کشتی ایران ره به خطا می‌برد

بیش از 2 سال از المپیک 2008 پکن را پشت سر گذاشته‌ایم ـ میدانی که در آن کشتی ایران تن به ناکامی بزرگی داد ـ اما هنوز پاشنه در کشتی به روی یک پاشنه چرخیده و چهره‌های جدیدی به میدان نیامده‌اند که به واسطه حضور پررنگ آنان بتوانیم به آینده دل خوش کنیم. نفرات تقریبا همان نفراتی بوده‌اند که در المپیک پکن به میدان رفته‌اند و جالب این‌که کشتی ایران به عوض جوانگرایی و میدان دادن به سرمایه و کشتی‌گیران جوان خود، مدام به همین نفرات باتجربه و به پایان خط رسیده میدان داده است تا در فضای بی‌اعتمادی شکل گرفته، جوانان محلی از اعراب نیابند.

واقعیت این است که بعد از المپیک پکن، سیاست جوانگرایی تنها در رابطه با کادر فنی تیم ملی کشتی‌آزاد به اجرا گذاشته شده است تا غلامرضا محمدی در مقام سرمربی و محسن کاوه دستیار ارشد وی در این تیم در جهت تثبیت موقعیت خود هم که شده برای حضور در رقابت‌های آسیایی و جهانی 2 سال اخیر مدام به نفراتی میدان دهند که به نوعی مدال گرفتنشان در عرصه آسیا تضمین شده است، اما در طرف مقابل هیچ ضمانتی وجود ندارد که در عرصه رقابت‌های مهم‌تر جهانی و المپیک برای کشتی ایران مثمرثمر واقع شوند. در حقیقت این سیاست نتیجه‌گرایی به هر قیمت، شجاعت و قدرت ریسک مربیان تیم ملی کشتی‌آزاد را تا حد زیادی کاهش داده است تا آنان برای فرار به جلو نیز که شده، هر بار بی‌پشتوانه بودن را بهانه‌ای برای میدان دادن به کشتی‌گیرانی چون مراد محمدی و فردین معصومی قرار دهند.

بی‌شک کشتی ایران اگر تنها امروز را ببیند، آینده را باخته است و این سرنوشتی است محتوم که اجازه نداده کشتی ایران با وجود بهره‌مندی از سرمایه‌های گرانقدر، از وجود آنان در تورنمنت‌ها و مسابقات مهم استفاده کند.

به طور طبیعی اگر روس‌ها در عرصه رقابت‌های جهانی موفق هستند و ما نه، یکی از دلایلش علاوه بر برنامه‌ریزی خوب و کار تشکیلاتی، به این نکته برمی‌گردد که آنان، برای سال‌های متوالی روی تنها چند کشتی‌گیر خاص و مدال‌آور سرمایه‌گذاری نمی‌کنند.

آنها در هر وزن روی چهره‌های مختلف سرمایه‌گذاری کرده و آنان را به تورنمنت‌های مختلف گسیل می‌دارند تا ضمن صیقل خوردن و عیان شدن عیار وجودیشان، با انبوهی از مدعیان ریز و درشت برای حضور در رقابت‌های جهانی مواجه باشند که حضور هر کدامشان در معیت تیم روسیه، اطمینان‌بخش مربیان برای کسب مدال خواهد بود.

با این حال روس‌ها به هیچ‌وجه از مسابقه انتخابی نیز صرف‌نظر نمی‌کنند تا پیروزی رودرروی مدعیان، تعیین‌کننده حضور کشتی‌گیران در رقابت‌های جهانی و المپیک باشد. این سیاست روس‌ها نیز تحت هیچ شرایطی دستخوش تغییر و سیاست‌های مصلحتی نمی‌شود تا آنها با فاصله‌ای تعریف شده از دیگر مدعیان، همواره قهرمانی در جهان و المپیک را به مجموعه افتخارات خود اضافه کنند.

در طرف مقابل، کشتی ایران یک بار برای همیشه تکلیف خود را در رابطه با چگونگی انتخاب اعضای تیم‌های ملی خود روشن نکرده است تا مدعیان مدام بین مسابقه و سیاست‌های مصلحتی سرگردان باشند.

بگذریم، از مانور بیش از حد روی کشتی‌گیران به پایان خط رسیده همین بس که مراد محمدی در وزن 60 کیلوگرم (دارنده مدال طلای جهان در سال 2007 و دارنده مدال برنز المپیک پکن) که این روزها دیگر آنچنان در مسیر تلاش و کوشندگی گذشته قدم برنمی‌دارد در رقابت‌های بین‌المللی تفلیس گرجستان و البته در غیاب مدعیان سرشناس این وزن شرکت می‌کند و وقتی در فینال نتیجه را به حریف گرجی واگذار می‌کند، حضور در چنین میدانی را فرصتی برای تجربه‌اندوزی خود می‌داند.

محمدی که از کشتی‌های خود در رقابت‌های جایزه بزرگ گرجستان احساس نارضایتی می‌کند، نباید از این نکته غافل باشد که انگیزه‌های قهرمانی‌اش تا حدود زیادی کاهش یافته است. بگذریم از این نکته که اصولا با افزایش سن این قهرمان مازندرانی، او باید دوچندان بکوشد و بخواهد تا تیرش در عرصه رقابت‌های مختلف به سنگ نخورد.

هر چند که طبق روال معمول، کادر فنی تیم ملی کشتی‌آزاد در راه حضور در رقابت‌های جهانی مسکو و بازی‌های آسیایی گوانگجو چین به عوض میدان دادن به یک جوان پرانگیزه، فرصت را در وزن دوم به مراد محمدی خواهد داد، اما قطعا چنین رویکردی، کشتی ما را از اهداف کلان خود باز می‌دارد و نباید کادر فنی مسوولیت خود را در این زمینه به دست فراموشی سپرده و در آینده توپ ناکامی را به زمین دیگران شوت کنند.