داریوش ارجمند و روشن کردن آتش با یک دست

حالا او دوباره دشداشه سفید پوشیده، دستار به‌سر کرده و با همان جدیت پنجشنبه‌ها و جمعه‌ها سرشب مهمان سرزمین دریا شده است. برنامه‌ای بی‌ادا و ساده به‌نام «بی‌کرانه» دو ماهی هست که از شبکه یک سیما پخش می‌شود. آن‌روز که خبر تولید این مجله تصویری را شنیدم و خبردار شدم که حامد شکیبانیا تهیه‌کننده آن است، می‌دانستم با پدیده‌ای آرام، عمیق و جذاب طرف هستیم. مثل کارهای قبلی‌اش این شب‌های خاطره‌برانگیز مثل مستند مسابقه فرمانده با آن جلوه‌های درخشان! داریوش ارجمند در بی‌کرانه فقط یک مجری استودیویی نیست. شاگرد کلاس‌های دانشگاهی علی شریعتی، تمام‌قد پای تولید بی‌کرانه آمده است.
نمی‌دانم برنامه تلویزیونی طلوع ماه را یادتان هست یا نه؟ داریوش ارجمند حدود ۲۰‌سال پیش روبه‌روی چهره‌های ماندگار علمی و فرهنگی ایران می‌نشست و زندگی، زمانه و آثارشان را بررسی می‌کرد. گفت‌وگوهایی گرم و گیرا به تهیه‌کنندگی رضا خوشدل. بی‌کرانه محل تلاقی دوباره همین دو دوست و همکار قدیمی است. این دو نفر به همراهی هم، گفت‌وگوهایی با محوریت مردم و سوژه‌های تفتیده جنوب ایران ساخته‌اند. بی‌کرانه یک مجله تصویری سفری است. این برنامه در فصل اول خود به نادیده‌های مکران و سواحل جنوب ایران می‌پردازد. آنچه احترام‌برانگیز است انرژی خوب این تیم فعال و سرپنجه است. داریوش ارجمند روی لنچ دکلمه‌هایی در ستایش آفتاب و دریا می‌نویسد و اجرا می‌کند. سازندگان آیتم‌ها هریک مثل یک مستندساز با موتور، قایق و قدم‌زنان در جاده، بندر و بازار با مردم و مکان‌های دیده‌نشده استان‌های جنوب روایت می‌سازند. موسیقی متناسب، تصویربرداری‌های هوایی، دوربین‌هایی با زاویه دید راوی، نزدیک شدن به مردم و سوژه‌ها و شنیدن حرف‌ها و درد دل‌هایی غیرتکراری. داریوش ارجمند آن روز که ناخدا خورشید بود و یک دست نداشت، سیگار و کبریت را لابه‌لای انگشتانش می‌چرخاند و روشن می‌کرد. کار سختی است. من چند بار تلاش کردم و نشد ولی ارجمند ۳۷سال بعد هم می‌تواند با یک دست روشن کند.