بازگشت پرقدرت مرد همیشه مصدوم

مهماندوست این بار به «جام‌جم» گفت: بی‌باک فهمید که هیچ راهی برای دعوت به تیم ملی جز حضور در مسابقه ندارد و من او را به صرف نام و عناوین گذشته‌اش دعوت نخواهم کرد. او ناچار شد بشدت تمرین کند و چهره‌ای را از خود نشان دهد که از او دیدید.

اما خود بی‌باک که کلکسیونی از افتخارات را در کارنامه حرفه‌ای خود می‌بیند و بعد از هادی ساعی دومین تکواندوکار پرافتخار تاریخ تکواندوی ایران به شمار میرود ، می‌گوید: برخلاف آنچه برخی تصور می‌کنند، من نه ‌بی‌انگیزه شده بودم و نه خود را از تکواندو دور کرده بودم؛ بلکه واقعیت این است که در بازی انتخابی المپیک و در مصاف با هادی ساعی، دچار صدمه بسیار شدید پارگی رباط صلیبی شدم. بهبود این آسیب‌دیدگی اصلا کار ساده و پرشتابی نیست. به عنوان مثال محسن خلیلی که بعد از من در فوتبال با چنین مشکلی روبه‌رو شد تازه در حال بازیابی ابعاد زمین فوتبال است. دوران نقاهت من هم، زمانبر بود و خوشحالم از این‌که بعد از مرحله نقاهت و بازتوانی، دوباره در قهرمانی کشوری نشان دادم همانی هستم که قبلا بوده‌ام. البته بعد از پارگی رباط صلیبی زانوی راستم، طبیعی بود اطمینان مهماندوست از من سلب شود، ولی خوشحالم که او مرا دید و دوباره به اردو دعوت کرد.

تکواندوکار پرسابقه ایران که سال‌ها در حسرت حضور در المپیک و حتی شرکت در رقابت‌های قهرمانی آسیا مانده است از طلای جام‌جهانی 1997 کار خود را آغاز کرده است. با وجود آسیب‌دیدگی‌های سنگینی مثل شکستگی ساق پا، پارگی مینیسک زانو و .. او بارها و بارها مدال‌های رنگارنگی برای ایران به ارمغان آورد. بی‌باک در سال 1998 صاحب طلای بازی‌های آسیایی بانکوک شد، در جام‌جهانی فرانسه طلای خود را تکرار کرد، در جام‌جهانی 2006 تایلند هم طلا گرفت و در جام‌جهانی 1998 آلمان صاحب مدال نقره شد.

او در رقابت‌های جهانی 1997 هنگ‌کنگ در عین ناداوری مشهود، فینال را به حریف آمریکایی واگذار کرد و صاحب مدال نقره شد. ولی اوج ناداوری‌هایی که در فینال‌های مختلف‌‌‌سراغ ملی‌پوش بدشانس تکواندوی ایران آمده است فینال بازی‌های آسیایی دوحه قطر بود که به ازای هر ضربه بی‌باک، به حریف امتیازی تعلق می‌گرفت و بدین ترتیب، قطری‌ها حاضر نشدند مدالی خوشرنگ‌تر از نقره به بی‌باک دهند. طلای دانشجویان جهان در رقابت‌های سال 2006 والنسیای اسپانیا هم افتخار دیگری برای این ورزشکار 31 ساله محسوب می‌شود.

ولی بازگشت بی‌باک را هنوز نمی‌توان نقطه پایانی برای انتخاب ملی‌پوش ایران در وزن هفتم دانست چون یوسف کرمی کاپیتان 26 ساله ایران در رقابت‌های اخیر قهرمانی جهان هم در همین وزن حضور دارد. کرمی که به گفته خود، در آن رقابت‌ها، چوب آمادگی بالای خود و دست‌کم گرفتن بحری (حریف قدر ترک‌)‌ را خورد و با شکست در نیمه‌نهایی از این حریف، به برنز بسنده کرد طلای تمام تورنمنت‌ها به جز المپیک را در پرونده دارد. او از قهرمانی جهان، جام‌جهانی، قهرمانی آسیا ‌ اقیانوسیه، قهرمانی بازی‌های آسیایی، ارتش‌ها، پلیس‌ها و ستارگان جهان، همگی را در ویترین شخصی نگهداری می‌کند.

دیگر ضلع این رقابت بسیار فشرده و جدی در وزن هفتم تیم ملی، کوروش رجلی دارنده طلا‌های آسیایی 2006 تایلند و 2008 چین است. رجلی 25 ساله که هم‌اکنون به دلیل شکستگی مچ دست در رقابت‌های لیگ، با دستی گچ گرفته،‌ منتظر رفع مصدومیت است به دلیل شکست در فینال جام‌جهانی مقابل بحری ترکیه‌ای (آن هم در امتیاز طلایی)‌ در رقابت‌های قهرمانی جهان به همراه تیم ملی عازم دانمارک نشد. او به ما می‌گوید: «از این نکته چندان ناراحت نیستم چون مهماندوست همیشه افرادی را که در اردوها بهترین نشان داده‌اند انتخاب می‌کند. رقابت این 3 چهره شناخته شده جهان تکواندو بر خلاف رقابت در بسیاری دیگر از ورزش‌ها نظیر فوتبال، اصلا سر و شکلی ناسالم به خود نگرفته است و هر 3 ورزشکار ضمن ابراز خوشحالی از بازگشت بی‌باک و کیفی و تنگاتنگ‌تر شدن رقابت، ابراز امیدواری می‌کنند که بهترین و آماده‌ترین فرد راهی گوانگجو شود و آنجا مرغوب‌ترین مدال را برای ایران به ارمغان آورد. هر 3 این ورزشکاران هم، به نظر رضا مهماندوست راضی نشان می‌دهند و در برابر آن اعلام تمکین می‌کنند. البته کرمی در پاسخ به این پرسش که چطور هر 3 نفر شما در جواب این که چه کسی سرانجام هوگوی این وزن تیم ملی را بر تن خواهد کرد پاسخی مشابه داده‌اید، می‌گوید: واقعا هیچ یک از ما تشنه سفر نیستیم و همگی به تعداد فراوان تیم را همراهی کرده‌ایم. الان بدون تعارف، دغدغه هریک از ما موفقیت تیم ملی است و به همین دلیل، از رقابت‌ سخت و تنگاتنگی که در این وزن به وجود آمده استقبال می‌کنیم. مهماندوست هم در این باره می‌گوید: واقعا چنین رقابت فشرده و سختی نه‌تنها برای ما مکافات محسوب نمی‌شود بلکه آن را نعمتی بزرگ تلقی می‌کنیم چون معتقدیم طلاهای متعدد تکواندوی کره به دلیل رقابت بسیار سنگین درون اردویی آنهاست که مسابقه‌های انتخابی تیم ملی‌شان را به کیفیتی برتر از رقابت‌های قهرمانی جهان تبدیل می‌کند. آیا تاکنون پرسیده‌‌اید چرا هر دونده آمریکایی که به رقابت‌های جهانی می‌آید صاحب مدال می‌شود؟ آیا دلیلی جز بالا‌بودن کمیت و کیفیت رقابت‌های انتخابی برای این موضوع می‌توان مطرح کرد؟ آیا طبیعی نیست از بین 40 میلیون پینگ‌پنگ باز چینی، 2 نفر برتر، طلا و نقره جهان را هم بگیرند؟ به هر حال نباید از این ناراحت باشیم که در یک وزن 3 تکواندوکار عالی داریم. باید از این وضع نگران شویم که چرا 20 تکواندوکار فوق‌العاده در همین وزن نداریم.

مهماندوست معتقد است تیم ایران در رقابت‌های جهانی دانمارک چهره کاملا موفقی از خود نشان داده و نایب قهرمانی با ارزشی تقریبا معادل قهرمانی دنیا را صاحب شده است و در چنین شرایطی، کمتر مربی حاضر می‌شود به ترکیب تیم خود دست بزند و تغییری در آن ایجاد کند اما من به دعای تک‌تک تکواندوکاران پشت‌سرمان ایمان دارم. لذا به دنبال بهانه‌ای برای ارزیابی مجدد شرایط نام‌های خوبی چون بی‌باک بوده‌ام که او نیز در گام اول از این فرصت، بهره خوبی برد.

مهماندوست در پاسخ به این که آیا این امکان وجود دارد که از توان بالا و تجربه دست‌کم یکی از ستاره‌های وزن هفتم در اوزان ششم یا هشتم بهره برد، می‌گوید: ما در وزن هشتم خوشبختانه با ترافیک بیشتر نفرات روبه‌رو هستیم. در عین حال، در بین این3 تکواندوکار هم فردی با وزن پایین در اختیار نداریم که بتواند در وزن پایین‌تر حاضر شود. به طور مثال هم‌اکنون وزن بی‌باک حدود 78‌ یا ‌79 کیلوگرم است که این حضورش در وزن ششم را منتفی می‌کند.

تیم ملی این روزها نخستین اردوی خود بعد از مسابقه‌های جهانی را پشت سر می‌گذارد و آماده حضور در تورنمنت نسبتا پر کیفیت زمستانی در کشور آلمان می‌شود. حضور در این تورنمنت و2 تورنمنت بعدی، عیار آمادگی 3 مدعی وزن هفتم تیم ملی و دیگر مدعیان اوزان مختلف را مشخص‌تر خواهد کرد. به هر حال بازی‌های آسیایی گوانگجو در پیش است و واقعیت غیرقابل کتمان ورزش ایران در اینجاست که طی سال‌های اخیر هیچ‌ رشته‌ای به اندازه تکواندو نتوانسته است از رقابت‌های مهمی چون المپیک، قهرمانی جهان و بازی‌های آسیایی برای کشورمان ارمغان‌آور مدال‌های باارزش و رنگارنگ باشد.

مجید عباسقلی