میان حسرت و افتخار

قبل از هر چیز باید به بازیکنان تیم ملی ساحلی ایران تبریک گفت، این تیم بی‌ادعا وارد مسابقات شد و آن‌قدر خوب کار کرد که ما را به مدعی قهرمانی در مسابقات رساند اما این سوال جدی بازهم خودش را نشان می‌دهد که چرا همواره انتهای همه تورنمنت‌ها برای ما با حسرت توام می‌شود. انگار که دیگر باید بپذیریم هرگاه یک تیم ایرانی یک کار بزرگ و یک پیروزی بزرگ به دست می‌آورد، پس از آن یک شکست ناباورانه هم در کار است .جام جهانی 2014 یادتان هست، ما اگر مثل آرژانتین و نیجریه بازی می‌کردیم، هیچ گاه به بوسنی آن گونه نمی‌باختیم یا در همین والیبال پس از پیروزی‌های بزرگ، همواره یک شکست ناباورانه کار را برای ما سخت می‌کند. این مساله در مسابقات جام جهانی فوتبال ساحلی هم رخ داد. شاید اگر آن انگیزه و تلاش بازی‌های قبلی در مقابل تائیتی هم در تیم ایران وجود داشت، اکنون تیم ایران در میان چهار تیم نهایی جای داشت و حتی شب گذشته بازی فینال را هم برگزار می‌کرد. تیم‌های ایرانی باید برای این پدیده که می‌توان به آن نام «تخلیه روانی» داد بیندیشند و باور داشته باشند یک تورنمنت تا آخرین روز، تا آخرین مسابقه و تا آخرین دقیقه هر مسابقه ادامه دارد و بازیکنان باید تا سوت پایان مسابقه برای دستیابی افتخار تلاش کنند وگرنه همواره سهم ما شروعی توفانی و پایانی همراه با حسرت خواهد بود.

مهیارآذر

جام‌جم