مدیران در سایه؛ آفت محیطزیست
محیطزیست کشور حال و روز خوبی ندارد؛ این حقیقتی است که نمی‌توان آن را زیر هیچ فرشی پنهان کرد. در این میان برای بهبود این شرایط بیشتر کارشناسان معتقدند که سکان سازمان حفاظت محیطزیست باید در دستان شخصی کنشگر قرار داشته باشد؛ یعنی رئیس سازمان حفاظت محیطزیست برای گرفتن حق محیطزیست نباید منتظر چراغ سبز هیچ مقام یا ارگانی باشد و به زبان ساده‌تر هم این‌که حرفش در جلسات هیات دولت برو داشته باشد، زیرا آنچه شرایط را برای محیطزیست کشور دشوار کرده بی‌توجهی وزارتخانه‌هایی مانند نفت، نیرو و صمت به مسائلی همچون توسعه پایدار است.
در چنین شرایطی نیم‌نگاهی به عملکرد سازمان حفاظت محیطزیست در یک سال اخیر نشان می‌دهد، رئیس ساختمان پردیسان برخلاف نکات مثبتی که در کارنامه‌اش به چشم می‌خورد، نتوانسته کنشگری مناسبی داشته باشد. گواه این ادعا نیز همین بس که کارمندان باتجربه این سازمان از این گلایه دارند چرا مدیران سازمان از خارج از محیطزیست انتخاب شده‌اند. ماجرا زمانی نگران‌کننده‌تر می‌شود که آنها اعتراف می‌کنند تعدادی از مدیران کلیدی پردیسان ازسوی رؤسای قبلی این سازمان انتخاب شده‌اند؛ مدیرانی که در دوره عملکردشان نه فقط هیچ گُلی به سر محیطزیست کشور نزدند بلکه به‌دلیل نگاه سیاسی و بی‌اعتمادی به بدنه اصلی سازمان، عملکرد محیطزیست را با مشکل مواجه کردند. در واقع به‌نظر می‌رسد چنین سیاستی هنوز هم در سازمان دنبال می‌شود. برای نمونه برخلاف وجود بدنه کارشناسی و اعتبار محدود سازمان، برخی معاونت‌ها برای انجام وظایف‌شان دست به استخدام مشاورانی زده‌اند که روی دست سازمان هزینه‌های سنگینی گذاشته است. به این ترتیب به‌نظر می‌رسد سکاندار کنونی سازمان حفاظت محیطزیست پس از یک‌سال بهتر است دست‌کم در ساختمان پردیسان دست به کنشگری بزند و با مخالفت با آنهایی که از دور برای محیطزیست کشور نسخه می‌پیچند، نگذارد محیطزیست توسط مدیران در سایه دچار آسیب شود.
