جام جم آنلاین گزارش میدهد
زمانی که در آن نویل ساوتهال انگلیسی تصور میکرد یکی از بهترین دروازهبانان دنیاست و برای اینکه آن را ثابت کند، جایزه بهترین بازیکن سال را از سوی انجمن فوتبالینویسان بریتانیا دریافت کرد، اما اگر اکنون بخواهیم نویل را در فوتبال امروزی در نظر بگیریم، قطعا او در هیچ یک از بازیهای عصر یکشنبه لیگ برتر جزیره جایی نخواهد داشت. با این حال اگر روزهای اوجش را که طولانیمدت هم بود، در نظر بگیریم، میتوانیم همچنان از وی به عنوان دروازهبانی بزرگ یاد کنیم؛ دروازهبانی که شوتگیر خوبی بود، انعطافپذیری خارقالعادهای داشت و اینها در ترکیب با جثه بزرگی که داشت به وی اجازه داده بود تا واکنشها و مهارهای باورنکردنی داشته باشد. اگر جثه وی را با جثه دروازهبانان امروزی مقایسه کنیم، حتما میخندیم، اما نمیتوانیم بگوییم که این وضع در موفقیتش بیتاثیر بوده است.
او کمک کرد تا اورتون در جام برندگان جام به موفقیت برسد، همانطور که در دو قهرمانی دسته اول انگلیس و دو قهرمانی جام حذفی این کار را انجام داده بود. اندام و جثه وی باعث شد تا همه دروازهبانانی که در آینده در فوتبال انگلیس روی کار آمدند با وی مقایسه و قضاوت شوند. نمونه آنها دیوید سیمن و پیتر اشمایکل بودند که شما هیچگاه ترجیح نمیدهید در زمین فوتبال با آنها روبهرو شوید و رقابت کنید. توانایی آنها در حمل و حرکت با توپ چیز دیگری بود که قابلیت یک دروازهبان را درون زمین بازی بالا برد و یک دارایی ارزشمند برایشان محسوب میشد. بروس گرابلر، دروازهبان لیورپول جزو اولین دروازهبانانی بود که چنین توانایی را داشت و لیورپولیها به شروعمجددها، گرداندن توپ در زمین و آغاز حملات وی بشدت تکیه کرده بودند. البته این تواناییها نمیتواند انتقادی را به نوع بازی وارد کند، زیرا اکنون همه تیمها بیش از آنکه به توانمندیهای دروازهبان تیمشان تکیه کنند، تمرکزشان روی تاکتیکها، حفظ توپ و اینکه چگونه خط دفاعی در طول یک بازی مانع شوتزنی بیش از حد حریف بشود، گذاشتهاند.
یازدهمین بازیکن
همه این تغییرات چه زمانی رخ داد؟ چه زمانی دروازهبان به بازیکن یازدهم تیمش تبدیل شد؟ بخش عمدهای از این تغییرات زمانی بوقوع پیوست که فیفا قوانین بهتری را طی سالهای اخیر برای این پست در نظر گرفت؛ یکی از آنها پاس رو به عقب به دروازهبان بود. پس از جام جهانی 1990 که یکی از خستهکنندهترین جامهای تاریخ بود، ایجاد چنین قانونی به ذهن فیفا خطور کرد. جامی که در آن پاسهای رو به عقب زیادی داده شد و دروازهبان بدون آنکه به بزرگترین بازیکنان جهان که در زمین حضور داشتند، نگاه کند توپ را با دست بلند میکرد و بازهم آن را به زمین میانداخت و شروع به دریبل کردن یا حرکت با توپ میکرد تا مهاجم حریف نزدیکتر شود و بازهم توپ را با دست بردارد. پت بونر در بازی مقابل مصر برای شش دقیقه این کار را انجام داد و در محوطه جریمه خودش با توپ حرکت میکرد و بعد آن را با دست برمیداشت.
با تغییر این قانون، مدل بازی دروازهبانها برای همیشه تغییر کرد. قانون پاس رو به عقب دروازهبانان را وادار کرد تا روی حرکات پا به توپ بیشتر تمرکز کنند و فقط به قدرت دستهایشان تکیه نکنند. بیشک یکی از دروازهبانانی که با تغییر این قانون به موفقیتهای زیادی رسید، دروازهبان سابق منچستریونایتد، ادوین فندرسار بود که در بسیاری از بازیهایش میتوانستیم او را پا به توپ در محوطه جریمه خودش ببینیم و این کار را حتی در اولدترافورد ارتقا داد و به حدی در آن رشد کرد که مانند یک دفاع میانی میتوانست توپ را به گردش دربیاورد و منتظر میماند تا بازیکنان کناری تیم حرکت کنند و بهدنبال آن با یک پاس کنترلشده، توپ را به هافبکهای میانی برساند.
اکنون مربیان دنیا در جستجوهای خود برای پیدا کردن یک دروازهبان به دنبال گلری هستند که بتواند از پاهایش به خوبی استفاده کند؛ چیزی که در فوتبال امروزی برای یک دروازهبان کلاس جهانی حیاتی است. دو نمونه خوب برای این کار داریم، ادوین فندرسار و پپه رینا. قطعا هر دوی آنها دروازهبانان بزرگی بوده و هستند، اما آیا از آنها دروازهبان بزرگتری نیست؟ حتما هست. حتی دروازهبانانی که در سطح بالاتری از آنها حضور دارند. هوگو لیوریس و گیرمو اوچوآ دروازهبانان بزرگی هستند که شاید توپگیری و مهارهای بهتری از فندرسار و رینا داشته باشند، اما آیا آنها شانسی برای رقابت با رینا و فندرسار در پخش توپ در زمین و کار با توپ دارند؟ نه شانسی ندارند. بازیگردانی رینا در زمین به اندازه تماشای یک بازی لذتبخش است و بازیکنان براحتی میتوانند به تواناییاش در پاس دادن اعتماد کنند. همیشه بهترین دروازهبان بودن مستلزم داشتن بهترین توپگیریها نیست. این ویژگی در فوتبال مدرن کمترین نیاز یک دروازهبان است.
شاید یکی از چیزهایی که یک دروازهبان را پیشرفت میدهد، این باشد که او در زمین تمرین همیشه فکرش آماده یک واکنش مناسب باشد. اکنون فوتبال دنیا به سمتی حرکت میکند که یک دروازهبان نیاز ندارد در هر بازی واکنشی در کلاس جهانی داشته باشد. بنابراین دروازهبانی موفق است که بتواند به قابلیتهایش اضافه کند و راه فندرسار یا رینا را در پیش بگیرد.
توانایی در هوا
چیزی که برای یک دروازهبان اهمیت دارد، این است که در فوتبال همیشه با شوت بازیکنان حریف مواجه نیستیم و باید منتظر رسیدن توپ از هر نقطهای باشیم؛ چیزی که در لیگ برتر انگلیس بیش از شوتزنی وجود دارد و بهترین دروازهبانها در این لیگ باید در هر موقعیتی بهترین باشند. روزهای نخستی که دیوید دهخیا وارد اولدترافورد شد، برای تیم ملی زیر 21 سال اسپانیا بازی میکرد و تجربه کافی برای قرار گرفتن در دروازه منچستریونایتد نداشت و مهمتر از آن فشاری بود که به عنوان جانشین فندرسار به وی وارد میشد. اشتباهات وی به حدی بود که انتقادات بیشتر و بیشتر میشد و فشار برای کنار گذاشتن وی افزایش پیدا میکرد. او به وضوح روی توپهای هوایی مشکل داشت و نمیتوانست عملکرد خوبی داشته باشد. این در حالی بود که در تیم رقیب یعنی چلسی پیتر چک در این کار بینظیر بود و در هوا میدرخشید.
یک دروازهبان کامل
پس چه دروازهبانی کامل است؟ اول از همه باید شوتگیر خوبی باشد. دروازهبانانی چون ایکر کاسیاس یا هوگو لوریس با انعطاف مناسب برای شروع خوب هستند. قدم بعدی داشتن توانایی پاسدهی مناسب است؛ پاسی که بتواند او را از موقعیت بحرانی خارج کند و توپ را در موقعیت بهتری قرار دهد. بازیکنی مانند پپه رینا. قدرت روانی لازمه بعدی یک دروازهبان است. چیزی که به او کمک میکند تا بداند چه زمانی از دروازه خارج شود، چه زمانی پاس کوتاه یا بلند بدهد و... مانند فندرسار که قدرت روانیاش او را در ردیف بهترین دروازهبانان دوران خودش قرار داد.
منبع: thinkfootbal
جام جم آنلاین گزارش میدهد
جام جم آنلاین گزارش میدهد
در گفتگو با جام جم آنلاین مطرح شد؛
در یادداشتی اختصاصی برای جام جم آنلاین مطرح شد
یک فعال سیاسی:
یک نماینده مجلس:
در گفتوگوی «جامجم» با استاد حوزه و مبلغ بینالملل بررسی شد
گفتوگو با موسی اکبری،درخصوص تشکیل کمپین«سرزمین من»وساخت و مرمت۵۰خانه در منطقه زنده جان