این قصه با گذشت یک سال از مرگ هولناک آیلان کوردی در سواحل اروپا ادامه دارد

مهاجران به اروپا در محاصره مرگ و آوارگی

«داستان زندگی خانواده من به تلخی تمام شد، بیایید کاری انجام دهیم که این آخرین نمونه باشد». این سخنان عبدالله کوردی پدر آیلان بود که سال گذشته درست در همین روزها بر زبان آورد. در آن زمان تصویر مرگ دلخراش کودک پنج ساله این مهاجر سوری در ساحل یکی از شهرهای ترکیه، به‌زعم بسیاری از کارشناسان، دنیا را تکان داد. پس از آن بود که مقامات کشورهای غربی و اروپایی از سیاست باز مرزی برای پناه دادن به مهاجران و آوارگان سخن گفتند. اما پس از چند ماه، آیلان‌های دیگری به این داستان اضافه شدند و در سوی دیگر نه تنها کمکی از سوی اروپایی‌ها مشاهده نشد، بلکه آنها سیاست‌های خود را تغییر داده و هر روز شرایط را برای مهاجران سخت‌تر کردند.

کد خبر: ۹۴۱۳۷۴

وعده‌هایی که محقق نشد

به‌دنبال انتشار صحنه مرگ دلخراش آیلان، سیل وعده و وعید دولت‌های اروپایی آغاز شد. آلمان و اتریش در همان روزهای ابتدای پس از این حادثه، اعلام کردند مرزهای خود را به سوی مهاجران باز کرده‌اند. پاپ فرانسیس نیز از کلیساهای کاتولیک در سراسر اروپا خواست از مهاجران پذیرایی کنند. کمک‌های مالی به آوارگان سوری نیز در روز سوم سپتامبر سال گذشته (درست یک روز پس از مرگ آیلان) به بالاترین میزان خود طی چند سال اخیر رسید. اما تمام این اقدامات و کارها در یک شرایط احساسی بود و بس.

درست یک ماه پس از مرگ آیلان، جست‌وجوی واژه‌های «سوریه»، «آوارگان» و «کوردی» که پس از مرگ آیلان رکورد زده بود، بشدت کاهش یافت. کمک‌های مالی به سازمان صلیب سرخ در زمینه مهاجران سوریه به پایین‌تر از دوران قبل از مرگ آیلان رسید. انگلیس نیز از جمله کشورهایی بود که پس از مرگ آیلان وعده‌های فراوانی در زمینه کمک به مهاجران سوری داد. به‌عنوان مثال، دیوید کامرون نخست‌وزیر وقت انگلیس وعده داد که کشورش در عرض یک سال پذیرای حدود 4000 مهاجر سوری خواهد بود. دولت انگلیس همچنین اعلام کرد که هدف آنها پذیرش حدود 20هزار پناهجوی سوری تا سال 2020 است. اما آمار و اطلاعات موجود نشان می‌دهد نه‌تنها وعده یکساله انگلیسی‌ها محقق نشده بلکه حرکت آنها به سمت سال هدف یعنی 2020 خود بسیار آرام و کند است. این وضعیت انتقاد سازمان‌های مربوط به مهاجران را همراه داشته است.

در همین راستا، استیو سیموندز، مدیر برنامه آوارگان سازمان ملل اظهار کرد: با گذشت یک سال از مرگ آیلان، همچنان هزاران نفر از این مهاجران و آواره‌ها در سواحل مدیترانه جان خود را از دست می‌دهند.

به گزارش گاردین، سیموندز همچنین از سیاست‌های انگلیسی‌ها در این زمینه انتقاد کرد و گفت: متاسفانه دولت انگلیس به جای آن‌که بیشتر به فکر تامین راه‌های امن و قانونی برای این افراد باشد، تمام تلاش خود را انجام می‌دهد تا این افراد را از مرزهای خود دور نگه دارد. از سوی دیگر هیچ اقدام مشخصی از سوی کشورهای اروپایی برای مقابله با قاچاق انسان انجام نشده و هر روز قربانیان بیشتری در این مسیر گرفتار می‌شوند. آخرین نمونه آن مربوط به ماه ژوئن سال جاری بود که 20 کودک پس از ربوده شدن توسط قاچاقچیان انسان، در صحرای نیجر رها شده و پس از چند روز جان خود را از دست دادند.

آمار تلخ دنباله‌دار

موضوع دیگری که طی 12 ماه گذشته ادامه داشته و حتی از شدت آن هم کاسته نشده، تعداد افرادی است که در رسیدن به مرزهای اروپا جان خود را از دست می‌دهند. در همین زمینه ویلیام اسپیندلر، سخنگوی مرکز پناهجویان سازمان ملل در کنفرانسی خبری در ژنو اظهار کرد: از زمان مرگ آیلان تاکنون، 4176 نفر در دریای مدیترانه کشته یا گم شده‌اند. به‌طور معمول در هر روز 11 مرد، زن یا کودک طی این مدت جان خود را از دست داده‌اند.

البته برخی منابع آمار بیشتری در این زمینه منتشر کرده‌اند. به‌عنوان مثال، شبکه الجزیره انگلیسی در گزارشی تعداد افراد کشته شده در این مدت را 5700 نفر اعلام کرد که حدود 4200 نفر آن مربوط به سال 2016 بوده است. با این اوصاف، این آمار با گذشت 9 ماه از سال 2016 رشدی حدود 25 درصد داشته است. از سوی دیگر آمار و اطلاعات موجود نشان می‌دهد که آیلان آخرین قربانی این فاجعه نبوده است. براساس این گزارش، یک ماه پس از آن حادثه، 70 کودک سوری در سکوت کامل رسانه‌ها در دریا جان خود را از دست دادند. بر این اساس، کودکان سهم زیادی در این زمینه داشته‌اند به گونه‌ای که هر روز دو کودک آواره در آب‌های مدیترانه غرق شده‌اند.

معضل ناپدید شدن کودکان آواره در انگلیس

مشکلات آواره‌ها و پناهجویان تنها محدود به ورود به کشورهای اروپایی نمی‌شود، بلکه آنها پس از ورود به این کشورها نیز سختی‌های فراوانی را تجربه می‌کنند. در همین زمینه، روزنامه ایندیپندنت به گزارش وضعیت کودکانی پرداخت که طی یک سال گذشته وارد انگلیس شده و اوضاع نامناسبی دارند.

به گزارش این روزنامه، مقام‌های انگلیس درباره سرنوشت 360 کودک و این‌که آیا صحیح و سالم هستند، هیچ اطلاعی ندارند. گفته می‌شود حدود 200 نفر از این کودکان در بیش از دو سال گذشته ناپدید شده‌اند. بنا بر اعلام ایندیپندنت، ظرف پنج سال گذشته 9287 کودک و نوجوان بدون والدین یا سرپرست خود به انگلیس سفر کرده و در این کشور پناهنده شده‌اند.

در این گزارش آمده است که این کودکان به دلایل متعددی ممکن است ناپدید شوند، از جمله ترس از اخراج شدن، بی‌اعتمادی شدید به کارکنان دولتی و گرفتار شدن در دام قاچاقچیان انسان. در همین حال، سیاستمداران و فعالان بریتانیایی با اشاره به این‌که در سه ماه اول 2016 با پناهندگی کمتر از 20 کودک و نوجوان در این کشور موافقت شده است، می‌گویند دولت ترزا می، نخست‌وزیر بریتانیا در پشتیبانی از این تعداد اندک و تامین امنیت آنها نیز کوتاهی کرده است.