روزی که در تقویم نیست

 اما ما چه بخواهیم و چه نخواهیم، چه برای نجات کوهستان تلاش کنیم و چه دست روی دست بگذاریم، سرزمین محصور در کوهمان نیازمند توجه است. آنان که کوه، احساسات نوستالژیکشان را برمی‌انگیزد، سال‌هاست که به خاطر گرم شدن زمین و کوه‌ها و آب شدن بی‌‌موقع برف‌ها نگران شده‌اند. ولی هشدارها و کمک‌خواهی‌هایشان راه به جایی نبرده است.

دوستداران طبیعت خوب می‌دانند که کوهستان‌ها 90 درصد آب آشامیدنی مردم دنیا را تامین می‌کنند، ولی امروز به خاطر بی‌توجهی، این منبع آب به خطر افتاده است.

اینها البته پایان مشکلات نیست، چراکه برداشت بی‌رویه از معادن در ارتفاعات بالا، چرای بی‌رویه دام در مراتع کوهستانی بدون بذرپاشی، جاده‌کشی در مناطق بالادستی، ویلاسازی در ارتفاعات، نصب تله‌کابین در مناطق بکر، تخریب دشت‌ها و ریشه‌کنی گل‌های وحشی و گیاهان دارویی و زباله‌های بدبوی رها شده نیز از جمله مخاطراتی است که چهره کوه‌ها را زخمی کرده است.

این روزها اگر کسی کمر همت ببندد و کفش اراده به پا کند و سری به کوهستان‌ها بزند، بدون آن که نیاز به کنکاش داشته باشد به چشم خود می‌بیند که چطور معادن بدقواره سر از دل کوه درآورده‌اند. دیدن ویلاهای مجلل و چند طبقه که برای رسیدن به قله باهم کورس گذاشته‌اند هم زحمت زیادی نمی‌خواهد اما زباله‌های پراکنده در کوهستان که مشام انسان را می‌آزارد و چشم را ناراحت می‌کند و آبروی وطن را در برابر کوهنوردان خارجی که برای صعود پول زیادی هم می‌دهند می‌برد، از همه اتفاقات ناگوارتر است.

گویی کوه‌های ما همان‌طور که تقویم‌ها فراموششان کرده‌اند در ولوله نبود متولی، سرگردان شده‌اند تا هر که از راه رسید بیل و کلنگی به دست بگیرد و بخشی از آن را به نفع خود مصادره کند.

حالا معلوم نیست چه بلایی باید بر سر کوه‌هایمان بیاید که باورمان شود ساختمان‌سازی‌های بی‌رویه در ارتفاعات، برداشت بی‌حساب از معادن، چرای بی‌حد و مرز دام، جاده‌کشی در کوه‌ها، سدسازی در مناطق کم‌آب، تخریب دشت‌ها و مشت مشت کندن گل‌ها و گیاهان آن هم در شرایطی که هواداران محیط زیست و انسان‌های فهیم حتی از ریشه درآوردن یک گیاه کوچک را برنمی‌تابند، میخ زدن بر تابوت کوه است؟

مریم خباز