والیبال؛ الگویی برای همه فدراسیون های تنبل

جام جم ورزشی موفقیت های یک ورزش گروهی در میان ورزش های تیمی دیگر، ناخودآگاه پرسش هایی به ذهن متبادر می کند مانند ؛ چرا فقط یک ورزش باید چند گام جلوتر از بقیه باشد؟ چرا هشت سال پیش در چنین روزهایی بسکتبال در حال و هوای امروز والیبال نفس می کشید و چرا دو دوره بعد به طور مستقیم و از طریق کسب سهمیه در جام ملت های آسیا المپیکی نشد ؟ از آخرین بار که فوتبال المپیکی شد چند سال می گذرد؟ چرا از هندبال و واترپلو در میان ورزش های گروهی مقبول المپیک ، خبری نیست ؟

هندبال بازی هایش را در انتخابی المپیک و رقابت های جهانی باخت. حتی در آسیا جایی میان سه تیم برتر نداشت. بازی های دوستانه توام با ناکامی های واترپلو از روزگار ناخوشایند این ورزش خبر می دهد هر چند به نسبت چهار رشته دیگر فدراسیون شنا باید تلاش کند تا اخبار واترپلو ارزش و اعتبار رسانه ای داشته باشد . بعد از این ورزش های گروهی ، فوتبال و والیبال و بسکتبال چند سالی است به عنوان ورزش های گروهی قابل توجه ، با یکدیگر در سطح ملی رقابت می کنند. فوتبال جاذبه های باشگاهی هم دارد زیرا در جامعه توجه به این ورزش و میزان مخاطبانش بیشتر است و ورزشی که می خواهد از سایه فوتبال در ایران خارج شود باید چند برابر بیشتر کار کند.

والیبال چنین کرد و با توجه به اتفاقات بین المللی به استانداردهای رایج رسید. زمانی فوتبال ایران برای رسیدن به حدنصاب های فوتبال حرفه ای با قوانین وضع شده بین المللی روبرو شد و راه حیات خود را در تغییر شیوه سنتی اداره فوتبال دید. برای والیبال بعد از حضور تیم ملی در لیگ جهانی این اتفاق افتاد و ایران سال به سال خود را با قواعد تنظیم شده والیبال جهان منطبق کرد. در بسکتبال هم انتظار می رود با تغییر مقررات بازی های آسیا در سال 2017 تجهییزات و امکانات کشورها رشد کند بویژه اداره بسکتبال ایران از شکل سنتی خود خارج شود .

ورزش های گروهی ماهیت مشابه ندارند و با یکدیگر قابل مقایسه نیستند و معمولا بنا بر جایگاه ورزش ها در آسیا و به نسبت موقعیت جهانی که دارند ارزیابی می شوند. در این بین به میزان سرمایه گذاری کشورها در رشته های مختلف ورزشی هم باید توجه کرد. به طور مثال هندبال ایران در سال های اخیر به سطح نخست هندبال آسیا رسید اما قطر با پدیده بازیکنان چند ملیتی، مانع بزرگ قهرمانی این تیم یا راهیابی ملی پوشان به المپیک است.

فوتبال آسیا رشد فزاینده ای دارد و کشورهای کوچک و یزرگ در پی سرمایه گذاری روی این ورزش هستند هر چند به لحاظ نیروی انسانی ، ایران فراتر از همه آنهاست.

بسکتبال به نسبت تیمی که با ترکیب نسل طلایی طی یک دهه داشت در بسکتبال آسیا ضعیف کار کرد. قهرمان آسیا مستقم وارد المپیک می شود اما ایران دو دوره قهرمانی را در سال های المپیک از دست داد و در مرتبه دوم باید بخت خود را از بین تیم های جهانی آزمایش کند. بر خلاف والیبال که کارش برای راهیابی به المپیک سخت تر بود.

در والیبال، قهرمان آسیا به طور مستقیم المپیکی نمی شود زیرا باید در رقابت های گزینشی بازی کند که بازی هایی به مراتب سخت تر و سنگین تر از رقابت با آسیایی هاست.هر چند در بازی های گزینشی و در غیاب کره جنوبی ، چین در کنار ژاپن و استرالیا در سطح استانداردهای جهانی ظاهر شده بود. کار بزرگ والیبال در بین ورزش های گروهی از این جهت ستودنی است که با توان مدیریتی مطلوب وضع موجود را ارتقا داد و باور تازه ای در میان ورزش های گروهی به ویژه فدراسیون های تنبل ایجاد کرد. باوری که بر اساس آن می توان فعالیت های اصولی را در سطح داخلی از سرگرفت و همسو با تغییرات بین المللی در مسیر تحقق رویاهای دست نیافتنی ورزش های گروهی حرکت کرد.

افشین رضاپور