فرصتی برای اثبات گذشته

اولین مقطع حضور مانچینی در اینتر بین سال‌های 2004 تا 2008، از نظر آماری، یک دوره بسیار موفقیت‌آمیز بود؛ مانچو در این چهار سال سه قهرمانی در سری A، دو کوپا ایتالیا و دو سوپرکاپ ایتالیا را به کلکسیون افتخارات باشگاه اضافه کرد.

با وجود این، به‌رغم همه این موفقیت‌ها، او در بازگشت به میلان و نشستن روی نیمکت اینتر، هنوز باید چیزهایی را ثابت کند. دلیل اصلی این موضوع آن است که سه قهرمانی پیاپی اینتر با هدایت او، بعد از رسوایی کالچوپولی رقم خورد. در دو فصل ابتدایی مانچینی در اینتر یعنی فصل‌های ‌5ـ2004 و ‌6ـ2005، که هنوز کالچوپولی یک زلزله اساسی در فوتبال ایتالیا رقم نزده بود، تیم او پشت سر یوونتوس و میلان در رتبه سوم قرار گرفته بود.

در واقع این رای دادگاه بود که قهرمانی فصل ‌6ـ2005 را به اینتر داد و یوونتوس را به سری B فرستاد. میلان هم با کسر امتیازی قابل توجه، جریمه شد.

این اتفاقات تاثیر زیادی روی توازن قوا در سری A گذاشت و حتی می‌توان گفت که تاکنون هم شرایط کلی سری A به پیش از کالچوپولی بازنگشته است. اما اینتر بخوبی از خلأ قدرت به وجود آمده استفاده کرد. آنها توانستند بهترین‌های کالچو را بدون این‌که رقیبی داشته باشند به خدمت بگیرند؛ بازیکنانی مانند زلاتان و پاتریک ویرا که پایه‌های موفقیت‌های اینتر در آن سال‌ها شدند.

با حضور یوونتوس در سری B و میلانی‌ها که فصل را با 8 امتیاز منفی آغاز کرد، اینتر هیچ بهانه‌ای برای نرسیدن به اولین قهرمانی درون زمینش در سری A از سال 1990 نداشت.

تاثیر کالچوپولی به اندازه‌ای بود که فقط یک فاجعه بزرگ‌تر می‌توانست از قهرمانی دوباره اینتر در فصل بعد از آن جلوگیری کند. یوونتوس بدون زلاتان، امرسون و سه ستاره ایتالیایی قهرمان جهان که فروخته شدند، به سری A برگشته بود و میلان هم در ادامه روند نزولی‌اش، حتی در بین چهار تیم بالای جدول قرار نگرفت. تنها رم می‌توانست با اینتر برای فتح اسکودتو رقابت کند اما آنها هم نتوانستند مانع فتح دوباره جام از سوی مردان مانچو شوند.

لوچانو موجی، مدیر پیشین یوونتوس، که یکی از متهمان اصلی پرونده کالچوپولی بود، ‌سال 2011 در نشریه لیبرو نوشت: اینتر فقط زمانی شروع به قهرمانی در سری A کرد که به لطف کالچوپولی، توانست بازیکنان یوونتوس را به خدمت بگیرد.

جانپیرو گاسپرینی، سرمربی فعلی جنوا، هم چند ماه قبل اظهارنظر مشابهی کرد: بدون کالچوپولی، مانچینی نمی‌توانست هیچ جامی ببرد. این نظر من نیست؛ این عین واقعیت است.

اما مانچینی مطمئنا این بار با چنین اتفاقاتی که شرایط را به نفع او رقم بزند، روبه‌رو نخواهد شد. بازسازی اقتصادی اینتر زیر نظر اریک توهیر هنوز راه درازی تا رسیدن به شرایط مطلوب داد و با توجه به اعمال قانون فرپلی مالی، مانچو نمی‌تواند انتظار داشته باشد که مانند دوران موراتی، روی هر بازیکنی که دست گذاشت، مدیران باشگاه با یک رقم نجومی، او را به خدمت بگیرند.

این در حالی است که عملکرد خوب در بازار نقل و انتقالات، همیشه یکی از سلاح‌های مانچینی در راه موفقیت بود. او با خرید بازیکنانی مانند داگلاس مایکون، استبان کامبیاسو و والتر ساموئل، تیم خوبی ساخته بود. او چند ماه قبل به اونینگ استاندارد گفته بود: مورینیو قهرمان چمپیونزلیگ شد زیرا تیمی را که من ساخته بودم به ارث برد. در منچسترسیتی هم همین طور. همه ستاره‌هایی که سیتی اکنون دارد، من خریدم؛ نصری، یحیی توره، داوید سیلوا، آگوئرو و ژکو.

اما خود او اکنون تیمی بمراتب ضعیف‌تر را به ارث برده است. می‌توان ادعا کرد که همه بازیکنان تیم فعلی اینتر، از تیمی که مانچو آن را تحویل مورینیو داد، ضعیف‌تر هستند. در حالی که رقابت در سری A نزدیک‌تر و فشرده‌تر شده است. یوونتوس و رم چند گام جلوتر از دیگر تیم‌های لیگ هستند و اینتر برای رسیدن به رتبه سوم، با تیم‌هایی مانند ناپولی، میلان، فیورنتینا و لاتزیو باید رقابت کند. مانچینی برخلاف موفقیت‌هایش در کالچو، هر زمان که در رقابت‌های چمپیونزلیگ به مراحل حساس رسید، شکست‌های بدی خورد. در چهار فصل حضور در اروپا، تیم او فقط سه پیروزی در مراحل حذفی به دست آورد. تیم او‌ سال 2007 مقابل والنسیا و ‌سال 2008 برابر لیورپول در مرحله یک هشتم نهایی شکست خورد و حذف شد.

استراتژی مانچینی در اروپا بشدت مورد انتقاد بود و باعث شده بود تا این عقیده به وجود بیاید که او فاقد درک تاکتیکی لازم برای به موفقیت رساندن تیمش در رقابت‌های اروپایی است. او در دو فصلی که با منچسترسیتی هم در چمپیونزلیگ حضور داشت، هر دو بار در مرحله گروهی از دور رقابت‌ها کنار رفت تا پاسخی برای ساکت کردن منتقدانش نداشته باشد.

توانایی او در مدیریت بازیکنان هم در اینتر با تردیدهایی روبه‌رو بود. (موضوعی که در منچسترسیتی با درگیری‌های او با کارلوس تبس و ماریو بالوتلی ادامه پیدا کرد)‌ یکی از دلایل جدایی او از اینتر در سال 2008، درگیری‌هایی بود که با بازیکنان، کادر پزشکی و مدیران باشگاه داشت.

یکی از اساسی‌ترین جنجال‌های او، بعد از شکست مقابل لیورپول در سن سیرو در مارس همان سال رقم خورد. بعد از شکست یک بر صفر که به باخت 3 بر صفر اینتر برابر قرمزهای مرسی ساید در مجموع دو دیدار منجر شد، مانچینی بلافاصله استعفایش را اعلام کرد؛ اما فقط 24 ساعت بعد، نظرش را تغییر داد.

بعد از گل فرناندو تورس، مانچینی بلافاصله از لوئیز فیگو خواسته بود تا وارد زمین شود اما ستاره باتجربه پرتغالی از دستور او سر باز زده بود. فیگو رابطه خوبی با مانچو نداشت و با بی‌اعتنایی، دستور او را نادیده گرفت. پاتریک ویرا و هرنان کرسپو هم از دیگر بازیکنانی بودند که با مانچینی مشکل پیدا کردند. (ویرا بعد از پیوستن به منچسترسیتی، رابطه بهتری با مانچینی پیدا کرد)‌

در سراسر ماه‌های پایانی حضور مانچینی در اینتر، تیم به دو دسته تقسیم شده بود و بیشتر ستاره‌های تیم در جبهه ضدمانچینی بودند؛ حتی گفته می‌شود مارکو ماتراتزی و زلاتان ابراهیموویچ هم با او صحبت نمی‌کردند. فقط دژان استانکوویچ و کریستین چیوو بودند که آشکارا از سرمربی تیم‌شان حمایت می‌کردند اما این حمایت‌ها هم نتوانست مانع از اخراج او، بعد از پیروزی در آخرین دیدار فصل برابر پارما شود.

وقتی شایعات به حقیقت تبدیل شد و مورینیو به طور رسمی به عنوان جانشین مانچینی معرفی شد، فرانچسکو تولدو، دروازه‌بان دوم اینتر در آن زمان، تائید کرد که مانچو حمایت بازیکنان تیمش را از دست داده بود: درست است؛ او رفت زیرا بخشی از بازیکنان تیم به او پشت کردند.

با وجود همه موفقیت‌هایی که اینتر با او به دست آورده بود، شاگردان مانچینی چندان از جدایی او ابراز ناراحتی نکردند؛ در حالی که بعد از جدایی مورینیو در سال 2010، بازیکنی مانند ماتراتزی مانند پسربچه‌ها گریه کرده بود. در همه این شش سال، مانچینی متهم بود که موفقیت‌هایش را نه به لطف توانایی‌هایش، که به دلیل حوادثی که در فوتبال ایتالیا رخ داده، به دست آورده است. دومین مقطع حضور او در سن سیرو فرصتی است تا به همه ثابت کند در موردش اشتباه کرده‌اند.

سایت‌گل / مترجم : بهنام جعفرزاده