وقتی گل زدم پدرم از شوق سکته کرد

مگر می‌شود یک فوتبالیست از گلی که زده خوشحال نشود؟ شاید بشود درک کرد.

مثلا یحیی گل‌محمدی وقتی در دقایق آخر بازی ایران و ایرلند گلی به ثمر رساند که فایده‌ای نداشت شاید خوشحال نشده باشد، اما ممکن است فوتبالیستی از گلی که زده ناراحت شود و آرزو کند ای‌کاش هیچ وقت این گل را نمی‌زد؟ برای سیروس دین محمدی این اتفاق افتاده است.

سال 73، وقتی که او برای تیم شهرداری تبریز بازی می‌کرد، دقیقه 90 گلی زد که آرزو می‌کند ای‌کاش هیچ‌وقت به ثمر نمی‌رساند.

دین‌محمدی می‌گوید: «بازی بین دو تیم ماشین‌سازی و شهرداری تبریز بود. تا دقیقه 90 ما یک هیچ عقب بودیم و دقیقه 90 من گل مساوی را زدم. حسابی خوشحال شدم و بعد از به صدا در آمدن سوت پایان به رختکن رفتم. برادرم هم آن زمان هم‌تیمی من بود.

وقتی وارد رختکن شدم انتظار داشتم همه خوشحالی کنند و مرا در آغوش بگیرند، اما برعکس همه ناراحت بودند و جور دیگری به من نگاه می‌کردند. بعد یکی از بچه‌ها آمد و گفت سیروس پدرت موقعی که گل زدی در استادیوم بوده و الان حالش خوب نیست. باید به بیمارستان بروی.»

این بازیکن ادامه می‌دهد: «بیمارستان درست بغل استادیوم بود. من به بیمارستان رفتم و دیدم که همه اعضای خانواده آنجا هستند و دارند گریه می‌کنند.

بعد متوجه شدم پدرم موقعی که من گل را به ثمر رساندم از هیجان زیاد سکته قلبی کرده و درجا فوت کرده است. خیلی ناراحت بودم و با خود می‌گفتم ای‌کاش می‌باختیم و ای‌کاش این گل را نمی‌زدم.»

دین‌محمدی بهترین اتفاق زندگیش را نه بازی در تیم ملی می‌داند و نه گل‌های جنجالی‌اش: «این‌که ازدواج کردم، بچه‌دار شدم و زندگی آرامی دارم بهترین اتفاق زندگی‌ام است. حالا یک دختر و یک پسر دارم. خیلی دوست دارم هر دوشان ورزش کنند. برایم مهم نیست حتما فوتبال باشد. مهم این است که آنها اهل ورزش باشند و قوی.»