چگونه مدیریت می‌تواند صنعت هوایی را به مسیر بازسازی بازگرداند؟

به گزارش جام جم آنلاین این روز، پیش از آنکه مناسب تبریک‌های رسمی باشد، زمان قدردانی از هزاران انسانی است که در سکوت، مسئولیت ایمنی، پیوستگی و اعتماد را در یکی از حساس‌ترین صنایع کشور بر دوش می‌کشند. صنعت هوایی ایران، بیش از آنکه به توصیف چالش‌ها نیاز داشته باشد، امروز به بازاندیشی آرام و عقلانی در شیوه مدیریت خود محتاج است.

واقعیت این است که بسیاری از فعالان این صنعت، سال‌هاست نه در شرایط ایده‌آل، بلکه در فضای «دوام آوردن» مشغول به کارند. دوام آوردنی که به‌تدریج، به هنجار تبدیل شده و تصمیم‌ها را از افق‌های بلندمدت جدا کرده است. اما ماندن در این وضعیت، هرچقدر هم قابل درک باشد، نمی‌تواند افق آینده را بسازد. پرسش اصلی امروز این نیست که چرا به این نقطه رسیده‌ایم؛ پرسش این است که چگونه می‌توان بدون التهاب، بدون شعار و بدون تصمیم‌های پرریسک، مسیر بازسازی را آغاز کرد.

 بازسازی؛ تغییر رویکرد مدیریتی پیش از تغییر ساختار

بازسازی در صنعت هوایی، پیش از آنکه پروژه‌ای فنی یا سرمایه‌ای باشد، یک تغییر در زبان و منطق مدیریت است. مدیری که هنوز مجبور است هر روز برای بقا تصمیم بگیرد، اگر قرار باشد با همان منطق به آینده فکر کند، طبیعی است که چشم‌انداز روشنی نبیند. بازسازی از جایی آغاز می‌شود که مدیریت بپذیرد همه تصمیم‌ها قرار نیست بزرگ باشند، اما باید در یک جهت واحد حرکت کنند.

 این تغییر رویکرد، به‌تدریج فضای سازمانی را آرام می‌کند. وقتی مشارکت نیروی انسانی و بدنه کارشناسی افزایش پیدا می‌کند، کیفیت تصمیم‌ها بالا می‌رود و فشار تصمیم‌های شتاب‌زده از دوش ناوگان و زیرساخت‌ها برداشته می‌شود.در چنین شرایطی، فرسودگی فیزیکی متوقف نمی‌شود، اما از یک بحران دائمی به یک مسئله قابل مدیریت تبدیل می‌شود.

مدیریت مرحله‌ای؛ خروج بی‌هیاهو از چرخه فرسودگی

یکی از خطاهای رایج در دوره‌های بازسازی، انتظار نتایج سریع است. در صنعتی مانند هوانوردی، بسیاری از تصمیم‌ها ذاتاً زمان‌برند و نیاز به صبر مدیریتی دارند. مدیریت مرحله‌ای، به‌جای وعده تغییر بزرگ، بر بهبود مستمر و قابل اندازه‌گیری تکیه می‌کند.

در این الگو، هر سال باید بتوان یک گام مشخص را تعریف کرد؛ نه بیشتر و نه کمتر. این گام‌ها اگرچه کوچک به نظر می‌رسند، اما در مجموع، همان چیزی را می‌سازند که از آن با عنوان «بازسازی پایدار» یاد می‌شود.

نیروی انسانی؛ مهم‌ترین سرمایه بازسازی

هیچ مسیری به آینده، بدون همراهی انسان‌هایی که امروز صنعت را سرپا نگه داشته‌اند، شکل نمی‌گیرد. قدردانی از فعالان صنعت هوایی فقط در متن تبریک‌ها خلاصه نمی‌شود؛ در نوع تصمیم‌گیری دیده می‌شود. مدیری که به تجربه بدنه کارشناسی گوش می‌دهد، در حال سرمایه‌گذاری بلندمدت است.

ایجاد سازوکارهای واقعی گفت‌وگو، نه جلسات نمایشی، می‌تواند کیفیت تصمیم‌ها را به شکل محسوسی ارتقا دهد. تصمیمی که شنیده شده باشد، حتی اگر سخت باشد، پذیرفتنی‌تر است.

ثبات تصمیم؛ آرامش صنعت

یکی از پیش‌نیازهای خروج از چرخه فرسودگی، ثبات نسبی در رویکرد مدیریتی است. تغییر مداوم نگاه‌ها، حتی اگر نیت اصلاح داشته باشد، صنعت را خسته می‌کند. ثبات به معنای ایستایی نیست؛ به معنای فرصت دادن به تصمیم‌ها برای اثرگذاری است.

صنعت هوایی بیش از سیاست‌های تازه، به سیاست‌های قابل اتکا نیاز دارد.

امید واقع‌گرایانه، نه خوش‌بینی شعاری

امید در این صنعت، نه با جملات انگیزشی ساخته می‌شود و نه با وعده‌های بزرگ. امید زمانی شکل می‌گیرد که مسیر روشن باشد؛ حتی اگر طولانی باشد. وقتی فعالان صنعت بدانند مدیریت می‌داند کجا ایستاده و می‌خواهد کجا برود، همراهی بازمی‌گردد.

این امید، حاصل صداقت و عقلانیت است؛ نه شعار.

روز حمل ونقل، یادآور مسؤولیت مشترک

بیست‌وششم آذر، روز حمل‌ونقل، بیش از آنکه فرصتی برای تبریک‌های رسمی باشد، یادآور مسئولیتی مشترک است؛ مسئولیتِ حفظ ایمنی، تداوم خدمت‌رسانی و اعتماد عمومی در صنعتی که کوچک‌ترین تصمیم در آن، اثراتی بزرگ و بلندمدت دارد. این روز، زمان قدردانی از همه مدیران، کارشناسان و کارکنانی است که در سال‌های دشوار نیز، صنعت هوایی کشور را سرپا نگه داشته‌اند و اجازه نداده‌اند چرخه فرسودگی به توقف کامل بدل شود.

رهایی از این چرخه، نه با تصمیم‌های هیجانی و نه با وعده‌های پررنگ، بلکه با تغییر رویکرد مدیریتی، ثبات در تصمیم‌سازی و بازسازی تدریجی ممکن است.

صنعت هوایی ایران هنوز از تجربه، سرمایه انسانی و ظرفیت نهادی لازم برای حرکت رو به جلو برخوردار است؛ به شرط آنکه مدیریت، نگاه خود را از «اداره امروز» به «طراحی فردا» معطوف کند.

بازسازی اگر بر گفت‌وگوی واقعی با بدنه کارشناسی، افزایش مشارکت سازمانی و صبر راهبردی استوار شود، می‌تواند بدون تنش، بدون فرسایش بیشتر منابع و با بیشترین همراهی درون‌صنفی پیش برود. این مسیر شاید سریع نباشد، اما قابل اعتماد است؛ و اعتماد، همان سرمایه‌ای است که آینده صنعت هوایی بر آن بنا می‌شود.