گمشده‌ای به نام کلسیم

من از نسل کودکانی هستم که در دوران ابتدایی‌شان، مدرسه به دستور دولت به آنها شیرپاکتی می‌داد. آن دوران یا بعد از صبحگاه درصف‌های طولانی در حیاط مدرسه می‌ایستادیم و با هزار دعوا و قهر از مسئول بداخلاق مربوط شیرپاکتی مظلوم‌مان را می‌گرفتیم یا همه‌شان را جمع می‌کردند و انتهای هفته یک کیسه پر از شیر به خانه می‌بردیم.
کد خبر: ۱۴۲۸۹۰۳
نویسنده محمد‌پارسا اشرفی - تهران
گمشده‌ای به نام کلسیم
 
درمجموع ایده‌ خوبی بود اما بدبیاری‌های خاص خودش را هم داشت. از ترکیدن پاکت و پخش شدن شیر به در و دیوار حیاط و کلاس‌ها گرفته تا سوراخ شدن کیسه‌ها و ریخته شدن شیر در کیف و بین جامدادی و کتاب‌های درسی. بعضی‌ها از ترس این مسائل هرطور بود شیرهای‌شان را درمدرسه استفاده و امحا می‌کردند و نمی‌گذاشتند کار بیخ پیدا کند! برخی هم شیرهای‌شان را در کیف نمی‌گذاشتند و با سلام و صلوات دست‌شان می‌گرفتند و به خانه می‌بردند‌. خلاصه شیرتو شیر بود زمان ما!
​​​​​​​طبق گفته‌ها بودجه‌ شیر مدارس درچندسال اخیر به انحراف کشیده شده و سوءمدیریت و نظارت‌های غلط باعث شده تا دیگر بچه‌ها موظف به مصرف کلسیم کافی نشوند. این وضعیت، سرانه‌ مصرف شیر را پایین آورده و با کمبود این نوشیدنی مغذی و پراهمیت، حالا ذائقه  بچه‌ها دیگر مصرف شیر را برنمی‌تابد.لزوم طرحی احساس می‌شود تا دوباره دانش‌آموزان ابتدایی ‌ما حتما در سبد غذایی‌شان شیر داشته باشند‌. توزیع شیر بعد از صبحگاه سخت و پردردسر بود اما به‌نظرم مزیت‌هایش برای سلامت بچه‌های ایران به‌سختی‌هایش می‌ارزید!
newsQrCode
ارسال نظرات در انتظار بررسی: ۰ انتشار یافته: ۰

نیازمندی ها