نوبرانه‌ای از تئاتر کودک دل بچه‌ها را نشکنید

نمایش «شاهزاده خانم و کلاغ‌های تاج طلا» کار پویا شش‌پری، بدون‌دلیل قانع‌کننده از اجرای نمایش برای بچه‌ها و در حضور والدین‌شان امتناع کرد.

ما (بنده و آقای سعید محبی) برای دیدن این نمایش، دوشنبه هفته پیش به تالار هنر رفته‌بودیم که بعد از دیدن نمایش، آن را نقد کنیم و با آن‌که یک‌بار دعوت از سوی تالار هنر به‌دلیل مخالفت این کارگردان کنسل شده بود، اما برای بار دوم رفتیم که این نشست را برگزار کنیم و با آن‌که پیش از اجرا در اتاق مدیریت، جلیل رفیعی مشغول صحبت درباره اجرا‌های آنجا بودیم، متاسفانه پیش از شروع اجرا، مدیر تالار هنر گفت که گویا کارگردان تمایلی به برگزاری نشست ندارد، اما ما به دل نگرفتیم و گفتیم حالا که آمده‌ایم این اجرا را می‌بینیم و دست خالی نمی‌رویم... ما آخرین نفراتی بودیم که بعد از بچه‌ها و خانواده‌های‌شان پا به سالن گذاشتیم و داشتیم گروه اجرایی را می‌دیدیم که با لباس و گریم در صحنه حاضرند، اما کارگردان خودش دارد نکاتی را می‌گوید و در پایان تاکید می‌کند که به‌دلیل پاره‌ای مشکلات درون‌گروهی نمی‌توانند این نمایش را اجرا کنند. این نوع برخورد با مخاطب، آن هم با مخاطب کودک و خردسال نوبر است. نمی‌دانند که دل بچه می‌شکند... ما داشتیم در این‌باره حرف می‌زدیم که آقای محبی به خانواده‌ها اطمینان داد که مسأله حتما حل‌شدنی است و باید گروه حالا که بچه‌ها پا به سالن گذاشته‌اند؛ اجرایش را برود.

مدیر و گروه اجرایی سالن هم شگفت‌زده به‌دنبال کارگردان که از این اتفاق جلوگیری کنند و بی‌آن‌که کارگردان هم بخواهد به آنان هم توضیحی دهد، اصرار می‌کرد که باید به‌دلیل این اختلاف‌نظر‌های گروهی جلوی اجرای امروزش را بگیرد و در عین‌حال دوباره مدیر او را به تالار آورد که توضیح بدهد و آقای محبی خواهش کرد که برای بچه‌ها باید اجرا برود و نباید آن‌ها را اذیت کند و روز قشنگ‌شان را از بین ببرد و این کارش زشت است و کارگردان هم ضمن پذیرفتن کار زشتش فقط پوزش می‌خواست و اصلا حاضر به اجرا نبود.

اتفاقی نادر و چه بسا نوبرانه در وادی تئاتر ایران و چه بسا جهان که یک گروه به هر دلیلی چه موجه و چه غیر‌موجه، آن هم در حضور تماشاگران نخواهد اجرایش را ادامه دهد و حالا بعد از پایان اجرا به‌دنبال حل و فصل مشکلات درون‌گروهی‌شان اقدام کنند. به‌هر حال قابل پذیرش است که در هر گروهی اختلافاتی مانع از تداوم اجرا بشود؛ اما نه این‌که در حضور تماشاگران، آن هم کودکانی که متوجه این اختلاف‌ها نیستند؛ چنین اقدام ناشایستی ممکن شود.

با آن‌که مدیر و مسئولان سالن به‌دنبال عودت بهای بلیت و حتی هزینه حضور شده بودند و حتی قول دادند که دو نمایش دیگر این سالن را مهمان باشند و شماره‌های‌شان را گرفتند، اما هنوز کودکان نمی‌دانستند چه اختلافی مهم‌تر از دلیل حضور آنان برای دیدن یک نمایش است که الان نباید با همه شور و شوقی که برای دیدن تئاتر دارند، این فرصت از آنان دریغ شود و به نوعی دل‌شکسته تالار هنر را ترک کنند بی‌آن‌که ما بزرگسالان بتوانیم رضایت آنان را برای پرهیز از این نازیبایی جلب کنیم.