه بود و راهی برای سفر در میانه دریاهای وسیع جز برافراشتن بادبان‌ها وجود نداشت.

امروز اما انواع دیگر پیشران‌ها از موتورهای الکتریکی و اتمی گرفته تا نیروگاه‌های کوچک فسیلی، این وظیفه را برای کشتیرانی به عهده گرفته‌اند، اما در همین احوال دانشمندان گمان می‌کنند اگر بخواهند به دوردست‌های منظومه شمسی و حتی به فضای ماورای سیارات سفر کنند؛ چاره‌ای ندارند جز آن‌که به همان ایده قدیمی دریانوردان باز گردند و بادبان‌ها را برافرازند.

اما در فضا که هوا و بادی وجود ندارد، بادبان به چه کار می‌آید. در حقیقت ایده‌ای که این روزها جامه واقعیت به تن می‌کند، به نام بادبان خورشیدی معروف است. بادبان‌های خورشیدی در حقیقت صفحات بسیار وسیع و بسیار نازکی هستند که در مقابل نور خورشید، پهن می‌شوند. فوتون‌هایی که با این سطح برخورد می‌کنند، هر یک ضربه و انرژی کوچکی را به آن وارد می‌کند و در نهایت تجمیع این انرژی باعث می‌شود تا کم‌کم شتاب اندکی اما ثابت به فضا پیما وارد شود.

به این ترتیب با توجه به شتاب ثابت، فضا پیما می‌تواند سرعت خود را افزایش دهد و کم‌کم به سرعت‌هایی دست یابد که هیچ پیشران دیگری نمی‌تواند آن را تولید کند؛ سرعت‌هایی که شاید انسان را قادر به سفر در فضای میان ستاره‌ای کند.

البته چنین بادبان‌هایی برای سفرهای بین سیاره‌ای مناسب نیست، اما باید از جایی آغاز کرد و این کاری است که اواخر هفته گذشته، ژاپن آن را انجام داده است.

آژانس فضایی ژاپن روز جمعه تایید کرد که بادبان‌های فضایی ماموریت ایکاروس در فاصله تقریبا 8 میلیون کیلومتری زمین با موفقیت باز شده‌اند. اگرچه هنوز نمی‌توان مطمئن بود سفینه بر اثر استفاده از این بادبان‌ها در حال شتاب گرفتن هست یا نه؛ اما در روزهای آینده مشخص می‌شود چه میزان شتابی بر اثر این بادبان به سفینه وارد شده است.

ضخامت این بادبان وسیع تنها 5‌‌‌/‌‌‌7 میکرومتر است یعنی نازک‌تر از یک سیزدهم قطر موی سر شما.

اما آیا بادبانی بزرگ و نازک به ابزاری برای سفرهای طولانی در فضا تبدیل خواهد شد؟ این سوالی است که شاید نتایج بررسی‌ها روی ایکاروس در هفته‌های آینده پاسخی برای آن داشته باشد.