چند شعر از ریچارد براتیگان

جایی در جهان، مردی با درد فریاد می‌کشد

جایی در جهان/ زنی

زیر درخت سبزی زیبا

نشسته نخود سبز پوست می‌کند

و فقط به چیزهای زیبا فکر می‌کند

به آبشارها یا رنگین‌کمان‌ها یا نخودهای سبز

ته سیگار

یک ته سیگار، چیز قشنگی نیست.

مثل درخت‌های سر به فلک کشیده نیست،

مثل علفزار سبز یا گل‌های جنگلی.

مثل یک آهوبره نجیب نیست،

مثل یک پرنده آوازه‌خوان یا یک خرگوش چالاک.

اما حالا هیچ یک از اینها نیستند

و به جای جنگل/ دنیایی سیاه مانده

از درخت‌های نیم‌سوز و لاشه‌های گندیده ـ

بقایای یک جنگل‌سوزی دیگر.

یک ته سیگار، چیز قشنگی نیست.

مهتاب بر گورستان

مهتاب

بر صدهزار مایل آوارگی می‌کند

تا بیفتد بر یک گورستان.

صد گور نوشته را می‌خواند

و آن‌گاه/ در لانه جوجه‌های جغد

می‌خندد.

شامگاهانی فراوان

پیرزنی/ می‌نشیند بر صندلی گهواره‌ای

در ایوانِ کلبه‌ای قدیمی.

ستاره‌ها را تماشا می‌کند

که فانوس‌هاشان را

در آسمانِ پاک شامگاهی

فرازِ صنوبرانِ تپه

می‌افروزند.

پیرزن/ به یاد دارد

شامگاهانی فراوان را.

نخستین ستاره در رودخانه شفق

رودخانه شفق

جاری شد بر تپه‌ها

و پوشاند دره را با آب زلال خنکش.

کنار برادر کوچکم نشستم در ایوان

و برایش قصه گلی را گفتم

که عاشق یک ستاره شد.

قصه را که تمام کردم،

برادرم به نخستین ستاره در رودخانه شفق

اشاره کرد

و گفت:

«این همون ستاره س؟»

نفس پروانه

ماه سایه‌ای می‌تاباند بر فراز شب.

سایه‌ای/ به خاموشی زایش یک سرخگل.

سایه‌ای/

به نرمای نفس یک پروانه.

سیداحمد نادمی

شاعر و مترجم