وبلاگ نویسی ؛ مد یا علاقه؛

به وبلاگ ها نباید زیاده از حد اعتماد کرد.
هواداران پروپا قرص اینترنت، به کمک بلاگ ها، بیشتر به اطلاعاتی دست یافته اند که رسانه های بزرگ سعی در پنهان کردنشان داشتند.
وبلاگ ها که آنها را بلاگ هم می نامند عبارتند از روزنامه های شخصی روی شبکه اینترنت که با برنامه ساده ای اداره می شوند که به کمک آن می توان متنی را روی رایانه تایپ کرد و سپس با اتصال به اینترنت آن را بلافاصله روی یک صفحه وب که بدین منظور تهیه شده است، منتشر کرد.

پیدایش نخستین وبلاگی که رسما به این نام شناخته شد به 7اکتبر 1994 باز می گردد و به دیو وینر، برنامه ریز و مبتکر یکی از رایج ترین نرم افزار های اینترنت، نسبت داده می شود؛ البته نباید در ارتباط با اهمیت این پدیده دچارتوهم شد.
تعداد خوانندگان وبلاگ ها آنقدرها هم قابل توجه نیست. گزارشی نشان می دهد که وبلاگ ها مورد توجه فزایندهی تعداد محدودی از کاربران بوده است، اما هنوز برای اکثریت مراجعان اینترنت، منبع اصلی اطلاعات و تفسیر اخبار به حساب نمی آیند.
تعداد وبلاگ نویسان را بالغ بر 3 میلیون نفر تخمین می زنند. آنان در مه 2001 نزدیک به 500 هزار نفر بوده و یک سال بعد تعدادشان به یک میلیون می رسد.
این پدیده در چارچوب آنچه شاخص اصلی شبکه اینترنت محسوب می شود جای می گیرد؛ ارتباط جمعی many to many یا افقی، مانند پیام رسانی الکترونیکی و پیام رسانی های لحظه ای. در این ارتباط آنچه بسیار مهم است نه روند «نابود باد فاصله ها» بلکه ایجاد ارتباطاتی غنی میان افرادی است که یکدیگر را نمی شناسند.
نخستین اختلاف عمده وبلاگ نویسان با روزنامه نگاران سنتی ، فقدان یک نگاه بیرونی به مقاله پیش از انتشار آن است. از سردبیری و هیات تحریریه خبری نیست؛ اما از خوبی های این وسیله آن است که خوانندگان می توانند به تکمیل مطالب کمک کنند.
به روایت بنیانگذار Blogger.com آنان برای من میل می فرستند تا غلط های املایی مرا اصلاح کنند.