طلای رباتیک ایران

اولویت وعلاقه شخصی او به رباتیک،همراه با حمایت‌های خانواده و استعداد‌یابی مربیان، او را به موفقیتی منحصر به فرد رسانده است. باهمین توضیحات از شما دعوت می‌کنم خواننده صفحه یکی مثل ما و نوجوان موفق کشورمان، یعنی هلیا دانش‌پژوه باشید.

آغاز مسیر طلایی
هرکدام از ما، مسیر طلایی خودمان را داریم، برای مثال یک معلم می‌تواند با خوب تدریس کردن صاحب یک مدال طلای شرافت شود. به نظر من هرشخصی می‌تواند یک مدال خاص خود را داشته باشیم. هلیای ۱۶ ساله مسیر طلایی را به گفته خودش از کلاس سوم آغاز کرد و با علاقه‌ای که به تکنولوژی داشت، تصمیم گرفت در همان کلاس سوم نامش را در کلاس‌های رباتیک مدرسه ثبت‌نام کند تا اولین قدم بزرگش یعنی آغاز یک مسیر پرچالش را استوار بردارد.قدم‌هایی که او رابه اولین مسابقات رباتیک رساند تا در نهایت اولین مدال خودش به رنگ نقره را کسب کند. مدالی که نمایان‌کننده آینده طلایی او بود.یکی ازچالش‌هایی که ممکن است در زندگی هر نوجوانی رخ دهد؛ بحث‌ علاقه شخصی وعلاقه خاص خانواده است. درباره این موضوع از هلیای نوجوان پرسیدم و او گفت برخلاف خیلی از نوجوان‌ها که پدر و مادرشان علاقه‌مند به ثبت‌نام در کلاس‌های مختلف هستند، در ابتدا خودش علاقه‌مند به تکنولوژی و فضای رباتیک شده و درزمان مدرسه با استعدادیابی مربی‌ها ونگاه خانواده متوجه علاقه‌اش شده، حالا نیز در نتیجه این نگاه‌های استعدادپرور و حمایتی، صاحب چهار مدال طلا در مسابقات مختلف شده است.

اولین دوست رباتی من!
اولین‌ها همیشه زیبا و خاص هستند. ازاولین گل فوتبالی یک بازیکن، اولین کلین‌شیت یک دروازه‌بان و کسب اولین قهرمانی تا اولین نمره ۲۰مدرسه برای هلیاکه یکی ازاولین موارد خاص زندگی‌اش نخستین دوست رباتی او بود‌.معمولا احتمال این‌که اولین‌های زندگی خودمان را به یاد نیاوریم، خیلی کم است. نوجوان موفق صفحه یکی مثل ما، از اولین دوست همراه خودش می‌گوید:«قطعا یادم می‌آیدکه اولین ربات‌های من چه ویژگی‌هایی داشتند.یکی ازربات‌هایی که می‌شود نام اولین دوست رباتی خودراروی او بگذارم؛ ربات آتش‌نشان بودکه برای اولین مسابقه رسمی خودم به‌صورت حرفه‌ای‌تر آن راساختم وباآن ربات به مدال نقره مسابقات رسیدم.» یکی از مواردی که هلیا در ساخت اولین دوست رباتی خود اشاره کرد،چالش‌های ساخت و نحوه کارکردن آن است که اعتقاد دارد یکی از سختی‌های مسابقه برخورد مناسب با لحظه‌هایی است که ربات او ممکن است به‌درستی کار نکند و دچار مشکل شود.

مدرسه و حمایت‌ها
جدا ازتلاش‌ها وروز وشب‌هایی که برای موفقیت صبر ‌می‌کنیم، عوامل بسیار مهمی همچون مدرسه،خانواده، مربی‌ها و آموزشگاهی که در آنجا به آموزش می‌پردازیم، وجود دارند. هلیای ۱۶ساله که در حال حاضر آینده‌اش مثل چهار مدال طلایی که گرفته، بسیار درخشان است، درمورد گذشته وحمایت‌کنندگانش می‌گوید:«عوامل زیاد و افراد مختلفی درموفق شدن من کمک کردند که می‌توانم به مدرسه، معلم،مدیرومربی‌ها اشاره کنم که این استعدادرادرمن دیدند ودرپیشرفت من موثر بودند.همچنین بایداشاره کنم به آموزشگاهی که در آنجا شرایطی را برای من فراهم کرد تا بتوانم در مسابقات جهانی افتخارآفرینی کنم و مدال‌های خوش‌رنگی را بگیرم.»

شما صبر نیاز دارید!
قدیم‌تر‌ها در زمان کودکی معمولا واژه صبر را زمانی می‌شنیدیم که منتظر آماده شدن غذای مامان بودیم. صبر برای آن زمان ما پدیده ای ناشناخته و در عین حال عجیب بود. با خودمان می‌گفتیم یعنی چه که باید صبر کنیم تا غذا بهتر شود؟ همه اینها را گفتم تا به این موضوع برسم که نظر هلیای نوجوان درباره کسی که می‌خواهد در رباتیک موفق شود، چیست؟ هلیا هم در مهم‌ترین مورد به صبر اشاره می‌کند و می‌گوید:«یک ربات در یک شب ساخته نمی‌شود و شما اگر به این حوزه علاقه‌مند هستید، باید صبر کنید و استمرار در کار و علاقه خودتان داشته باشید. همچنین او درباره این‌که چگونه یک فرد می‌تواند متوجه استعداد و علاقه‌‌اش در رباتیک ‌شود، می‌گوید:« رباتیک زیرشاخه‌های زیادی دارد و فردی که می‌خواهد در این حوزه فعالیت کند. باید حداقل به مکانیک، برنامه‌نویسی و الکترونیک علاقه‌مند باشد و حتی باید علاقه خود را در این موارد امتحان کند. شما فقط و فقط با فعالیت‌های مستمر و شرکت در دوره‌های مختلف، می‌توانید متوجه علاقه خود در این حوزه شوید.»

دنیای رباتیک و زندگی واقعی 
هرشخصی در هر شغل و مقامی که باشد، می‌تواند از آن کار و مهارتی که دارد یک چیزی را یاد بگیرد. برای مثال یک مکانیک ماشین، مهارت دقت کردن را از شغل خود یاد می‌گیرد و قطعا این دقت در زندگی‌اش به‌کار می‌آید و این مورد برای هر شغلی می‌تواند باشد‌. شاید برای شما عجیب به نظر بیاید اما هلیای اهل دنیای رباتیک هم از این فضا و زندگی، مواردی را یاد گرفته که حالا آنها را به‌راحتی بیان می‌کند. هلیا می‌گوید: «اولین تاثیری که ساخت ربات به شخصیت من اضافه کرد، اعتمادبه‌نفس و افزایش این حس بود. چراکه وقتی من یک ربات را می‌سازم، حس خواستن و توانستن در من افزایش می‌یابد و با خود می‌گویم، می‌توانم از این مرحله ساخت ربات عبور کنم. وقتی که ساخت ربات تمام می‌شود، حال خوبی در سراسر زندگی من ایجاد می‌شود. دیگر موردی که ساخت ربات باعث شد تا دیدگاه هلیا نسبت به زندگی تغییر پیدا کند، مهارت حل مسأله بود. هلیا می‌گوید:«وقتی در جایی از ربات یک‌ مشکلی ایجاد می‌شود، من با این مهارت می‌توانم به مشکل ربات دست پیدا کنم و با صبر و حوصله، مشکل را حل کنم. همچنین او به این موضوع اشاره می‌کند که در زندگی ما لحظه‌هایی وجود دارد که باید با صبر و حوصله آن مشکل را حل کنیم و رباتیک توانست مهارت حل مسأله را به من آموزش بدهد.»

هوش مصنوعی در کنار انسان 
این روزها کافی است کمی صفحه‌های جست‌وجورادرشبکه‌های اجتماعی بالاوپایین کنیم تا متوجه آخرین اخبارانواع هوش مصنوعی شویم. در سال‌های قبل ربات‌ها یک ابزار پر از باگ در دنیای مجازی بودند اما با گذشت سال‌ها و پیشرفت تکنولوژی، این روزها شاهد روبوتاکسی‌ها و انواع مختلف هوش‌های مصنوعی در دنیا هستیم که روز به روز قابلیت‌های فوق‌العاده‌ای پیدا می‌کنند. دوست داشتم به عنوان نویسنده از هلیای عاشق دنیای رباتیک این سؤال را بپرسم که دوست دارد آینده هوش مصنوعی چه باشد؟ نوجوان موفق کشورمان پاسخ داد که علاقه‌ای ندارد هوش مصنوعی درمقابل بشر قرارگیرد ومعتقد است ابزار هوش مصنوعی باید در کنار انسان‌ها باشد. امیدوارم روزی نرسد که ربات‌ها مقابل بشر قرار بگیرند؛ چراکه ذات ربات‌ها،کمک‌کننده به انسان‌ها است. در ادامه، هلیا از علاقه قلبی خود برای ساخت یک ربات هوشمند یا یک برنامه خاص برای کودکان اوتیسمی خبر داد و گفت: دلم می‌خواهد روزی این مهم محقق شود و بتوانم به این کودکان کمک بزرگی کنم.