خواب ما چه زمانی آشفته می‌شود؟

حقیقت تلخ فوتبال ما این است که به بزرگ‌ترین دشمن خود تبدیل شده‌ایم. بعد از برزیل؛ ایران دومین تیمی بود که راهی روسیه شد؛ اما حدود 10 ماه از زمان یک ساله خود را به دست خود قربانی کرد. تمام این مدت به دعوا و حاشیه‌های خودساخته گذشت. جنگ و جدل‌هایی که نتیجه آن، فقط ناکامی و ضعف تیم ملی است. عده‌ای هر روز یک جریان جدید راه انداختند و یک حاشیه پرسروصدا علم کردند. هر روز درگیری، هر روز جنجال. نتیجه این وضعیت را ببینید. ما باید در جام جهانی با اسپانیایی بازی کنیم که اینیستا و ایسکو و کارواخال و آلبا را دارد و برای مقابله با آنها هیچ سلاحی نداریم. ما باید در جام جهانی با پرتغالی بازی کنیم که رونالدو را دارد و نمی‌دانیم اگر قرار باشد با همین میزان آمادگی که در بازی سه‌شنبه شب بروز داد ظاهر شود، چه باید بکنیم؟ حریفان ما در جام جهانی واقعا تیم‌های ترسناکی هستند و متاسفانه عده‌ای هنوز به دنبال بازی با ذهن مردم و دست از بازی‌های بچگانه خود برنمی‌دارند. 97 خیلی سریع از راه رسید و جام جهانی هم تا 70 روز دیگر آغاز می‌شود، اما ما هنوز در باتلاقی دست و پا می‌زنیم که خودمان درست کرده‌ایم. تیم ملی باید به مصاف حریفان قدرتمند برود، ولی آنقدر بحران‌های خودساخته درونی، مخرب هستند که بیش از حریفان خارجی از اتفاقات داخلی می‌ترسیم. بیچاره این فوتبال.

رضا پورعالی

روزنامه نگار