محیط ‌زیست به فکر نیست!

آموزش مستمر محیطبانان یک ضرورت است اما در عمل، آنطور که باید، این امر جدی گرفته نمیشود. متأسفانه همهچیز به سمت «سلاح» رفته و برخی تصور میکنند بهصرف داشتن سلاح میتوان همه مشکلات را حل کرد. درحالیکه حتی در بین اساتید محیطزیست هم این پرسش مطرح است که آیا داشتن یا نداشتن سلاح بهتنهایی میتواند به حفاظت بهتر کمک کند؟ آیا اساسا ما باید همچنان به شکل سنتی، با نیروی انسانی و «دیوار گوشتی» از محیطزیست کشور محافظت کنیم؟سالهاست که ما در فراکسیون محیطزیست بر استفاده از فناوریهای نوین مانند پهپاد، دوربینهای هوشمند و تجهیزات پایش از راه دور تأکید میکنیم. این موارد بهویژه در کنترل آتشسوزیها و پایش مناطق صعبالعبور میتوانند بسیار مؤثر باشند. این موضوع در جلسه اخیر شورای عالی محیط زیست نیز مطرح شد و خوشبختانه رئیسجمهور هم از این رویکرد حمایت کردند اما مسأله اینجاست که هنوز در سازمان حفاظت محیط زیست، مغز متفکری وجود ندارد. از سوی دیگر، ضعف ساختاری و مدیریتی در سازمان محیط زیست بهوضوح مشهود است. ما بارها از این سازمان خواستهایم که بهطور شفاف به مجلس اعلام کند بزرگترین چالشها و نیازهایش چیست اما پاسخی دریافت نکردهایم. اخیرا در جلسهای با وزیر ارتباطات، موضوع فاصله زیاد پاسگاههای محیطبانی و نبود آنتندهی مناسب را مطرح و درخواست تجهیزات مخابراتی کردیم.نکته تأسفبار اینجاست که تا امروز، هیچکس از سازمان حفاظت محیط زیست چنین درخواستی را مطرح نکرده بود. واقعیت این است که سازمان حفاظت محیط زیست، سالهاست که بهجای آیندهنگری، درگیر روزمرگی شده و اقتدار لازم برای مدیریت این حوزه را ندارد. ما اگر میخواهیم محیطبان بماند، اگر میخواهیم منابع طبیعیمان حفظ شود، باید پشتیبانی کنیم، نه با شعار، که با سیاستگذاری درست، قانونگذاری قاطع و بودجهریزی اصولی. این سازمان نیازمند اصلاحات اساسی و اقتدار مدیریتی است؛ در غیر این صورت، روزبهروز بیشتر از اهداف حفاظتیاش فاصله خواهد گرفت.