ضررهای کلان داوری‌های متضاد

فدراسیون فوتبال ایران و بهتر بگوییم کمیته داوران آن از داورانی که به اعتقاد این کمیته در نیم‌فصل اول لیگ برتر کشور بهتر از بقیه بوده‌اند، تقدیر کرده است. مسعود عنایت که خیلی‌ها از نحوه ریاست او در کمیته داوران راضی نیستند و می‌گویند رفتن او موجب رشد و ترمیم امر قضاوت مسابقات در کشورمان خواهد شد، معترف است که یکسان نبودن آرای داوران درباره اتفاقات مشابه در میدان‌ها و فقدان آمادگی ذهنی نزد برخی از آنها مواردی است که باید حتما به دستور کار در نیم‌فصل دوم اضافه شود. کلاس‌ها از 2 قسمت تئوری و عملی تشکیل شده بود و در روز پایانی تست آمادگی بدنی هم برایشان ترتیب داده شد.

کد خبر: ۲۲۹۳۶۱

مطابق معمول

در نهایت از محسن ترکی، سعید مظفری‌زاده و غلامرضا جباری به عنوان موفق‌ترین داوران نیم‌فصل اول تقدیر شد و داود رفعتی، رضا سخندان و مرتضی کریمی نیز برترین کمک داوران فصل شناخته شدند. در عین این که برگزاری کلاس مذکور و تجلیل از داوران فوق کار مضری نبود و فوایدی بر آن مترتب بود؛ اما عنایت و همکارانش مثل معمول وجوه مثبت کار داوری را که کمتر از وجوه منفی است، عمده کردند و تا جایی که توانستند، از بیان ایرادهای پرشمار موجود لااقل در ملاءعام و قبول ضعف‌های خود در مصاحبه‌ها و اجتماعات خودداری کردند.

امروز هر قضاوت در میدان‌های آسیایی که به داوران ایرانی واگذار می‌شود، از سوی کمیته داوران سندی بر تایید جهانی کار داوران ایران تلقی و توصیف می‌گردد. حال آن که این یک بحث کاملا مجزا به حساب می‌آید و روابط ایران باAFC مانند هر کشور دیگر آسیایی می‌تواند تبعاتی از این قبیل داشته باشد و اگر قرار بود، پروسه فوق نشانگر بی‌عیب بودن جامعه داوری ما باشد، نباید حضور داوران ما در جام‌های جهانی به سال 1994 و به کمک داوری محمد فنایی در بازی فینال آن سال منحصر می‌شد و اصولا وجه بین‌المللی کار داوران لزوما تاییدی بر نحوه حضور آنها در مسابقات داخلی نیست و بکرات دیده‌ایم داوری که تازه از یک بازی بین‌المللی بازگشته است، در یک میدان داخلی بسیار بد ظاهر شده است. مشکل داوری در ایران جز ملاحظات فنی، عدم پذیرش ضعف‌ها و تلاش مسوولان امر برای توجیه مسائل و بیان این جمله تکراری و غلط است که داور هم مثل هر انسانی جایز الخطاست و حق اشتباه کردن دارد، حال آن‌که داور فوتبال مانند یک قاضی در جامعه در مقام قضاوت رویدادهای اجتماعی نشسته است و هر کس هم که حق اشتباه کردن داشته باشد، یک قاضی ندارد و آرای او باید فاقد هرگونه خدشه‌ای باشد.

اتفاقات بعدی

اندک مدتی پس از تجلیل از داوران برتر نیم‌فصل و در آستانه بازگشایی مسابقات لیگ برتر و در شرایطی که همه می‌دانیم متاسفانه جنجال‌های بعدی در پیش است، کمتر کسی در هرم فوتبال ما و در راس تشکیلات آن می‌پذیرد که سازماندهی امور در این رشته بر خلاف آنچه عنایت می‌گوید ضعیف است و با این که برخی جوانگرایی‌ها در داوری مطلوب بوده، اما صدور آرایی بسیار متفاوت در قبال وقایع یکسان در میدان‌های مسابقات از جانب داوران و نادیده ماندن برخی اتفاقات تاثیر کلان و بیرحمانه‌ای بر سرنوشت لیگ گذاشته است. هر گاه نیز که این مسائل مطرح و در این خصوص شکایت شده، عنایت ادعا کرده است که همه این حرف‌ها از جانب کسانی است که با او خصومت شخصی دارند و برای برکناری وی توطئه (!) کرده‌اند. او از خود نمی‌پرسد اگر تمام تیم‌های لیگ برتر و لیگ یک علیه او هم متحد شده باشند، لابد دلایلی بزرگ و عقلایی برای این کار داشته‌اند! وقتی در قبال یک واقعه یکسان و تکرار آن در چند مسابقه، یک داور آن را پنالتی می‌گیرد و کارت قرمز به بازیکن سرنگون‌کننده می‌دهد، ولی دیگری آن را تمارض می‌داند و کارت زرد به بازیکن سرنگون شده می‌دهد، چگونه می‌توان امیدوار بود که کلاس توجیهی اخیر اثری داشته باشد و این چندگانگی‌ها از فوتبال رخت بربندد؟