خلاقیت زیر دوش!

این یک محدودیت بیولوژیکی محسوب می‌شود که به سبب آن تلاش برای انجام چند کار اغلب عملکرد و بازدهی را کاهش می‌دهد و به اشتباه منجر می‌شود. هنگامی که ذهن عقلانی روی یک موضوع یا مسأله تمرکز می‌کند، بیشتر پهنای باند اختصاص داده شده مغز شما را اصطلاحا می‌خورد، در حالی که اجازه دادن به ذهن در حین انجام کاری که نیاز به تعقل و تفکر ندارد (مانند دوش گرفتن) به افکار ناخودآگاه شما اجازه می‌دهد تا فراتر از فعالیتی که به آن مشغول هستید، پرسه بزند.

همه ما در طول روز کارهایی را «بی‌فکر» انجام می‌دهیم. منظور از بی‌فکر یک روال نسبتا خودکار مانند پیاده‌روی، رانندگی در یک مسیر معمولی، انجام تمرینات ورزشی، گردش در طبیعت یا دوش گرفتن است. انجام چنین فعالیت‌هایی می‌تواند به‌گونه‌ای از فواصل مراقبه‌ای تبدیل شود که ذهن ما را به سمت ایده‌ها و دیدگاه‌های جدید هدایت می‌کند.

یکی دیگر از مزایای دوش گرفتن این است که صدای آب ایجاد شده، تحریک‌های بیرونی را مسدود می‌کند. غرش آب باعث ایجاد محرومیت جزئی حسی می‌شود، پهنای باند شنوایی که برای ادراکات دیگر استفاده می‌شود را می‌گیرد و آن را به فضای ذهنی مطلوب تبدیل می‌کند. در چنین شرایطی مغز فرصت لازم برای سیال شدن را پیدا کرده و ایده‌هایی که در پس‌زمینه ذهن نهفته شده‌است، می‌تواند به آگاهی برسد و شما را از یک بن‌بست فکری به سوی خلاقیت عبور دهد.

در واقع «افکار زیر دوشی» حاصل عدم تفکر عمدی در مورد چیزی و آشکار شدن بینش‌های ناخودآگاه است. دو ویژگی مهم چنین افکاری نیاز به آرامش نسبی ذهنی و ناگهانی بودن آنها در زمانی است که عمدا به مشکل مورد نظر فکر نمی‌کنید.

پیاده‌روی: پیاده‌روی یکی دیگر از فعالیت‌های بی‌فکر یا بهتر است بگوییم آگاهانه است که ما را در لحظه حال مستقر می‌کند. پیاده‌روی یا هر فعالیت انفرادی دیگر به ما اجازه می‌دهد ارتباط خود را با دنیای بیرون قطع کنیم. چنین فعالیت‌هایی می‌تواند به فواصل مراقبه‌ای تبدیل شود که ذهن ما را به سمت دیدگاه‌های نو و جدیدی باز می‌کند. به‌طور کلی فعالیت‌های به ظاهر بی‌فکر، تجارب ذهنی است که ما را در لحظه قرار می‌دهد و می‌تواند به حالتی به نام «سیالی» منجر شود. دست‌کشیدن از تفکر عمدی می‌تواند بینش‌های غیرمنتظره‌ای از ایده‌هایی که در پس‌زمینه ناخودآگاه رشد می‌کند را فراهم آورد.

روزنامه جام جم