گاهی سایه‌ها روشن ترند...

فیلم‌هایی از جنس شب‌های روشن و خداحافظی طولانی که به کلی با آثاری همچون پوپک و مش ماشالله و باج‌خور متفاوت است.

«سایه روشن» یک سایکو درام جدی است که به زندگی نویسنده‌ای به نام حامد که دچار فراموشی شده و حالا دو زن به تناوب در خانه او حضور دارند می‌پردازد.

داستان فیلم با رفت و برگشت‌های ذهنی نویسنده با بازی محمدرضا فروتن جلو می‌رود و گویی فیلمساز سعی دارد با نشان دادن این واگویه‌ها قسمت‌های تاریک ذهن او را به نمایش بگذارد. این تجربه‌ای است که پیش از این موتمن در خداحافظی طولانی هم انجام داده و بتدریج و با پیشبرد قصه، بیننده متوجه جزئیاتی می‌شود که در نگاه اول ملموس نیست.

سایه‌روشن اگرچه به لحاظ کارگردانی و تکنیک‌های بصری نشان از توانایی یک فیلمساز آشنا به تکنیک دارد، اما همانند بسیاری از آثار دیگر او به غیر از فیلم تلویزیونی دماغ دو اشکال عمده دارد؛ نخست بازی‌های بازیگران فیلم است که در بسیاری از قسمت‌ها قابل توجه نیست. محمدرضا فروتن و شقایق فراهانی نکته ویژه‌ای ندارند و در بسیاری از سکانس‌ها گویی متنی را روخوانی می‌کنند. بازی الهه استیری هم این سوال را به وجود می‌آورد که ملاک انتخاب یک بازیگر برای فیلمی سینمایی با عواملی حرفه‌ای چه می‌تواند باشد؟

دوم فیلمنامه‌ای است که بیشتر بر مبنای گفت‌وگو طراحی شده و به همین دلیل کنش‌های تصویری در ذات آن وجود ندارد. این همان سینمای مورد علاقه فیلمساز است که پیش از این در شب‌های روشن اتفاق افتاده، اما در سایه روشن به دلیل تفاوت قصه، جذابیتی از آن نوع به وجود نمی‌آید و گره‌گشایی هم در پایان با یک گفت‌وگوی مستقیم اتفاق می‌افتد.

سایه روشن بیش از آن که به سینمای هنری تعلق داشته باشد، در فهرست مجموعه فیلم‌هایی قرار می‌گیرد که بلاتکلیف است و در این وانفسای سینمای ایران که دخل و خرجش با هم نمی‌خواند می‌تواند به فروش کمتر کمک کند! فیلمی که می‌توان در بسیاری از سکانس‌ها چشم‌ها را بست و فقط گوش کرد و با احترام به کارنامه موتمن باید گفت این فیلم بیشتر یک نمایشنامه رادیویی است که قصه‌اش را سه بازیگر بی‌حوصله تعریف می‌کنند.

بهمن صفایی نیا