آقایی در دنیا با آقای نابغه

رکورد منحصر به فردی که او در جایگاه مربیگری از خودش به جا گذاشته در دنیا کم‌نظیر است. آخرین دستاورد این مرد تکرار‌ناپذیر با تیم‌ملی والیبال نشسته، قهرمانی در رقابت‌های جهانی ۲۰۲۲ بوسنی و هرزگوین است که اخیرا به عنوان یکی از لحظات برتر سال ورزش معلولان جهان برگزیده شد. به این بهانه دقایقی با رضایی همکلام شدیم تا از احوالاتش بعد از این قهرمانی غرورانگیز در بوسنی بگوید. گفت‌وگوی او را با «جام‌جم» از نظر می‌گذرانید.

در خصوص حضور خیره‌کننده ایران در مسابقات بوسنی زیاد صحبت شده و چیزی که کمتر به آن اشاره شده در خصوص خود شماست. چه حسی دارید از این که هشت قهرمانی را با تیم‌ملی والیبال نشسته تجربه کردید؟
از سال ۱۹۸۵ تا الان برای یازده دوره است که ایران در رقابت‌های جهانی شرکت می‌کند. من در تمام ادوار این مسابقات به عنوان بازیکن و مربی در ترکیب تیم‌ملی والیبال نشسته بودم و رفتن روی تمام سکوهای جهانی را با این تیم تجربه کردم. اما حقیقتا باید بگویم کسب عنوان قهرمانی دنیا در بوسنی لذت خاص خودش را برایم داشته و به نوعی بهترین خاطره یا اتفاق خوب سال‌ها همکاری‌ام با این تیم بوده است. اهالی ورزش همه می‌دانند که جدی‌ترین رقیب ما در جهان، تیم بوسنی و هرزگوین است؛ به‌طوری که در بیست سال گذشته، همه فینال‌های بازی‌های پارالمپیک بین ایران و بوسنی برگزار شده است. این که ما توانستیم تیم بوسنی را در کشور خودش شکست بدهیم، واقعا کار مهمی بود. آن هم در شرایطی که بوسنیایی ها همه کار کرده بودند تا با داوری یک طرفه، ما را بازنده این دیدار کنند.

سال گذشته بعد از بازی‌های پارالمپیک توکیو، از تیم‌ملی خداحافظی کردید اما دوباره برگشتید. دلیل این تصمیم چه بود؟

بله، تصمیم گرفته بودم بروم اما راستش را بخواهید وسوسه شدم. دلیل وسوسه شدنم هم حضور در مسابقات بوسنی بود. چرا که همیشه دلم می‌خواست یک روز بوسنی را در خاک خودش شکست بدهیم.

الان که دیگر تصمیمی برای رفتن ندارید؟

فعلا نه. طبق صحبتی که با دوستان انجام دادیم قرار است تا بازی‌های پارآسیایی ۲۰۲۳ هانگژو که سال آینده برگزار می‌شود، کنار تیم باشم.

فکر می‌کنید تا چه زمانی سرمربی تیم‌ملی والیبال نشسته مردان باشید؟

به شوخی بگویم تا زمانی که زنده‌ام!اما نه تا هر زمان که شرایط کار کردن باشد می‌مانم. من هیچ وقت خودم را تحمیل نکردم. ۲۰ سال حرفی و دلی کار کردم و یک قرارداد هم ننوشتم.زیرا معتقدم آدم برای تیم‌ملی کشورش قرارداد نمی‌بندد.

عهده‌دار شدن مسئولیت یک تیم برای سال‌های طولانی خیلی سخت است آن هم در کشوری مثل ایران که استانداردهای ورزش در آن خیلی عقب است. شده در این مسیر با مسئولان بالادستی خود هم به چالش خورده باشید؟

بله خیلی زیاد. اگر غیر از این باشد و به چالش نخوریم بدانید که یک جای کار ایراد دارد. من این شرایط را داشتم که به خارج از کشور بروم و آنجا فعالیتم را ادامه بدهم ولی افکار و اعتقاداتی داشتم و ماندم. یک سری خواسته‌ها همیشه وجود دارد که اصلا شخصی نیست. به خاطر منافع کشور و تیم است. من جدا از بحث فنی در حوزه مدیریتی و اجرایی ورزش معلولین هم کار کردم. برای همین کاملا به وضعیت موجود اشراف دارم. هیچ وقت با سلام و صلوات اتفاقی نمی‌افتد. یک مربی باید برنامه دراز‌مدت داشته باشد. من باید جوری کار کنم که وقتی رفتم، پایه و اساس کار برای مربی بعدی وجود داشته باشد. والیبال نشسته از روزی که کارش را شروع کرده، روی سکو بوده و برای همین همیشه انتظارها از آن بالاست. ما در پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن نایب قهرمان و در پارالمپیک‌های ۲۰۱۶ و ۲۰۲۰ قهرمان شدیم اما هنوز مردم دارند می‌گویند که در لندن قهرمان نشدید. این بالاترین فشار روی تیم ماست. ما اگر دوم شویم یعنی شکست خوردیم.

شما جزو معدود مربیانی هستید که همیشه در جهت حمایت از ورزشکاران صحبت کردید و چیزی برای خودتان نخواستید. قطعا یکی از چالش‌های‌تان باید این مورد هم بوده باشد.

آخرین اظهارنظر من در حمایت از ورزشکاران معلول، مربوط به جنجال‌ها درباره پاداش‌ تیم‌ملی فوتبال در جام‌جهانی بود. ما نمی‌گوییم چرا به فوتبال جایزه می‌دهند اما حداقل یک صدم آن را هم به رشته‌های دیگر بدهند. تبعیضی که بین ورزشکاران فوتبال و غیرفوتبال وجود دارد واقعا فاحش است. من برای اولین بار است که در مورد حقوق و مزایای خودم صحبت می‌کنم. به عنوان یک سرمربی که ۹ دوره در بازی‌های پارالمپیک شرکت کردم و تازه کاپیتان و بازیکن برتر اسبق این تیم بودم، ماهی یک میلیون و ۱۴۰هزار تومان از صندوق حمایت از ورزشکاران و قهرمانان حقوق می‌گیرم. این در حالی است که حقوقم از کمیته ملی پارالمپیک هم ماهی ۹ میلیون تومان است. این ۹ میلیون تومان هم فقط مربوط به ماه‌هایی است که در اردو هستیم.

ممکن است روزی سرمربی تیم‌ملی کشور دیگری شوید؟

من پیشنهادهای زیادی از کشورهای خارجی داشتم چه در بحث مربیگری،چه در زمینه تدریس. بنابراین همه جوره شرایط رفتن را دارم. اما هیچ وقت به خودم اجازه نمی‌دهم روی نیمکت دیگری غیر از ایران بنشینم. حتی اگر امروز هم خداحافظی کنم، هیچ جا نمی‌روم. با این که خانواده‌ام خارج از ایران زندگی می‌کنند اما سختی و فراز و نشیب را تحمل کردم تا در ایران بمانم.

روزنامه جام جم