هوا را ازمن بگیر،شغلم را نه!

این موضوع از پایان فراگیری کرونا بیشتر هم به چشم آمد؛ چراکه علاوه برازدست رفتن بسیاری از فرصتهای شغلی در زمانه کرونا عادت شرکتها به مزایای دورکاری باعث شد بسیاری از افراد هم در این میان شغل پایدار خود را از دست بدهند. نابسامانیهای اقتصادی هم در این میان یکی از مولفههایی بود که هرچه رو به بدتر شدن میرفت، علاقه به کار میان کارگران کاهش مییافت. به این معنا که همین حالا هم بسیاری از صاحبان کارخانه و کارگاههای تولیدی بهدلیل کمبود کارگر دچار مشکل هستند؛ چراکه مقید شدن این صاحبان صنایع به پرداخت حقوق وزارت کاربرای کارگران صرفه اقتصادی به همراه نداردوترجیح میدهندبه مشاغل کاذبی همچون دستفروشی روی بیاورند تا بتوانند از قافله تورم سالانه عقب نمانند. همین معضل میتواند ضربه مهلکی به تولید در ایران هم بزند. اما شاخص مهم دیگر در این میان احساس ناامنی شغلی است که برای صاحبان شغل وجود دارد. فراگیری هوش مصنوعی درصنایع جدید و روزآمد شدن مشاغل در روزگار کنونی باعث شده این حس امنیت رو به کاهش برود.بسیاری از کارمندان و کارگران ایران حالا یک دغدغه مهم دارند و آن هم این است که مبادا شغلشان را(که احتمالا با مرارتهای بسیار به دست آوردهاند) از دست بدهند. مشکلات اقتصادی همچنان از اساسیترین معضلات موجود در کشور از نگاه شهروندان هستند. آخرین پیمایش ارزشها و نگرشهای ایرانیان در سال ۱۴۰۲ نشان میدهد حدود ۸۲درصد شهروندان، گرانی و تورم و حدود ۴۸درصد نیز بیکاری را مهمترین مسأله کشور میدانند. این نتایج نشان میدهد که مسائل اقتصادی از نگاه اکثریت غالب شهروندان مهمترین بحران موجوددرکشوراست.ذیل مسائل اقتصادی، مسأله شغل و امنیت شغلی زندگی بخش زیادی از شهروندان را تحت تأثیر قرار میدهد. طبق پیمایش سال۱۴۰۲،حدود ۷۰ درصد از شهروندان، امنیت شغلی خود را در معرض تهدید میبینند. استانهای خراسان رضوی و تهران بیشترین میزان نگرانی از وضعیت امنیت شغلی را داشتهاند. همچنین زنان بیشتر از مردان نگران امنیت شغلی خود بودهاند. جهت مشاهده تصویر اصلی بر روی عکس زیر کلیک کنید.