روی خوش مردم به صنایع دستی بی مهری مسئولان به این صنایع

درواقع آن موقع‌ها این‌طور بود که بچه‌ها را از شش یا هفت سالگی اول با ناز، بعد با خواهش و درنهایت با کتک سر کار می‌بردند؛ سبک تربیتی اینطور بود و همه باید کار می‌کردند، بویژه در خانواده‌های بسیار سنتی. مثل حالا نبود که یک نفر کار کند و بقیه حال کنند. حتی اگر قرار به درس خواندن هم بود، باید در کنار کار درس می‌خواندیم. خود من ساعت 5 بعد از پایان مدرسه تازه می‌رفتم کارگاه تا 9 شب.

بنابراین همه خواهر و برادرهای من هم که بزرگ‌تر از من بودند، پیش از من وارد کار سفال و کارگاه پدر شده بودند و کار را آموخته بودند. همه کار می‌کردیم، چه برادرانی که درسشان را ادامه ندادند، چه آنها که تا دیپلم خواندند و چه من که پایم به دانشگاه رسید و توانستم مدرک دانشگاهی‌ام را بگیرم. کار سفال زیرلعاب نقاشی و طراحی و ظریف کاری دارد و این بخش از کار را بیشتر خواهرهایم و سایر خانم‌ها در منزل انجام می‌دهند. البته آنها هم قبلا مدتی در کارگاه کار می‌کردند.

کار و بار ما تا زمان انقلاب و پیش از شروع جنگ تحمیلی خوب بود، چون بیشتر تولیدات ما صادر می‌شد و مشتریان ما خارج از کشور بودند، اما با شروع جنگ، صادرات لغو شد و همه افرادی که در حوزه صنایع دستی بویژه سفال زیرلعابی کار می‌کردند، یکی یکی از میدان خارج شدند، فقط پدر من به دلیل علاقه‌ای که به این حرفه داشت، آن را رها نکرد و برای این‌که دوام بیاورد و درامدی داشته باشد، به تولیدات دیگری غیر از سفال زیرلعابی روی آورد. البته درآمدی بسیار کم و در حد ارتزاق داشتیم. زندگی بسیار سخت بود و حالا که به آن دوران فکر می‌کنم، اشکم جاری می‌شود.

پیش از انقلاب و حتی تا همین یک دهه پیش اغلب مشتریان ما کشورهای اروپایی و آمریکایی بودند و مردم ما علاقه‌ای به این ظرف و ظروف سفالی و سنتی نداشتند. بنابراین هر تحریم و بسته شدن مرزی، کار و بار ما را کساد می‌کرد.

البته چند سالی است که مردم دوباره به اصل خویش و سنت‌ها بازگشته و دوست دارند ظرف و ظروف سفالی داشته باشند. همه افرادی هم که خوب زندگی می‌کنند، در خانه‌شان گلیم و گبه است و صنایع‌دستی.

جنگ تحمیلی که تمام شد، صادرات آغاز شد و ما دوباره تولیدات سابق خود را از سرگرفتیم. کار سفال زیرلعابی را دوباره شروع کردیم و البته کار خود را هم به لحاظ کیفی و کمی توسعه دادیم و محصولات متنوع تری تولید می‌کردیم.

اما در مجموع چون کار ما زمانبر است و پرزحمت، خیلی اقتصادی نیست و نیازمند حمایت بخش دولتی هستیم که متاسفانه خبری از این حمایت‌ها هم نیست.

کارگاه ما قدیمی، متعلق به 50 سال پیش و حدود 500 متر است و دو کوره دارد.

اگر موفق به دریافت تسهیلات از دولت می‌شدیم می‌توانستیم با توسعه کارگاه، کار خود را توسعه دهیم و کوره‌های بهتر و مجهزتری تعبیه کنیم و هم به اشتغالزایی کمک کنیم و هم درآمد بهتری برای خود و ارز آوری خوبی برای کشور داشته باشیم، اما متاسفانه هیچ توجه و حمایتی درکار نیست و همین اشتغالزایی موجود هم که شامل 10 نفر اشتغال در کارگاه و حدود صد نفر اشتغال بانوان در منازل است را هم خودمان ایجاد کرده‌ایم.