سیندرلا

اِلا، پرنسس کوچک خانه خود است که با پدر و مادری مهربان، زندگی توام با شادمانی را می‌گذراند؛ اما نباید فراموش کرد، غم و اندوه می‌تواند به هر قلمرویی راه پیدا کند، بدون توجه به این که چقدر شادی در آن وجود دارد. فیلم، همان قصه کودکی‌مان است. داستان دختری که مادرش در احتضار او را به شجاعت و مهربانی توام با هم وصیت می‌کند و این شعار تبدیل می‌شود به توصیه و مفهوم کلی فیلم. داستان همان لنگه کفشی است که هدیه است.

داستان الا ـ که به خاطر کارهای منزل و نشستن خاکستر هیزم به صورتش خواهرهای ناتنی‌اش به او لقب سیندرلا (دختر خاکستر) داده‌اند ـ داستانی است که بارها به فیلم و انیمیشن درآمده است. شرکت دیزنی، تهیه‌کننده فیلم سال 1950 انیمیشنی موفق از آن نیز ارائه کرد که فیلم فعلی بخصوص در دکور و لباس‌ها بسیار وامدار نسخه انیمیشن خود است. با همه این تفاسیر باز هم تعریفی دلچسب ارائه دادن از داستانی آشنا، خود هنر می‌خواهد که گویا کنت برانا (کارگردان فیلم) حائز آن بوده است.

سرکنت چارلز برانا، بازیگر و کارگردان ایرلندی است که بدون احتساب بازی‌های خوبش (با بیش از 50 نقش‌آفرینی سینمایی) در مقام بازیگری برجسته و صاحب سبک، پیشتر او را به‌عنوان کارگردان با اقتباس‌های خوبش از نمایشنامه‌های شکسپیر می‌شناسیم. (هملت، هنری ششم، هیاهوی بسیار برای هیچ و...) کنت برانا اما در سال‌های اخیر سراغ پروژه‌هایی متفاوت رفته (از جمله فیلم تور Thor که بسیار موفق بود، به صورتی که تبدیل به فیلم‌های دنباله‌دار شد.

کیت بلانشت در نقش نامادری سیندرلا بازی متفاوتی از خود ارائه کرد و نقش‌آفرینی زوج جوان لیلی جیمز و ریچارد مدن در نقش سیندرلا و شاهزاده هم با کمی تسامح مثبت ارزیابی می‌شود؛ اما تاج اصلی بازیگری فیلم به بازی کوتاه، اما اثر گذار هلنا بونهام کارتر در نقش جادوگر پریوش می‌رسد که چنین نقش‌های فانتزی را بارها در ساخته‌های تیم برتون تجربه کرده بود.

میلاد حاتمی

جام‌جم