شهر فرنگ ایران اینجاست

با این حال این حس مواج است و بالا و پایین دارد. دربخش‌های جنوبی ولیعصر، یک جور حس کهنگی به دل می‌نشیند که از ساختمان‌های فرسوده و مغازه‌های سنتی و کم‌زرق و برق متصاعد می‌شود؛ اینجا چنارها نیز کم‌پشت‌ترند. با این حال جنوب ولیعصر پر از نوستالژی است، پررنگ‌ترینش نیز ایستگاه مرکزی راه آهن، یادگار مهندسان آلمانی و بنایی باشکوه به سبک اکسپرسیونیسم آرمانگرا که مشخصه آلمان عصر هیتلر است . ولیعصر را که به سمت شمال بگیریم و بالا برویم، می‌شود خاطره‌بازی کرد با مهدیه تهران که میعادگاهی است. بالاتر که بیاییم، در تقاطع خیابان امام خمینی ـ سپه سابق ـ کاخ مرمر در حاشیه ولیعصر قد کشیده، دفتر کار رضاشاه و خانه فوزیه و محمدرضا پهلوی، کاخی ساخته دست معمار لئون تادوسیان و برپا شده روی زمین‌های خاندان فرمانفرماییان قاجار .

می‌شود با پیمودن آن به خیابان‌های مهم تهران رسید، به پاستور، مقر ریاست جمهوری، به جمهوری که یک سرش می‌رسد به میدان بهارستان و مجلس هرمی‌شکل شورای اسلامی و به خیابان معروف نوفل لوشاتو، مقر سفارت فرانسه چهارراه امیر اکرم در دل خیابان جمهوری و تقاطع ولیعصر است، اینجا پاتوق عروس ودامادهاست اگر بخواهند آیینه و شمعدان و کت و شلوار و لباس عروس بخرند و البته پاتوق زن‌هایی که می‌خواهند لباس مجلسی داشته باشند و برای بچه‌هایشان نیز خرید کنند . بالاتر از اینجا چهارراه ولیعصر است با ساختمان مشهور و گرد تئاتر شهر که روی پیکره محله قدیمی کافه شهرداری ایستاده است. چهارراه ولیعصر در سمت چپ می‌رسد به دانشگاه تهران و کمی بعدترش به میدان خاطره انگیز انقلاب .

بالاتر، خیابان طالقانی، ولیعصر را قطع می‌کند، در محل این تقاطع هتل و مرکز خریدی بزرگ ساخته شده و البته کمی پایین‌تر از این تقاطع، دانشگاه خوشنام امیرکبیر. در این محدوده می‌شود صنایع دستی مرغوبی پیدا کرد و با کمی پیاده روی به میدان ولیعصر وصل شد که آنجا هم صنایع دستی خاص می‌فروشند، یا اندکی به سمت راست رفت و به خیابان نجات‌اللهی ـ ویلای سابق ـ رسید و وارد دنیای زیبای صنف صنایع دستی‌فروشان شد .

آنهایی که لباس‌های راحتی خانگی بخواهند، می‌آیند ولیعصر، پرده‌های شیک و به روز بخواهند می‌آیند ولیعصر، قصد دیدن فیلم در معروف‌ترین سینماهای تهران را داشته باشند، می‌آیند ولیعصر، کتانی و کیف و کفش بخواهند، یا فقط بخواهند گشتی بزنند و غذایی بخورند، می‌آیند ولیعصر. ولیعصر همه چیز دارد از جمله مغازه‌های فروش تابلوهای نفیس نقاشی. هرچه بالاتر برویم فرش و تابلوفرش‌های نفیس هم در آن می‌فروشند، همین طور لوازم لوکس منزل، مبلمان‌های بی رقیب یا سیسمونی‌های تک .ولیعصر، پارک ساعی هم دارد، یکی از بوستان‌های قدیمی و جذاب تهران و سبز شده در سال 1324. چنارهای کهن پایتخت در این حوالی بسیار رنجورند و کم‌پشت. می‌گویند مغازه‌های پرتراکم این منطقه برای این‌که ویترین‌های لوکس‌شان دیده شود درخت‌ها را خشک می‌کنند؛ اینجا چنارهای قطور از کمر قطع شده را می‌توان دید، با این حال آنچه هر روز در این حوالی تا میدان ونک قد می‌کشد، ساختمان‌های پرخرج و مغازه‌های لوکس است .

میدان ونک یک جور حس خوشایند دارد با ده‌ها مجتمع تجاری و مغازه‌های برند فروشی که برخلاف اسمش (به معنی درخت کوچک) تسخیر شده با ساختمان‌های بزرگ و کوچک است. کمی بالاتر از ونک،‌ خیابان میرداماد است، نامگذاری شده به احترام فیلسوف بزرگ ایرانی، میرداماد، معلم ثالث و متخلص به شیخ اشراق .بالاتر که برویم چند مکان مشهور، در حاشیه خیابان ولیعصر ردیف شده ؛ پارک ملت، بوستان کهن تهران و پایتخت مجسمه‌های مشاهیر ایران، بالاترش ساختمان و محوطه صدا وسیما و باشگاه خبرنگاران جوان و درتقاطع اتوبان مدرس و چمران، پل کابلی پارک وی خیابان ولیعصر فقط یک خیابان نیست، اینجا دنیایی است که در آن آدم‌ها با میلیون‌ها عالم متفاوت، زندگی می‌کنند؛ هر که قدم در این خیابان بگذارد با هر ذائقه و طرز فکری، دست خالی برنمی‌گردد.

شب‌های رنگی چنارها

آفتاب که غروب می‌کند، شمالی‌ترین بخش خیابان ولیعصر رنگارنگ می‌شود، از پل کابلی پارک وی تا میدان قدیمی تجریش؛‌ قرمز،‌ زرد، سبز، بنفش، آبی. چنارها هر چند ثانیه یک بار رنگ می‌گیرند، این رنگ‌ها از چراغ‌های فلورین 2 آرجی‌بی می‌آید، همان لامپ‌های مولتی کالر، ساخت ایران و مقاوم در برابر باران و برف،‌ باد و ضربه.

این چراغ‌ها شب‌های بلندترین خیابان خاورمیانه را تغییر داده، البته فقط تکه‌ای که در نقشه فاز اول نورپردازی، جانمایی شده بود. سه فاز دیگر اما در راه است و هزاران چراغ مولتی‌کالر دیگر که از شمال تا جنوب طولانی‌ترین خیابان تهران را نورافشانی خواهد کرد. شب‌ها، تکه نورانی ولیعصر جان می‌دهد برای پیاده‌روی، وقتی که چنارهای بلند قامت دو سوی خیابان سبز می‌شوند و آرام‌بخش، زرد می‌شوند و زندگی بخش، آبی پررنگ می‌شوند و کمی مرموز یا بنفش جیغ می‌شوند و کمی دلهره‌آور .

مریم خباز

گروه جامعه