سینمای کودک و مخاطب ما

تولید برنامه برای مخاطب کودک و نوجوان در رسانه‌های مختلف یکی از راهکارهای شناخته‌شده‌ برای پر کردن اوقات فراغت به بهترین شکل ممکن است. اما به نظر می‌رسد تولیدات سینمای ما در این مقوله آنچنان که باید نیست.

نگاهی به فیلم‌های ساخته شده برای مخاطبان سینمای کودک و نوجوان و از آن مهم‌تر امکان نمایش این آثار در سینماها ما را به این مهم می‌رساند که در این حوزه باید کارهای بسیار جدی‌تری صورت گیرد.

خصوصا که رقبای فرهنگی ما در این عرصه تمام قد ظاهر شده‌اند و می‌کوشند دیگران را از میدان به در کنند.

هفته پیش و در آغاز ماه تابستان جشنواره فیلم کودک و نوجوان در اصفهان برگزار شد. واقعیت این است که فیلم کودک و نوجوان در کشور ما بیشتر در دهه 60 و ابتدای دهه 70 جلوه داشت و در دهه‌های بعد تنها نامی از آن مانده است.

شاید بزرگ‌ترین دلیل این باشد که مخاطب کودک و نوجوان دهه 60 و 70 با مخاطب کنونی کاملا فرق کرده است،‌ اما از آن مهم‌تر این که مسئولان سینما هیچ‌گاه به طور جدی برای این نوع فیلم‌ها چاره‌ای نیندیشیده‌اند.

تنها به فکر برگزاری جشنواره کودک و نوجوان بوده و اصلا به فکر مخاطب واقعی نبوده‌اند. برگزاری یک جشنواره، مقطعی و محصول بزرگنمایی تبلیغات و رسانه است و ابدا نمی‌تواند به عنوان یک مرجع قابل اعتماد و تمام و کمال در محاسبات فرهنگی جایی داشته باشد.

مخاطب واقعی را باید جایی خارج از آمارهای جشنواره جست‌وجو کرد. اگر ما محصول قابل اعتنایی در حوزه کودک و نوجوان داشته باشیم بدون جشنواره هم می‌تواند خودش را به مخاطب واقعی‌اش معرفی کند. سرنا زدن آن هم از آن طرفش، مشکل ما را حل نمی‌کند.

نیازسنجی واقعی و برآورده کردن نیازهای مخاطبان کودک و نوجوان می‌تواند این سینما را احیا کند. اما این تنها یک سوی مشکل چند ساله فرهنگی است. سینماهای ما هنوز تعریف روشنی از فیلم کودک و نوجوان ندارند و به همان اندازه هم مخاطب ما با این‌گونه سینما غریبه است.

در حالی که کودک‌ونوجوان ما به‌شدت به آثار وطنی نیاز دارد و تجربه چند کار معدود نشان داده اگر اثری با استانداردهای معمول برای این گروه سنی ساخته شود، مخاطبان این آثار، سازندگان را ناامید نخواهند کرد، سینمای کودک ما بیش از اینها می‌تواند به چشم آید و بر پرده نقره‌ای بدرخشد.

مهدی غلامحیدری - دبیر قاب کوچک