سکوتی که دیگر جایز نیست

در این خصوص نکاتی وجود دارد که لازم است مورد توجه قرار گیرد: نخست این که مقامات رژیم اشغالگر قدس در تلاشند قرآنسوزی اخیر در فلسطین اشغالی را محدود به برخی شهرکنشینان افراطی کرده و از انتصاب این جرم آشکار به خود پرهیز کنند! شواهد میدانی نشان میدهد که حملات صهیونیستها به منازل فلسطینیان و متعاقبا هتک حرمت قرآن کریم توسط آنها، با حمایت همهجانبه نظامیان صهیونیستی در شهرکهای «عوریف» و «ترمسعیا» صورت گرفته است. پس ما با نوعی قرآنستیزی سیستماتیک از سوی صهیونیستها روبهرو هستیم، نه سوء رفتار عدهای قلیل از شهرکنشینان! باید مراقب این آدرس و نشانه نادرست که اتفاقا رسانههای غربی نقش مهمی در پمپاژ آن دارند بود! نکته دوم، مربوط به مرزبندی مفاهیم و مصادیق اسلامستیزی و یهود ستیزی از سوی سازمانهای بینالمللی و نهادهای غربی باز میگردد. لابیهای صهیونیستی در اروپا (اعم از صهیونیستهای سوسیالدمکرات یا محافظهکار) ، در لابیگریهای مستمری که با دستگاههای امنیتی و دولتی غرب داشتهاند، هرگونه انتقادی از صهیونیسم، اشغالگری اسرائیل، ظلم علیه فلسطینیان، بازخوانی نسلکشیها، جنایات هشت دهه اخیر در فلسطین و لبنان و ... را مصداق یهودستیزی دانسته و این قاعده را بر مبنای قضاوت و مواجهه نهادهای تصمیمگیر قضایی-امنیتی غرب در قبال معترضین به جنایات گذشته، جاری و آتی تلآویو تبدیل کردهاند. اما در مقابل، حتی آتشزدن قرآن کریم در کشورهایی مانند سوئد و دانمارک و متعاقبا هتک حرمت آشکار قرآن کریم در منازل فلسطینیان توسط شهرکنشینان صهیونیست صرفا به مثابه حادثهای تاسفبار از سوی نهادهای داعیهدار حقوق بشر و آزادی مذهب مورد استناد قرار میگیرد. نکته سوم به ظرفیتهای قانونی و حقوقی پایاندادن به این رویکرد غیر قابل توجیه از سوی سازمانها و نهادهای بینالمللی بازمیگردد. در اینجا دو عامل مهم اصالت دارد؛ یکی ظرفیتهای قانونی موجود و دیگری خلق ظرفیتهای جدید. در جولای ۲۰۱۱، کمیته حقوق بشر سازمان ملل، بیانیهای ۵۲ صفحهای را منتشر کرد. این بیانیه در مورد آزادیهای عقیده و بیان است. طبق پاراگراف ۴۸، «ممنوعیت عدم احترام به دین یا سیستمهای اعتقادی، شامل قوانین ممنوعیت توهین به مقدسات، ناسازگار با میثاق (حقوق سیاسی و مدنی) میشود. ضمن آن که در منشور ملل متحد صراحتا توهین به مقدسات جرم شمرده شده است. در اینجا لازم است کشورهای مسلمان در راستای صیانت از ارزش و قداست ذاتی قرآن کریم، در اقدامی جمعی خواستار الزامآورشدن و عدم تفسیرپذیری قوانین مندرج در منشور ملل متحد در قبال توهین به مقدسات شوند. اما در کنار استفاده از ظرفیتهای قانونی موجود و وادارسازی سازمانهای بینالمللی نسبت به پاسخگویی در قبال قرآنستیزی صهیونیستها و برخی کشورهای اروپایی، لازم است قوانین، ظرفیتها و حتی در صورت لزوم تبصرههای جدیدی در راستای صیانت از حقوق جمعی مسلمانان که مهمترین آنها حفظ حرمت قرآن کریم میباشد، صورت گیرد. ما شاهد وقاحت جریانات صهیونیستی و غربی در هتک حرکت قرآن کریم هستیم. پس در اینجا هم نیاز به بازتعریف قواعد و قوانین قبلی و هم افزودن قواعد و مجازاتهایی جدید و الزامی در مواجهه با این روند خواهیم بود.