بروبچ

حمیده فرح‌بخش از کرمان: کمترین آرزویم این است که هرگز با چشمان مهربانت، نامهربانی روزگار را نبینی. بالاترین خواسته‌ام برایت این است که حاجت دلت با حکمت خدا یکی باشد. زندگی ساختنی است نه گذراندنی.

بدون نام: لطفاً در صفحه آشپزی پاک کردن کله‌پاچه را مثل کله‌پزها آموزش دهید.

محمد آرزومند از قم: زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست. شاید آن خنده که امروز دریغش کردیم آخرین فرصت خندیدن ماست.

لطیفی از همدان: منتظر اومدن روزهای خوب نباشید. به فکر ساختن آنها باشد. روزهای خوب را باید ساخت. روزهای پیش رویتان بی‌نظیر.

حوا هاشمی از تبریز: لطفا درباره بیماری آرتریت مفصل توضیح بدین. از علت و علائم و درمان و خوراکی‌های مفید این درد.

قنبر یوسفی لاویج از آمل: «با ما به از این باش که با خلق جهانی»/ دل می‌شکنی از من و خود غافل از آنی/ خوبی چه بدی داشت که با بنده نکردی؟/ از هر دو پیامم تو سه تا را نچاپانی؟

مریم، مامان محمدعلی: من از طبیعت و حیوانات انرژی می‌گیرم؛ آن‌چنان که گویی یک وعده غذای کامل و سنگین میل کرده‌ام.

امیری از کرمانشاه: اگر ممکنه درباره نرم‌کننده‌های مو و فواید و مضرات آن مطلب بنویسید.

تسکین حسنی از سنندج: لطفا درباره بیماری وسواس مطلب بنویسید. خواهرم به این بیماری مبتلاست. الان چند ماهی است که از دستش عاصی شده‌ایم. پیش روانپزشک بردیم و دارو مصرف می‌کنه ولی روزبه‌روز بدتر می‌شه.

نرگس عباسی از اراک: مدادهایم را می‌شکنم، دفترم جای نوشتن ندارد. آنقدر حرف دلم را نوشتم که حرف زدن فراموشم شد. مدادهایم را که شکستم کاغذهای سفید رهایم نکردند. برایم مهم نیست از آنها قایق می‌سازم. قایقی از تمام ناگفته‌ها و دلم می‌سوزد وقتی قایق ناگفته‌هایم در دریای احساسم غرق می‌شود. و دیگر حرفی برای گفتن ندارم. ناگفته‌ها کجا می‌روید؟ به سرزمین سکوت؟

مهدی ایمری از گنبد: بازار مالی مملو از کسانی است که قیمت همه چیز را می‌دانند اما ارزش هیچ چیز را تشخیص نمی‌دهند! چرا زیاد زیستن تقریبا آزوی همه هست اما خوب زیستن آرمان یک عده معدود؟

محمد فضلی‌پور: من خیلی قسمت پیامک‌ها رو دوست داشتم. دوستان، من پاسخگو رو پیدا کردم. ایشون توی اینستا هستن. البته من هنوز هم این قسمت از چاردیواری رو می‌خونم.

علیرضا ماهری: کمربندش همیشه بی‌سگک هست/ و آوازش شبیه نی‌لبک هست/ تنفس کرده عطر خاک غربت/ ولی در نبض او خواب ونک هست.

دوستدار قدیمی شما از کاشان: به نابینا گفتن تو که نمی‌بینی چرا چراغ دست گرفتی؟ گفت: چراغ دست گرفتم تا تو که می‌بینی به من نخوری!

پوریا رویوران از اهواز: می‌خواستم تشکر کنم از روزنامه جام جم بخصوص قسمت چاردیواری.

فروغی از خرم‌آباد: درباره شبکه‌های اجتماعی و طرز استفاده درست ازشون زیاد آموزش بدید.

رضا از آبادان: لطفا بخش زناشویی و اختلافات ببین زوجین رو مجددا به چاردیواری اضافه کنید. درباره عکس‌العمل شوهر هم لطفا راهکار بگذارید.

زهرا رحیمی‌نیا از ابهر: زندگی باید کرد. گاه با یک گل سرخ، گاه با یک دل تنگ، گاه با سوسوی امیدی کمرنگ. زندگی باید کرد، گاه باید خندید بر غمی بی‌پایان. لحظه‌هایت بی‌غم. روزگارت آرام.