موتور مدرن روی وولکس واگن

همان اندازه که حضور دورتموند در نیمه پایینی جدول بسیاری را شگفت‌زده کرد، قرار گرفتن وولفسبورگ در کورس قهرمانی و تبدیل شدن آنها به جدی‌ترین رقیب بایرن هم بسیاری را متعجب کرد.

بسیاری از هواداران فوتبال در آلمان، آشکارا از باشگاه وولفسبورگ متنفر هستند. وولفسبورگ یکی از دو باشگاهی است که تماما به یک کمپانی تعلق دارد و هواداران فوتبال این را یک انحراف از اصول باشگاهداری آلمانی می‌دانند که تعلق بیش از 49 درصد از یک باشگاه به یک شخص یا کمپانی را ممنوع کرده است.

آنها معتقدند منابع مالی کمپانی وولکس واگن، باعث شده تا سبزها از برتری ناعادلانه‌ای نسبت به دیگر باشگاه‌ها برخوردار باشند.

برای مثال هیبرت بروخاگن، رئیس باشگاه آینتراخت فرانکفورت، بتازگی پیوستن آندره شورله به وولفسبورگ را غیرعادی توصیف کرد؛ زیرا این انتقال را غیرمتوازن با ابعاد انتقال‌های معمول بوندس‌لیگا می‌دانست؛ ادعایی که بیراه هم نبود. تردیدی نیست که شورله بازیکن خوبی است اما تبدیل شدن او به سومین بازیکن گران قیمت تاریخ بوندس‌لیگا، کمی عجیب بود.

سه سال قبل، هاینس یواخیم واتسکه، نایب رئیس باشگاه دورتموند، هم اعلام کرده بود باشگاه‌ هایی که پایگاه هواداری بیشتری دارند، باید سهم بیشتری از حق پخش تلویزیونی داشته باشند؛ نسبت به تیم‌هایی که هواداران کمتری دارند و واتسکه آنها را تیم‌های کارگری توصیف کرده بود؛ طعنه‌ای که مستقیما به وولفسبورگ اشاره داشت.

تنها دو ماه بعد از صحبت‌های واتسکه بود که یک کمپانی که در مورد بازاریابی رسانه‌ای تحقیق می‌کرد، اعلام کرد دیدار تیم‌های وولفسبورگ و بایرلورکوزن را فقط 5000 نفر از شبکه اسکای تماشا کرده‌اند؛ آماری که ادعای واتسکه را تائید کرد.

وولفسبورگ تنها قهرمانی‌اش در تاریخ بوندس‌لیگا را در سال 2009 به دست آورده بود، اما پس از آن به قدری افت کردند که کسی انتظار نداشت آنها بار دیگر به تیمی مدعی تبدیل شوند؛ آن هم با نمایش‌هایی تماشایی که می‌تواند هوادارانی جدید برای آنها دست و پا کند.

در آخرین روزهای سال 2012 وولفسبورگ که در شرایطی بحرانی قرار داشت، به دنبال یک مربی جدید بود؛ کسی که جانشین مناسبی برای استیو مک لارن و فیلیکس ماگات باشد. ماگات که سال 2009 وولفسبورگ را قهرمان بوندس‌لیگا کرده بود، با تصمیم‌های عجیب و غریبش در فصول بعد، از چشم مدیران باشگاه افتاد و پس از آن استیو مک لارن هم نتوانست انتظارات را برآورده کند.

گزینه اصلی که در رسانه‌ها از آن نام برده می‌شد، برند شوستر بود. در همان روزها یکی از شبکه‌های تلویزیونی آلمانی اعلام کرد: وولکس واگن به دنبال نام‌های بزرگ است. گفته می‌شود برای نشستن شوتر روی نیمکت وولفسبورگ، تنها جزئیات نهایی باقی مانده است، اما دو روز بعد، وولفسبورگ یک مربی چهل و هشت ساله به نام دیتر هکینگ را به خدمت گرفت که مهم‌ترین دستاورد مربیگری‌اش، صعود به بوندس‌لیگا با آلمانیا اخن در سال 2006 بود؛ شخصیتی نه چندان پر سر و صدا که ترجیح می‌دهد بدون جلب توجهات، کارش را انجام بدهد.

کسی که این انتخاب را از طرف باشگاه وولفسبورگ انجام داد، کلاوس آلوفس بود؛ مدیری که فقط پنج ماه قبل، بعد از دوره‌ای طولانی و موفق از وردربرمن جدا شد و به وولفسبورگ پیوسته بود. آلوفس زمانی راهی وولفسبورگ شد که نالدو، مدافع برزیلی، مدتی پیش از آن این مسیر را طی کرده بود. او تابستان گذشته هم آرون هانت را از وردبرمن به وولفسبورگ برد تا جمع برمنی‌های سابق در وولکس واگن آره‌نا جمع شود.

البته تفاوت کار در وولفسبورگ با برمن برای کلاوس آلوفس این بود که او در این باشگاه، بودجه‌ای در اختیار دارد که در باشگاه قبلی هرگز خبری از آن نبود. دقیقا به همین دلیل بود که برمن نتوانست کوین ده بروین را از چلسی بخرد و این ستاره بلژیکی در نهایت با انتقالی 22 میلیون یورویی راهی وولفسبورگ شد.

البته آلوفس تلاش نکرد با خرید بازیکنان سابق برمن یا خرید بازیکنانی که آنها رویایش را در سر داشتند، وولفسبورگ را به نسخه پولدار باشگاه سابقش تبدیل کند. در واقع بهترین تصمیمات او، انتقال‌های هوشمندانه‌ای بود که کسی انتظارش را نداشت و البته پول زیادی هم برایش هزینه نشد؛ از جمله به خدمت گرفتن هکینگ؛ مربی‌ای که سبک کاری و ابعاد شخصیتی‌اش، چیزی شبیه توماس شاف بود که سال‌ها هدایت برمن را به عهده داشت.

زوج آلوفس- هکینگ، وولفسبورگ را به سطحی رسانده‌اند که در این فصل در پنج دیدار، دروازه حریفان را برای چهار بار یا بیشتر باز کرده‌اند؛ دستاورد درخشانی که یکی از آنها مقابل بایرن‌مونیخ صدرنشین رقم خورد. آنها مطمئنا فصل بعد در چمپیونزلیگ حضور خواهند داشت و هنوز می‌توانند در رقابت‌های این فصل لیگ اروپا به دستاورد بهتری از حضور در جمع هشت تیم پایانی دست پیدا کنند.

شاید خیلی زود باشد که بخواهیم وولفسبورگ را یک مدعی همیشه در فوتبال آلمان بدانیم، اما تواضع هکینگ و حرفه‌ای‌گری آلوفس آنها را به سطحی رسانده که دیگر یک تیم کارگری نیستند و البته بازی‌هایشان بیش از 5000 بیننده دارد.

بهنام جعفر‌زاده - جام‌جم