تن به ازدواج اجباری ندهید

به‌طور مثال اگر خودشان بدون عشق و علاقه و شرایط روحی مناسب حاضر به ازدواج شده‌اند و ازدواج‌شان نیز موفق بوده است، با خود این طور فکر می‌کنند که اگر فرزندم مثل من ازدواج کند، خوشبخت می‌شود. در واقع از نظر چنین والدینی این ازدواج‌ها جزو ازدواج‌های اجباری محسوب نمی‌شود بلکه آن را سعادت و خوشبختی می‌پندارند. احساس می‌کنند فرزندشان در آن شرایط قدرت درک خوشبختی را ندارد و بعد از ورود به زندگی مشترک خوشبختی را حس خواهد کرد. دختران بیش از پسران تن به ازدواج‌های اجباری می‌دهند. چون در جامعه ما اگر مشخص شود که دختری خواستگار ندارد، پدر و مادر برای بستن دهان مردم یا گرفتن جلوی حرف و حدیث دیگران وانمود می‌کنند دختر ما خواستگار دارد. گاهی حضور دو دختر در خانواده و این‌که دختر کوچک‌تر خواستگاری با شرایط خوب دارد، اما دختر بزرگ‌تر هنوز خواستگار ندارد باعث بروز مشکلاتی می‌شود. اینجا خواهر بزرگ‌تر ایثار کرده و برای این‌که خواستگار خوب خواهر کوچک‌ترش از دست نرود، بناچار با اولین فردی که شرایط خوبی هم ندارد، ازدواج می‌کند.

نوع دیگری از ازدواج اجباری به‌دست آوردن تمکن مالی است. پدری دختر خود را به اجبار شوهر می‌دهد تا به یک موقعیت مناسب مالی و شغلی یا ثروت دست پیدا کند. گاهی ازدواج اجباری از سوی خود دختر صورت می‌گیرد.

یعنی دختر برای فرار از شرایط نامناسب منزل پدری با هر کس و با هرشرایطی ازدواج می‌کند. بعضی از ازدواج‌های اجباری وابسته به سن است. دخترانی که سن ازدواج را از دست می‌دهند سعی می‌کنند برای تامین عقده‌ها و نیازهای روانشناختی خود با مردانی بسیار بزرگ‌تر از سن خود که تمکن مالی خوبی هم دارند، ازدواج کنند. پسران هم تن به ازدواج‌های اجباری می‌دهند. گاهی در روابط غیراخلاقی که بین آنها و دختری به‌وجود آمده، مجبور به ازدواجی می‌شوند که خلاف میل باطنی آنهاست. به هر حال این‌گونه ازدواج‌ها با یک فشار روانی همراه است و در سال‌های بعد باعث عدم پذیرش فرد به عنوان همسر شده و سبب ایجاد نارضایتی و از هم پاشیدگی زندگی مشترک می‌شود.

به دختران جوان توصیه می‌کنیم که در این شرایط با والدین خود صحبت کنند و بگویند که تحت هیچ شرایطی تن به ازدواج اجباری نمی‌دهند، حتی اگر خواستگار خود را از دست بدهند. وقتی والدین با این قاطعیت روبه‌رو شوند طبعا فرزند خود را وادار به ازدواج نمی‌کنند.

دکتر پرویز رزاقی/روان‌شناس