این مفهوم به‌عنوان یک مفهوم اساسی نمایان‌کننده ویژگی‌های اختصاصی‌ای است که او را از نمونه‌های رقیب و به بیان دیگر غیرهای خودش مجزا می‌کند. مادری دقیقا یکی از همین ویژگی‌های اختصاصی است؛ اختصاصی از جهت ارزش‌گذاری‌ای که تفکر اسلامی برای زن قائل می‌شود. مادری به‌عنوان یک امکان حقیقی و واقعی و متناسب با ساختارهای وجودی زن، بروز‌دهنده ظرفیت‌های عظیمی است که توان مدیریت مدبرانه زندگی در تمامی ساحت‌ها، یکی از این موارد است. مادر به‌واسطه تجربه‌ای که در مادری کسب می‌کند تقریبا خاص‌ترین، مهمترین، برجسته‌ترین و حتی سخت‌ترین کار ممکن یعنی فرزندآوری را در سایه ظرفیت‌های روحی عظیمی از عشق، ایثار و معنویت محقق می‌کند. بعد از این، به نظر من هیچ نوع فعالیت و کنشگری دیگری در امتداد این هدف متعالی ایجاد‌کننده محدودیت نیست. البته من از ظرفیت‌های وجودی زن در نقش مادری می‌گویم نه شرایط محیطی و... . ممکن است شرایط محیطی مطلوب نباشد و زحماتی را برای خانم ایجاد کند اما باید حواس‌مان به این نکته جلب باشد که تفکیک میان مادری و اثرگذاری اجتماعی تفکیک غلطی است چون خود فرزندآوری و تربیت فرزند عین اثرگذاری اجتماعی است. حالا ممکن است شعاع این اثرگذاری به اقتضای موقعیت‌های تاریخی، اجتماعی و فرهنگی بیشتر شود. مهم این است که این امکان برای زنان وجود دارد که در گستره عالم اثرگذاری داشته باشند، منتهی در این مسیر اولویت‌گذاری و ارزش‌گذاری‌ها و همچنین شرایط اجتماعی نیز حائز اهمیت است. در پاسخ به این پرسش که آیا ما در ساختارهای موجود برای این خانم ایجاد زحمت و محدودیت می‌کنیم یا خودش نمی‌‌تواند، من می‌گویم بخش اول محتمل است و به‌ندرت بخش دوم مطرح است.
