در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
تشخیص ماهیت آدمها از پس عکسهای ژستدار و خوشآب و رنگ پروفایل، دشوار شده و این فاصلهها را آفریده است. آدمها فرو رفته در «تنهایی شیک»، پوشیده از برند و پز دادنهای ناشی از آن، کمتر به تعاملات انسانی میاندیشند و همه جور مهربانی و از خودگذشتگی و کمک به یکدیگر را به چوب برچسبهای ظاهرا منطقی از خود میرانند. اینچنین میشود که شاید نیاز به روانشناس، ساخت خانههای جدید سالمندان، نگهداری سگ و گربه، قرارهای پرتعداد مجازی، استخدام و پرداخت حقوق برای همنشین، فوت در تنهایی و غربت و سرانجام رشد حس سوءظن، روز به روز در حال افزایش باشد. هرچه میگذرد انگار آدمها در پیله مجازی خود بیشتر فرو رفته و نقاب خود را محکمتر بر چهره میچسبانند. چنین جامعهای به روش خود، بیمار است و باید درمانش کرد. با چه؟ با نوشدارویی به نام مهربانی... و چگونه؟ مهربانی از سادگی میآید و سادگی آن چیزی است که امروز در پرتوهای مصنوعی «کلاس» و فرهیختهفروشیهای سطحی (با فرهیختگان پرشمار واقعی متفاوت است) به حاشیه رفته است. به نظر باید سادگی را از پستو بیرون کشید، روی ماهش را تمیز کرد، لباس نو پوشاند و آزادش کرد در کوچه و خیابانهای شهرهایمان بچرخد. سادگی که قدم بزند، مهربانی هم پنجره اتاقش را باز میکند لبخند میزند و این لبخند در تاکسی، فروشگاه، خانه، سفر، پمپ بنزین، مطب پزشک، شرکت، اداره و همه جا منتشر میشود. این یک شعار نیست، اما به نظرم واقعا شاید بزرگترین وظیفه این روزهای ما انتشار مهربانی باشد. این برای خودمان، خانوادهمان، دوستانمان و افرادی که نمیشناسیم، بزرگترین نیاز است. روح بسیاری از ما شاید اسیر زندان مجازی و میلههای قطور زندگی و آرزوهای لوکس باشد. حال آنکه آن سوی دیوارها، سادگی خفته در فرهنگ غنی و دیرپای ایرانی، چشم انتظارمان است.
سید علی دوستی موسوی
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد