ضیافت زیبای فوتبال در ومبلی

به گزارش جام جم آنلاین به نقل از روزنامه جام جم ، انگلستان با سیاهه‌ای از مربیان مطرح بعد از جام جهانی ۱۹۶۶ به هیچ توفیقی دست نیافت. بعد از سِر‌آلف رمزی که قهرمان جام‌جهانی شد، دان ریوی، ران گیرین‌وود، گلن هادل، فابیو کاپلو، اسون گوران اریکسن و روی هاجسون مربیانی بودند که روی نیمکت انگلستان نشستند و با ناکامی و شکست آن را ترک کردند.

این تیم حالا بعد از ۵۵ سال به معتبرترین فینال جام قاره‌ای رسیده‌ آن‌هم با بازیکنانی جوان و مربی کمتر شناخته شده‌ای نسبت به اسلافش. سه‌شیرها حالا باید به دیدار تیم‌ملی ایتالیایی بروند که از ارکان فوتبال اروپا و جهان است. آنها در همان جامی که انگلستان قهرمان شد، توسط کره‌شمالی در مرحله گروهی حذف شدند؛ کره‌ای که با این پیروزی اژدهای زرد نامیده شد و بعد از آن به افول گرایید. تیم کنونی ایتالیا بعد از ناکامی در رسیدن به جام‌جهانی روسیه، توسط روبرتو مانچینی بازسازی شده است. ایتالیایی‌ها با کاتناچیو ( که در زبان ایتالیایی به معنای قفل است ) سال‌های طولانی با یک روش دفاعی‌، خسته‌کننده و کسالت‌آور بازی می‌کردند و به یک تیم دفاعی مشهور شدند و تا جایی پیش رفتند که کارشناسان اروپایی سیستم این تیم را در تقابل با فلسفه فوتبال دانستند که یک بازی تهاجمی، زیبا و تماشاگرپسند است. تیمی که در این جام شاهدش هستیم، یک تیم باطراوت، چشم‌نواز و پرشور است. تعادل و توازن در خط دفاع و حمله و تغییر سریع به هر دو حالت، از مشخصه‌های ایتالیای نوین است که معمار آن یعنی روبرتو مانچینی تیمی جوان، همدل و بانشاط ساخته است.

در قلب دفاعی این تیم، کیه‌لینی و بونوچی حضور دارند که گویی از دل تاریخ فوتبال این کشور پا به دوران معاصر گذاشته‌اند و همه نامداران ایتالیایی در این پست را نمایندگی می‌کنند. اعتقاد دارم ایتالیا اندکی بهتر از انگلستان جوان و کم‌تجربه است. آنها دوبار با ویتوریو پوزو‌ و یکبار با انزو بیرزوت و مارچلو لیپی قهرمان جهان شده‌اند و تجربه فینال‌های نفسگیر را دارند. انگلستان بعد از سِر‌آلف رمزی حالا با ساوت‌گیت به یک فینال رسیده است. جنگ در میانه میدان است. برای اهمیت این منطقه بهتر است به دیدگاه کلودیو رانیری که خود یکی از مربیان برجسته و یک ایتالیایی کهنه‌کار است، توجه کنیم؛ او در این باره می‌گوید: شطرنج و فوتبال، بازی‌هایی معماری گونه‌اند و مانند هر بنای مستحکمی، استحکام کلی‌شان را از اجزای زیرین و ساختاری‌شان می‌گیرند. میانه میدان قدرتمند به اندازه ۶۰ تا ۷۰ درصد بازی ارزش دارد. بنابراین می‌بایست یکشنبه شب تقابل مردان میانی ایتالیا و انگلستان را شاهد باشیم.

چه خوب است که فوتبال ما را به یک ضیافت زیبا دعوت می‌کند؛ در دورانی که یک بیماری ناخوانده خیلی‌ها را آزرده کرده است، این ضیافت زیبا می‌تواند به ما امید و آینده را گوشزد کند. اما مساله دیگری هم وجود دارد و آن حوادثی است که حتی بهترین مربیان دنیا نمی‌توانند مقابل آن ایستادگی کنند؛ آنها شاید بتوانند درصدی از آن را کاهش دهند اما یک پنالتی مشکوک، یک اخراج زودهنگام و ده‌ها حادثه دیگر می‌تواند یک تیم برتر را به ورطه شکست بکشاند. با تمام این اوصاف، یکشنبه شب صفحه دیگری از فوتبال ورق می‌خورد و علاقه‌مندان به فوتبال با این جام خداحافظی خواهند کرد و به انتظار می‌نشینند تا  جام‌جهانی۲۰۲۲  قطر و یورو ۲۰۲۴ از راه برسد. 

نبرد ایتالیای نوین با انگلیس جوان

 تیم‌ملی انگلیس با گرت ساوت‌گیت در حالی امشب در ورزشگاه ومبلی به دیدار ایتالیا می‌رود که تا همین جا کلی طلسم‌شکنی کرده است. انگلیسی‌ها در این جام برای اولین‌بار طی ۵۵ سال گذشته توانستند تیم‌ملی آلمان را در یک بازی حذفی شکست دهند. همچنین این برای اولین‌بار است که این تیم طی ۵۵ سال گذشته به فینال یک رویداد مهم فوتبالی می‌رسد. اما هنوز یک طلسم است که بدجوری توی ذوق انگلیسی‌ها می‌زند و مربوط به یک تیم است؛ ایتالیا.

 دیدار امشب دو تیم در ورزشگاه تاریخی ومبلی در واقع بیست و هشتمین بازی رو‌در‌روی آنها به حساب می‌آید. در این میان آتزوری ۱۱ پیروزی کسب کرده و سهم سه‌‌شیرها هم هشت برد بوده است. اما آنچه که به حسرت فوتبال‌دوستان انگلیسی بدل شده، برد مقابل ایتالیا در دیدارهای رسمی است. در هشت بازی رسمی اخیر آنها، انگلیس فقط یک پیروزی به دست آورده است. حدود ۴۴ سال پیش و در مقدماتی جام‌جهانی ۱۹۷۸ بود که دیدار این دو تیم با پیروزی ۲ بر صفر انگلیسی‌ها تمام شد. حالا انگلیس با تکیه بر تیم جوانی که ساوت‌گیت ساخته و همچنین جو فوق‌العاده ورزشگاه ومبلی، امیدوار است خاطرات خوش خود از فینال در لندن را دوباره تکرار کند.

 نکات جالب بازی فینال

 در تاریخ ۶۰ ساله بازی‌های یورو فقط سه تیم بودند که توانستند در کشور خودشان قهرمان شوند که عبارتند از: اسپانیا در سال ۱۹۶۴، ایتالیا در سال ۱۹۶۸ و فرانسه در سال ۱۹۸۴. در این میان دو تیم پرتغال ( در سال ۲۰۰۴ ) و فرانسه ( در سال ۲۰۱۶ ) در زمین خودشان به بازی فینال رسیدند اما نتیجه را واگذار کردند.

 ایتالیا اگر به قهرمانی برسد، رکورد طولانی‌ترین فاصله بین قهرمانی دو تیم را از آن خودش می‌کند. این رکورد که در حال حاضر ۴۴ ساله است، در اختیار اسپانیاست که بعد از ۱۹۶۴ در یورو ۲۰۰۸ قهرمان شد. ایتالیا در صورت قهرمانی این رکورد را به ۵۳ سال می‌رساند.

 جورجیو کیه‌لینی و لئوناردو بونوچی در فینال قبلی ایتالیا در یورو ۲۰۱۲ حضور داشتند. با حضور این دو مدافع در بازی امشب، آنها در کنار ۳۸ بازیکنی قرار می‌گیرند که سابقه حضور در دو فینال یورو را دارند.

 انگلیس سیزدهمین تیمی است که برای اولین‌بار به فینال یورو می‌رسد. بعد از فینال یورو ۲۰۰۴ که هم پرتغال و هم یونان برای اولین‌بار به فینال ‌رسیدند، تا به امروز تمام فینالیست‌ها سابقه حداقل یک بار حضور در فینال را داشته‌اند.

 ساوت‌گیت به عنوان بازیکن چهار بار مقابل تیم‌ملی ایتالیا بازی کرده که یک پیروزی، دو شکست و یک تساوی به دست آورده است. آن یک پیروزی هم مربوط به بازی دوستانه دو تیم پیش از جام‌جهانی ۹۸ فرانسه بود که انگلیس با نتیجه۲ بر صفر برنده شد.

 ایتالیا تاکنون ۲۶ بار در خاک انگلیس بازی کرده که نتیجه‌اش ۱۱ شکست و ۸برد بوده است.

 رکورد تیم‌ملی انگلیس در ورزشگاه خاطره‌انگیز ومبلی، ۱۸۷ پیروزی، ۳۹ تساوی و ۷۳ شکست بوده است.

هفتمین فینال برای کویپرز هلندی

در میان تمام اسم‌هایی که در بازی امشب ثبت می‌شود، نام بیون کویپرز هلندی هم در تاریخ یورو به یادگار می‌ماند. کویپرز ۴۸ ساله که صاحب یک سوپرمارکت در شهر اولدنزال در شرق هلند است، چند روز پیش به عنوان داور بازی امشب انتخاب شد. گرچه این اولین داوری او در فینال یورو به حساب می‌آید اما او چندان با حال و هوای بازی‌های فینال غریبه نیست.  فینال لیگ قهرمانان در سال ۲۰۱۴، دو فینال لیگ اروپا در سال‌های ۲۰۱۳ و ۲۰۱۸، بازی سوپرکاپ اروپا در سال ۲۰۱۱ و فینال زیر ۲۱ سال و زیر ۱۷ ساله‌های اروپا در سال‌های ۲۰۰۹ و ۲۰۰۶ شش فینالی است که این داور هلندی در آن سوت زده است. ورود او به دنیای داوری هم جالب است. او تا ۱۶ سالگی بازیکن لیگ‌های پایین‌تر هلند بود که در یکی از بازی‌ها پدرش یان کویپرز که از داوران بنام هلند بود، به او پیشنهاد کرد فوتبال را رها کرده و سراغ داوری برود. همین توصیه باعث شد مسیر زندگی کویپرز به کلی عوض شود.

ومبلی، ترکیبی از شکوه و خاطرات

برای‌ آنهایی که فوتبال انگلیس و بازی‌های جذاب آن را دنبال می‌کنند، ورزشگاه ومبلی همیشه یادآور بازی‌های بزرگ فوتبال اروپا و جهان بوده است. تاریخ این ورزشگاه را می‌توان به دو دوره تقسیم کرد. دوره نخست از زمان بازگشایی در سال ۱۹۲۳ گرفته تا سال ۲۰۰۲ که به طور کلی تخریب شد. دوره دوم از سال ۲۰۰۷ شروع شد که ورزشگاهی جدید و مدرن در محل همان ورزشگاه قبلی در قلب لندن ساخته شد. این ورزشگاه در حالی امشب میزبان فینال شانزدهمین دوره بازی‌های یورو است که طی همین ۱۴ سالی که از تاسیس دوباره‌اش می‌گذرد، میزبان کلی بازی بزرگ بوده است؛ فینال لیگ قهرمانان در سال‌های ۲۰۱۱ و ۲۰۱۳ و طبق اعلام یوفا قرار است فینال لیگ قهرمانان در ۲۰۲۳ هم در همین ورزشگاه برگزار شود.