گردان تک نفره

نصف بیشتر خبرهای روز درباره غزه است و اکثرش هم تلخ. فضای‌مجازی هم راه فرار خوبی نیست. نه اینکه دلم بخواهد نبینم و نشنوم‌ها نه، فقط آنقدر برایم دور و غیرقابل تصور است که امیدوارم حداقل فیلم‌های اینستاگرام این زهر را تلخ‌ترش نکند و این فاجعه را عمیق‌تر نشانم ندهد. انگار غزه زده‌است توی خط محتوای ژانر جنگ و وحشت و هرروز تولیدات جدید و تلخ‌تری ارائه می‌کند آنقدر که اینستاگرام روی پست‌های مربوط به این تولیدات خشن فیلتر مات می‌اندازد و باز سوال می‌کند مطمئنم می‌خواهم همچین ویدئو و عکس دلخراشی را ببینم یانه. هرروز چندتا از این صدها تولید وحشتناک خوره می‌شود می‌افتد به جانم و دلم را ریش می‌کند. چند روز پیش‌ یک فیلم منتشر شد از بچه‌هایی که روی دست همدیگر اسم‌هایشان را می‌نوشتند برای وقتی که بمباران شد و شناسایی ‌پیکرشان سخت شده بود، مجهول باقی نمانند. همین دیشب داشتم بازی کودکان فلسطینی را در پناه‌گاهشان می‌دیدم؛ شهید بازی می‌کردند. یک همبازی‌‌شان را گذاشته بودند روی پارچه‌بزرگ و از چند طرف پارچه گرفته‌بودند و بلندش کرده بودند و راه می‌بردند، بهش می‌گفتند شهید بازی!
زندگی که نه تنها توصیف و داستانش و حتی صحنه‌های قابل پخش تلویزیونی‌اش برای کودکان دنیا قفل است بلکه توی رسانه‌ هم فیلتر می‌شود، یک سبک زندگی چندین ساله در غزه و برای بچه‌های فلسطینی است. بچه‌هایی که سال‌هاست آرزوی «بزرگ‌شدم چه‌کاره شوم را ندارند» چون فکر می‌کنند اصلا قرار نیست بزرگ شوند، قرار است به زودی، یکی از همین روزهای ابری، آفتابی، یک بمب بزند وسط خانه و مدرسه و بیمارستان کشورشان و زندگی‌شان را خاتمه دهد.
و حالا رسانه‌ای که ماهیتا باید روشنگر باشد‌ در زمین سانسور و کتمان بازی می‌کند. سانسور یک سبک زندگی رایج در فلسطین خاورمیانه و سانسور میلیون‌ها آدمی که از منش انسانی‌شان ناامید بودیم و حالا از قلب سانفراسیسکو تا پایتخت سوئد و مترو لندن و مجلس بارسلونا اسپانیا، از سفارت اسرائیل در الجزایر و ترکیه و خیابان‌های کره‌جنوبی، همه جا را قرق کرده‌اند و در این وانفسای جنگ رسانه‌ای سینه به سینه و مثل یک گردان رسانه‌ای تک نفره صدای «فیری فیری پَلِسطین‌» شان را از پیج‌های کوچک پرایوت شخصی‌شان به گوش عالم می‌رسانند.