کنیاگردی زوج ایرانی به روایت تصاویر

به گزارش جام جم آنلاین یکی از این آدم های متفاوت صاحب کانالی تلگرامی است به نام «کوله به دوش» که همچون نام این شبکه مجازی کوله اش را به دوش گرفته و راهی کنیا شده است. گزارش های لحظه به لحظه اش از این سفر همراه با عکس های جذابش و البته اطلاعات ریز و درشت از این کار، سفرنامه مجازی اش را بسیار خواندنی کرده است. گاهی از پشه هایی می نویسد که امانش را بریده اند و گاهی هم اطلاعاتی از گونه های جانوری متفاوتی می بیند که شاید در کمتر منبعی چنین دست اول بتوان پیدا کرد.

البته این اولین سفری نیست که این بانوی مسافر پا به آن گذاشته اما حالا و این روزها او در کشور کنیاست و روایتش از سفر به کنیا خواندنی. بخش هایی از حضور او به همراه عکس هایش را می توانید در اینجا ببینید و بخوانید که خالی از لطف نیست.

توی کنیا احتمالا انتظار هرچیزی رو میتونید داشته باشید غیر از ایتالیایی ها! اگر از مومباسا به سمت شمال حرکت کنید توی ادامه خط ساحلی شهری به اسم مالیندی(Malindi)( که خود من تا همین چند وقت پیش مالدینی می خوندمش!!) وجود داره که بیشتر مردم و کارکنانش به زبان ایتالیایی صحبت میکنند و یه جورایی خودشون رو ایتالیایی اصل میدنند!

ایشون قراره جلوی مالاریا رو بگیرن! با خوردت اولین قرص مالاریا متوجه میشین که حسابی به زمان سفر نزدیک شدین! از دو هفته قبل از سفر تا چهارهفته بعد از اون باید هفته ای یکی مصرف کنید. خوب توی لونلی پلنت یه سری هشدارها درباره عوارض قرص مالاریا نوشته بود که آدم رو از خوردنش منصرف می کرد(حتی تشنج و ریزش مو هم توش بود! خود مالاریا مگه چقدر میتونه بد باشه) اما چند نفر که قبلا از این قرص ها مصرف کرده بودند رو پیدا کردم که خوشبختانه گفتند برای اونها عوارضی نداشته، ما هم مصرف کردیم و فعلا عوارض خاصی گزارش نشده!

قطعا جذاب ترین قسمت هر سفری بستن کوله پشتیه! مخصوصا اگه سفر طولانی باشه و حجم کوله محدود،بعد یکی دو ساعت سروکله زدن از اینکه میبینید چیزهایی که عمرا بدون اونها سفر رو می تونستید تصور کنید چه راحت گذاشتید کنار، کلی کیفور میشید! توی سفر قرار نیست زندگی روزمرتون رو تکرار کنید، درسته که داشتن پنج تا شلوار و سه جفت کفش و بالش محبوبتون میتونه خیالتون رو راحت تر کنه! اما این شمایید که قراره دنیا رو ببینید نه اونا،پس بی خیال اسباب کشی بشیدو حداقل برای یه تجربه جدید هم که شده تا جایی که می تونید سبک سفر کنید.

اتوبوس های رنگ و وارنگ که دود و آلودگی صوتی رو همزمان تولید میکنند، توی قسمت فقیر نشین نایروبی دنیا دست اینهاست.

بعد از حرکت از آخرین نشانه های شهر نشینی، حدود ۳ ساعت باید توی احتمالا یکی از بدترین جاده های خاکی و سنگلاخ دنیا حرکت کنید تا به دروازه پارک ملی ماسایی مارا برسید. اینجا جایی که باید سه ساعت ماساژ آفریقایی رو تحمل کنید!

بعد حدود دو ساعت چرخیدن توی پارک چشممون به جمال خیلی از حیوونها مثل شیر (که فقط اینجا میشه فهمید چقدر تنبلن!) بوفالو، غزال، اسب آبی ،گله های گورخر ،گاومیش ،زرافه، زرافه مرده! و چندتا پرنده روشن شد. زرافه ها از اونی که تو تلویزیون میبینید خیلی خواستنی تر هستند.

یکی از این جنگجوهای ماسایی اومد که مارو ببره دهکده قبیله ماسایی مارا. البته ۱۵ دلار بابت کمک به مدرسه به عنوان ورودی گرفت که خیلی خوشایند نبود، خوب هرچقدر هم سعی کنی باز خیلی جاها یه جور توریستی طوری به شما نگاه میکنن! اونجا غیر از رقص محلی نحوه روشن کردن آتش به روش سنتی رو به شما نشون میدن و بعد یه بازدید از خونه هایی که توش زندگی میکنن و بعد سعی میکنن یه چیزهایی رو به شما بفروشن که باید بی خیال شید! با اینکه نم نم بارون میومد این جنگجوی ماسایی کشت خودش رو تا اینطوری آتیش روشن کنه!

بچه های بامزه که از اون ور خیابون میدویدند می اومدند اینور که بگن های ه‍ا آر یو!

این کفتارها اول صبحی کلپچ رو به شیوه خودشون زدن!

یه چشمه از مهاجرت! شما خود حدیث مفصل بخوان از این مجمل

زرافه های ناکورو گونه متفاوتی از زرافه های مارا هستند بخاطر شکل روی بدنشون

پیدا کنید چندتا بابون تو این عکسه!