حفظ سبک رمضانی زندگی

اما در این خیل روزمرگی و سردرگمی ناگهان رمضان با نوای خوش دعا و مناجات از راه می‌رسد و آدمی را بر آن می‌دارد تا در هر لحظه مراقب گفتار و کردار و پندار خویش باشد. این ماه خدا به او گوشزد می‌کند تا هر روز با محاسبه‌ای دقیق اعمال خود را در ترازو قرار دهد و نسبت سنگینی و سبکی آن را بسنجد.

بعلاوه مدتی چند او را از خوردن و نوشیدن و خواب غفلت باز می‌دارد. لیالی قدر این امکان را فراهم می‌سازد که او نیمه شب بیدار شده درون خود را صافی کرده وبا ذکر «الغوث الغوث خلصنا من النار یا رب» خود را از آتش عذاب دوری از خداوند و جهنم مصون بدارد. سعادتی که ‌این‌گونه به او روی می‌کند توفیق مناجات و دعا با خالق و معبود خود است؛ معبودی که باید او را در خلوت سراغ گرفت و در دل شب‌های تنهایی:

رو بر در دل بنشین کان دلبر پنهانی/ وقت سحری آید یا نیمه شبی باشد

این سبک زندگی او را با دنیایی متفاوت و جدید آشنا می‌سازد؛ دنیایی سراسر آکنده از حضور الهی که با دور شدن از تعلقات مادی خود را نمودار می‌سازد و اسرار شناخت خویشتن را بر او هویدا می‌کند:

پیر میخانه سحر جام جهان بینم داد/ و اندر آن آینه از حسن تو کرد آگاهم

ارج نهادن ماه رمضان به انسان کمک می‌کند تا سبک زندگی خود را به گونه‌ای پیش گیرد که گویی هر روز از سالی که پیش رو دارد، یکی از روزهای رمضان، و هر شبش شبی از لیالی قدر است. این سبک زندگی رمضانی انسان را بر آن می‌دارد تا در هر لحظه و هر ساعت خداوند را حاضر و ناظر اعمال خود یابد و مشمول رحمت الهی شود. از این رو سعی می‌کند تا همواره نسبت به فرایض دینی مسئول باشد ـ مستمندان را یاری رساند ـ از یتیمان دلجویی نماید و گرسنگان را سیر کند: «به یتیمان و مستمندان احسان کنید و با مردم [به زبان] خوش سخن بگویید و نماز را به پا دارید و زکات را بدهید.» (بقره/83)

جام‌جم - هما شهرام بخت