داشتن اقامت کشور خارجی با معیارهای انقلابی نمی‌خواند

البته در مورد تابعیت مضاعف، خطرات بیشتری وجود دارد زیرا افراد دوتابعیتی، شرایط ویژه‌ای را برای کسب تابعیت دوم می‌پذیرند و به خاطر چشم و ابروی کسی به او تابعیت نمی‌دهند. اما در موضوع شهروندی و اقامت نیز وقتی مشاهده می‌کنیم کسی تلاش می‌کند فرزندش در کشور دیگری متولد شود تا بواسطه او خودش هم بتواند تابعیت یا شهروندی آن کشور را بگیرد نشان می‌دهد که چنین فردی عرق به کشورش ندارد. ما باید برای چنین افرادی در کشور خط‌کشی مشخصی داشته باشیم. چنین افرادی شهروند جمهوری اسلامی ایران هستند و از حق و حقوق خود برخوردارند اما نمی‌شود از امکانات ایران بهره بگیرند و به صورت دیگری عمل کنند. عمده افرادی که شهروندی کشور دیگری علاوه بر ایران را دارند ایران را برای کسب درآمد می‌خواهند و پول‌ها را به کشور دیگر می‌برند و خرج می‌کنند و هیچ‌گاه مشاهده نشده است که این فرایند به صورت معکوس اتفاق بیفتد. بحران‌هایی نظیر بحران ارزی را نیز چنین افرادی بوجود آوردند. به صورت خاص باید گفت فردی که وابسته به نظامات کشور است نباید دارای چنین شرایطی باشد و شهروندی کشور خارجی داشته باشد. هیچ وقت سابقه نداشته که یک دیپلمات خارجی شهروند جمهوری اسلامی ایران باشد یا فرزندانش سیتیزن ایران باشند. اما می‌بینیم برخی دیپلمات‌های ما وقتی یک سال به ماموریت می‌روند فرزندشان را سیتیزن کشور میزبان می‌کنند. این در حالی است که رهبر انقلاب در جلسه سفرا تاکید کردند وقتی ماموریتتان در کشور خارجی تمام می‌شود حتی اجازه ندهید فرزندتان یک ساعت بیشتر در آن کشور بماند زیرا دولت‌های خارجی به آنها به عنوان یک طعمه می‌نگرند. بنابراین بحث دوتابعیتی یا شهروندی و اقامت فرقی نمی‌کند و یک فرد مسؤول وقتی شهروندی یک کشور دیگر را می‌پذیرد باید بگوید دلیل این‌کار چه بوده است. زمانی ممکن است دلیل این مساله مباحثی نظیر درمان یک بیماری نظیر سرطان باشد اما عمده افرادی که اقامت گرفته‌اند چنین شرایطی ندارند.
خیلی از مسؤولانی که اقامت یا شهروندی گرفته‌‌اند تحصیل را به عنوان دلیل این کار مطرح می‌کنند اما سوال اینجاست که وقتی بر اساس آماری که ارائه می‌دهند دانشگاه‌های ایران از رتبه‌های بالایی برخوردارند چرا برخی از مسؤولان، فرزندانشان را برای تحصیل به خارج از کشور می‌فرستند. آیا واقا برای تحصیل است یا برای بهره‌مندی از مواهب دیگر. کسانی که در جمهوری اسلامی ایران در حال خدمت هستند باید خودشان را از چنین مواردی تبرئه کنند حالا چه تابعیت باشد چه اقامت. مسؤولان کشور باید از این که اقامت کشور دیگر را داشته باشند شرم داشته باشند و این مساله، یک ضدارزش باشد. مقامات کشور باید در داشتن تعصب به میهن، الگو باشند و طبیعتا عرق ملی اجازه نمی‌دهد که یک مسؤول، اقامت کشور دیگری را داشته باشد. یک مسؤول نمی‌تواند در نماز جمعه، شعار مرگ بر آمریکا بدهد و همزمان فرزند خودش را برای تحصیل به آمریکا بفرستد و یا در مذمت سیاست‌های انگلیس صحبت کند و همزمان، اقامت این کشور را داشته باشد. بنابراین هیچ فرقی بین مباحثی از جمله تابعیت مضاعف با گرین‌کارت و اقامت در مورد مسؤولان وجود ندارد و همگی اینها به نوعی پشت پا زدن به عرق ملی است.

عبدالرضا مصری

نائب رئیس مجلس