اندکی خودباوری بیشتر

خودباوری که باشد، شما وقتی با آلمان، آرژانتین یا اسپانیا بازی می‌کنید در واقع با تیم‌هایی که پیشینه‌ای پر افتخار دارند روبه‌رو نیستید. در واقع از پیش باخته نیستید. با تیم‌هایی روبه‌رو هستید که به همان اندازه که شانس برد دارند، امکان دارد شکست بخورند.

کمی به عقب برمی‌گردیم. به جام جهانی 1990 که بسیاری از دهه پنجاهی‌ها و دهه شصتی‌ها در ایران، هیجان فوتبال را نخستین‌بار با آن مسابقات لمس کردند.

کامرون روی کاغذ نباید حریف آرژانتین، مدافع عنوان قهرمانی می‌شد، اما در همان بازی افتتاحیه با یک گل، تیم رویایی آرژانتین را شکست داد. فوتبالی‌ها آن تیم پرستاره آرژانتین را خود به یاد می‌آورند: تیمی که دیگو مارادونا، آبل بالبو، خوخه بروچاگا، روبرتو سنسینی، سرخیو باتیستا، اسکار روگری و کلودیو کانیگیا را در ترکیب داشت و با کارلوس بیلاردو هدایت می‌شد. با این حال کامرون با ستاره‌ای گمنام به نام اومان بیک و یک تیم که آمده بود تاریخ‌ساز شود، تاریخ‌سازی را از همان بازی نخست آغاز کرد.

با همین خودباوری، بلغارستان در جام جهانی 1994، آرژانتین را در مرحله گروهی و آلمان را در مرحله یک چهارم نهایی شکست داد و تا نیمه نهایی پیش رفت. در جام جهانی 2002 هم نمونه‌ها کم نبودند. سنگال در همان بازی افتتاحیه فرانسه را شکست داد، بی‌آن‌که از نام‌هایی چون بارتز، تورام، دسایی، لیزارازو، ویرا، آنری، ژورکایف، سیسه، ماکه‌له‌له، ترزگه و زیدان ترسی داشته باشد. کره‌جنوبی هم با همین خود باوری تیم‌های پرتغال، ایتالیا و اسپانیا را حذف کرد و تا نیمه‌نهایی بالا رفت. تساوی نیوزلند مقابل ایتالیا در جام‌جهانی 2010 هم از همین دست نتایج است. تیمی که بعد از 28 سال به جام جهانی صعود کرده بود، مقابل مدافع عنوان قهرمانی، با خودباوری به زمین رفت و با همان نتیجه یک‌بریک باعث حذف ایتالیا در مرحله گروهی شد. درست مانند آفریقای‌جنوبی که فرانسه را 2 بر یک شکست داد و مانع از صعود این تیم از مرحله حذفی شد.

چهار سال بعد هم کاستاریکایی‌ها خودشان را باور داشتند که توانستند در گروه مرگ و در حضور ایتالیا، انگلیس و اروگوئه به‌عنوان صدرنشین راهی مرحله حذفی جام جهانی 2014 شوند.

شگفتی‌ساز بعدی می‌توانستیم ما باشیم. تیم ملی با کی‌روش چیزی از کامرون سال 90، بلغارستان 94، سنگال و کره‌جنوبی سال 2002، نیوزلند و آفریقای‌جنوبی 2010 یا کاستاریکای 2014 کم نداشت. به لحاظ فوتبالی، همه آن ظرفیت‌ها در تیم ملی ایران بود که بتواند از پس تیم‌های پرتغال و اسپانیا بربیاید و شگفتی بزرگ را در جام 21 رقم بزند. اما وقتی خودباوری به اندازه کافی نباشد، رویاها جایی بین یک برد شیرین یا یک باخت پرگل گم می‌شود. تا همین یکی دو هفته پیش خیلی‌ها که در ایران نگران باخت پرگل ایران مقابل اسپانیا و پرتغال بودند، بعد از این دو بازی با افسوس از این گفتند که می‌توانستیم از اسپانیا گل نخوریم و پرتغال را شکست بدهیم.

شاید اگر این خودباوری بود، چهار سال پیش آرژانتین را شکست می‌دادیم و 20 سال قبل تر هم مقابل آن تیم پیر آلمان، آن‌گونه بازی نمی‌کردیم که همه از باخت 2 بر صفر راضی باشیم. تامین این خودباوری، همان چیزی‌است که کی‌روش هفت‌سال برایش فریاد زد و کسی نشنید؛ این‌که تدارکات خوبی داشته باشیم برای تیم ملی. تدارکاتی که اگر بود، شاید ما به ازای آن صعود تیم ملی به مرحله یک‌چهارم نهایی جام جهانی بود.

رضا پورعالی

ورزش