گلاره عباسی در گرمخانه‌ خاوران

از این رو، حضور چهره‌هایی چون مهراب قاسمخانی، گلاره عباسی، رامین ناصر‌نصیر و علیرضا دبیر که شامگاه دوشنبه در یکی از گرمخانه‌های تهران اتفاق افتاد و باعث همراهی پا به پای آنها با مددکاران در اسکان و ارائه خدمات به بی‌خانمان‌ها، کارتن‌خواب‌ها و معتادان شد، به عنوان یکی از مصداق‌های عینی و تازه این حرکت ارزنده قابل اشاره است.خواندن گفت‌وگوی ما با گلاره عباسی، بازیگر جوان تلویزیون و سینما به عنوان یکی از بانیان این اقدام نیکو، خالی از لطف نیست.

در صفحه شخصی‌تان در اینستاگرام تصاویری را منتشر کردید که نشان می‌داد دوشنبه‌شب به اتفاق جمعی دیگر از چهره‌ها به یکی از گرمخانه‌های تهران رفتید. در این مورد توضیح می‌دهید؟

بله، همراه آقایان علیرضا دبیر (عضو شورای اسلامی شهر تهران)، مهراب قاسمخانی، محمد صالح‌علاء، شهرام گیل‌آبادی (رئیس مرکز ارتباطات و امور بین‌الملل شهرداری تهران)، مهران دوستی، رامین ناصرنصیر و مژده لواسانی ابتدا با عده‌ای از مددکاران در جمع‌آوری کارتن‌خواب‌ها از مناطقی مثل شوش و دروازه غار همراهی کرده‌ایم و آنها را به تعدادی از گرمخانه‌ها منتقل کردیم. گرمخانه‌هایی که امکانات بهداشتی، پزشکی، اسکان و تغذیه دارد و بی‌خانمان‌ها و معتادان می‌توانند آنجا شب را به صبح برسانند.

برخورد این افراد با شما دوستان شناخته شده چطور بود؟ شما را می‌شناختند؟

نه، به قدری وضع بد و تاسف‌باری دارند که اصلا در این فضاها نیستند، آنها حتی خودشان را هم نمی‌شناسند. اما حسن ماجرا کمک به امنیت شهر است. چون با جمع‌آوری اینها هم از جرم و خلاف جلوگیری می‌شود، هم به تمیزی و بهداشت شهر کمک می‌شود و هم شیوع بیماری کاهش پیدا می‌کند. همه مسئولان باید برای اجرای درست این طرح خوب بکوشند، زیرا این کار هم به نفع خود آن کارتن‌خواب‌هاست و هم به سود مردم.

فکر می‌کنید چقدر حضور هنرمندان و ورزشکاران سرشناس در چنین فضاها و اصولا شرکت در برنامه‌های مشابه تاثیرگذار است؟

این مساله از دو زاویه قابل بررسی است؛ یکی نگاهی انتقادی است که چنین حرکت‌هایی را فقط یک سری شو و نمایش چهره‌ها می‌داند. اما نگاهِ دیگر، این برداشت اول را نفی می‌کند و با دیدی مثبت با آن مواجه می‌شود. به نظرم راه‌های خیلی راحت‌تر و تمیزتر و گرم‌تری برای شوی تبلیغاتی وجود دارد. شاید عده‌ای هم بگویند که این حضورها دردی از این افراد دردکشیده دوا نمی‌کند و کاری از ما برنمی‌آید. قرار هم نیست کار خاصی انجام دهیم، چون ما به اندازه یک مسئول که یک سری امکانات و اختیارات دارد، ابزار در اختیار نداریم. چنین حرکت‌هایی نمادین است و فقط برای شناساندن و معرفی این فضاها و مکان‌هاست تا بیشتر از این درباره آن صحبت شود. ضمن این‌که مشارکت در این محیط‌ها می‌تواند تبدیل به اثری هنرمندانه شود و مثلا منِ بازیگر نقشی مربوط با این فضا بازی کنم و به وسیله آن تاثیر مطلوب خودم را روی مردم و فرهنگ جامعه بگذارم. وگرنه من به هیچ‌وجه ادعای فداکاری ندارم و قرار نیست با یک شب همراهی با مددکاران تاثیر خاصی بگذارم و اساسا وظیفه من چیز دیگری است.

علی رستگار‌ /‌ گروه فرهنگ و هنر