از ترس باخت، بـاختم

شمشیرباز سابر، حالا بابت شرمندگی، مدام خودش را محاکمه می‌کند: شاید مهم‌ترین اشتباهم این بود که قبل از المپیک خیلی امیدوار صحبت می‌کردم. کاش اصلا به زبان نمی‌آوردم. چرا که حالا فقط احساس شرمندگی می‌کنم. من با آن باخت شرمنده همه شدم. اول از همه هم، پیمان فخری سرمربی‌ام. خیلی برایم زحمت کشید. هیچ چیزی کم نگذاشت، نه در اردو و نه تمرین. من حتی از حریفم چند پله از نظر برنامه تمرین، تکنیک و تاکتیک سرتر بودم اما روز مسابقه باختم. من به خودم باختم.

او اعتراف می‌کند ترس از باخت کارش را در همان مسابقه اول ساخت: جو سالن را که دیدم ترسیدم. ترس از باخت، ترس از این که آبرویم می‌رود‌. همین مسأله باعث شد نتوانم تمرکز کنم و بازی خودم را انجام دهم. وقتی وارد سالن شدم و دوربین‌ها را دیدم فکر کردم حالا همه دوستان، آشنایان، فامیل و خانواده‌ام مرا می‌بینند‌. کسانی که امیدوار بودند من کار بزرگی می‌کنم‌. همه این ترس شکست تلخ را رقم زد. شکستی که دنیا را روی سرم خراب کرد. جالب‌تر این که او وقتی با اتوبوس به طرف سالن مسابقه می‌رفته خیلی آرام بوده و بی‌خیال: همه ما 32 شمشیرباز با یک اتوبوس به سالن رفتیم. وقتی بقیه را می‌دیدم تعجب می‌کردم چرا استرس ندارم و رنگم نپریده‌. کاش استرس داشتم و رنگم می‌پرید. چرا که آن موقع به خاطر استرس، ورزشکار بهتر بازی می‌کند. حتی در سالن تمرین هم خیلی خوب بودم. مسابقه مجتبی را هم دیدم و از بردش کلی انرژی و انگیزه گرفتم . امان از وقتی که خودم برای مسابقه پا به سالن گذاشتم. دوربین‌ها و مسئولان حاضر در سالن را که دیدم حالم بد شد. به جای این که حواسم به بازی باشد به برد بود و این که اگر شکست بخورم چه می‌شود. علی پاکدامن حالا تفاوت المپیک را با بقیه مسابقات می‌داند: من قبلا وقتی می‌گفتند المپیک با بقیه مسابقات فرق می‌کند، متوجه نمی‌شدم. مدام می‌گفتم پیست همان است و حریف هم همان حریفان. من با خودم می‌گفتم من قهرمانی آسیا، جهان، گرند پریکس و بازی‌های آسیایی را دیده ام و بی تجربه نیستم. اما حالا می‌فهمم المپیک یعنی چه. شاید باور نکنید من نیم ساعت بعداز مسابقه ام لباسم را درنیاورده بودم. اصلا نفهمیدم چه شد فقط یک لحظه به خودم آمدم که دیدم 10-4 عقب هستم و نتیجه را به 11-10 رساندم. اما نشد که برنده شوم. اگر می‌دانستم بازی پخش نمی‌شود شاید بهتر بازی می‌کردم.