تیم نجات ‌دهندگان

این فیلم سینمایی انیمیشن دو بعدی یکی از کارهای موفق کمپانی دیزنی است که با نام اصلی «نجات‌دهندگان» اولین بار در سال 1977 روی پرده سینما آمد. این فیلم بیست و سومین فیلم سینمایی بلند دیزنی در سری کارهای انیمیشن کلاسیک است که از یکسری کتاب‌های کودک نوشته مارجری شاپ بخصوص داستان‌های کتاب نجات دهندگان و کتاب دوشیزه بیانکا الهام گرفته شده است. کارگردان این فیلم ولفگانگ ریترمن، جان لونز بری و آرت استیونز هستند.

این فیلم درباره یک انجمن کمک به نجات افرادی است که تحت ظلم واقع‌ شده‌اند و ‌ به یک سازمان بین‌المللی موش‌ها که در نیویورک قرار دارد وابسته است. دختر یتیمی به نام پنی نامه درخواست کمک خود را در بطری به آب می‌اندازد و این درخواست کمک به انجمن موش‌ها می‌رسد و طبق تصمیم انجمن یک تیم دونفره از موش‌ها شامل یک موش باهوش زیبا به نام خانم بیانکا به همراه یک دربان ترسو به نام برنارد برای نجات پنی اعزام می‌شوند تا او را از دست مادام مدوسای حریص و طمعکار نجات دهند. این فیلم 77 دقیقه‌ای که پس از چهار سال با بودجه 8 میلیون دلاری ساخته شد از نظر فروش گیشه و جلب‌نظر منتقدان آن‌قدر موفق عمل کرد که تصمیم به ساخت قسمت دومی برای آن گرفته شد و سال 1990 با نام «نجات‌دهندگان پایین می‌روند» روی پرده سینما رفت. ‌ تولید این فیلم ‌‌که ‌مدت چهار سال به طول انجامید 250 نفر در زمینه‌های مختلف کار کردند که شامل 40 انیماتور بودند و حدود 330 هزار طراحی تهیه کردند که شامل 14 سکانس و 1039 صحنه جداگانه و 750 پس‌زمینه بود.

این فیلم اولین فیلم کمپانی دیزنی بود که چند نفر از افراد کارکشته دیزنی (شامل 9 پیرمرد دیزنی) و استعدادهای جوان تری مثل دان بلوث و گلن کین و ران کلمنتز در کنار هم کار کردند. بعلاوه این فیلم اولین کار موفق دیزنی بعد از کتاب جنگل و تا قبل از پری دریایی کوچک بود و پایانی بر دوران نقره‌ای انیمیشن دیزنی بود که سال 1950 با ساخت سیندرلا آغاز شده بود. این فیلم اولین فیلم بلند انیمیشن سینمایی ‌ است که والت دیزنی خودش در آن کار نکرده است.

درام های دیزنی

در دهه‌های 60 و 70 فیلم‌های دیزنی بیشتر از این که به داستان حس و درام بپردازد روندی کمدی را در پیش گرفت. فیلم برنارد و بیانکا بازگشتی به فیلم‌های درام دیزنی مثل بامبی و دامبو بود. فرانک توماس و اولی جانسون نیز در وب‌سایت خود در مورد این فیلم گفته اند که ساخت این کار بازگشتی به فیلم احساسی بوده که در واقع بهترین کار آنها بدون والت دیزنی بوده است. ‌ این فیلم پایان انیمیشن‌های sketchy استودیوی دیزنی در سال‌های دهه 60 و 70 بود. با استفاده از شیوه جدید زروگراف در آن زمان خطوط بیرونی نرم‌تری به وجود می‌آمد که با تکنولوژی قبلی ممکن نبود و فقط می‌توانست خطوط بیرونی سیاه ایجاد کند. این شیوه جدید استفاده تون خاکستری ـ متوسط و حتی تون بنفش را برای خطوط بیرونی ممکن کرد .

شخصیت‌های این فیلم کم‌ و بیش برگرفته از شخصیت‌های داستان اصلی بودند. منتهی در بعضی موارد شیطنت‌هایی هم از انیماتورهای طراح دیده می‌شد. مثلا آقای اسنوپ نسخه‌ای از آقای مندریک در کتاب است، اما شکل ظاهری او کاریکاتوری از تاریخ‌نویس مشهور انیمیشن جان کول جین است. او می‌گوید: «آنها من را در حالت‌های مختلف طراحی کردند تا مدل شیت آقای اسنوپ را بسازند و البته تبدیل شدن به یک شخصیت دیزنی چیزی ماورای دست‌نیافتنی‌ترین آرزوهای من بوده است.»

ظاهر خانم مدوسا که شخصیت منفی اصلی داستان است، براساس تصویر همسر سابق ملیت کال طراحی شده است و چون این آخرین کار ملیت کال در این استودیو بود، می‌خواست ‌ آخرین شخصیت او بهترین کارش باشد و اصرار زیادی بر این مساله بود که باعث شد تمام کارهای انیمیشن این شخصیت را خودش انجام دهد.

موفقیت پس از موفقیت

از دیگر عوامل موفقیت این فیلم سینمایی موسیقی متن و ترانه‌های این فیلم بود که یکی از ترانه‌های فیلم کاندید دریافت اسکار بهترین ترانه نیز شده بود. این فیلم علاوه بر پخش اولیه در سال 1977، سال 1983 همراه با یک کار سینمایی نیمه‌بلند میکی ماوس به نام «سرود کریسمس میکی» که میکی ماوس را بعد از 30 سال دوباره بر پرده سینما نشان می‌داد، نمایش داده شد و یک بار دیگر نیز یک پخش موفق دیگر را در سال 1989 تجربه کرد. این کار در سال‌های بعد به صورت وی‌اچ‌اس و دی‌وی‌دی در شبکه فیلم خانگی به بازار آمد و ‌ سال 2013 در سی و پنجمین سالگرد فیلم نسخه بلوری آن نیز به بازار آمد. این فیلم یکی از کارهای تحسین شده از سوی منتقدان و تماشاچیان بود. به عقیده منتقدان این فیلم بهترین کار کمپانی دیزنی بعد از مری پاپینز سال 1964 بود. البته عده‌ای از آنها نیز عقیده داشتند که بعضی از موارد داستان این فیلم مثل دزدیده شدن پنی توسط مادام مدوسا از یتیم‌خانه و فرستادن او برای آوردن الماس از درون کله یک اسکلت برای کودکان کم‌سن خیلی ترسناک است. وب‌سایت روتن تومیتو به این کار امتیاز 83 درصد را داده ‌ و می‌گوید این کار یک انیمیشن عالی، شخصیت‌های جذاب و دوبله بسیار خوب به نمایش می‌گذارد و یک نقطه درخشان سال‌های بعد از دوران طلایی دیزنی است.

تی وی گاید نیز در مورد این فیلم می‌گوید: «4 سال برای ساخت این فیلم با مبلغی حدود 8 میلیون دلار صرف شد و فیلم برنارد و بیانکا به قدری زیبا انیمیت شده ‌ که نشان می‌دهد دیزنی هنوز نکات بسیاری درباره ساخت کارهای باکیفیت کودکان می‌داند. این فیلم یک کار عالی برای کودکان و بزرگسالان است که ترکیب مناسبی از انیمیشن ‌ و داستانسرایی خوب است.» موفقیت این فیلم پس از سه بار پخش سینمایی در فروش، گیشه کمپانی را ترغیب کرد که دنباله‌ای بر این داستان بسازد که این کار به نام« نجات‌دهندگان پایین می‌روند» سال 1990 بر پرده سینماها رفت. در این کار برنارد و بیانکا برای نجات پسربچه‌ای به نام کادی و یک عقاب بزرگ طلایی به استرالیا می‌روند. با وجود تلاش زیاد سازندگان فیلم دوم‌ سفری به استرالیا داشتند، تا با فضای آنجا آشنا شوند، درباره زندگی حیوانات بومی مطالعه کرده و در تصویرسازی‌ فیلم استفاده کنند یا استفاده اولین بار از سیستم کامپیوتری در مراحل قلم‌گیری، رنگ‌آمیزی و کامپوزیت که کار را یکدست‌تر می‌کرد. فیلم دوم اصلا موفقیت فیلم اول را در فروش گیشه و جلب توجه مردم و منتقدان تکرار نکرد و به محبوبیت فیلم قبلی دست نیافت.