گزارش تکان‌دهنده از قهرمانان دست فروش +[مجموعه عکس]

به گزارش جام جم ورزشی ، این سرنوشت دردناک و مشترک بسیاری از جوانان ورزشکار ایرانی است، آنهایی که حتی مدال های جهانی کسب کردند اما اکنون بدون هیچ گونه امکاناتی برای برآورده کردن مخارج زندگی خود مشکلات زیادی دارند. آنها هنوز کنار خیابان دستفروشی می کنند و کسی هم به فکر آنها نیست. حتی کسب مدال رقابت های جهانی و آسیایی نیز تضمینی برای ساختن آینده آنها نبود. واقعا آنها دیگر باید چه می کردند تا در شهر خود از حداقل امکانات ورزشی و غیر ورزشی بهره مند باشد. در شرایطی که فوتبالیست های اغلب ناکارآمد و پرادعای ایرانی قراردادهایشان با گذر از مرز چند صد میلیون تومان به بیش از یک میلیارد تومان می رسد این جوانان قهرمان و البته دستفروش چه جایگاهی در ورزش کشور دارند؟ یعنی آنها از ستاره های میلیاردی فوتبال ارزش و جایگاه پایین تری دارند؟

نگاهی به حال و روز کنونی برخی از ورزشکاران می اندازیم، ورزشکارانی که کنار خیابان دستفروشی می کنند و البته کسی هم هرگز باور نمی کند این دستفروش ها افتخارآفرینان ایران زمین در میادین بین المللی هستند:

امید ستایش‌پور متولد ۱۳۶۶ از قهرمانان رشته پاور لیفتینگ است که مدال‌های زیادی از بازی‌های کشوری و آسیایی در کارنامه خود دارد، اما به دلیل بی مهری مسئولان، اکنون کنار خیابان شال و روسری می فروشد:

این یکی مجتبی مرادی است که در سال ۱۳۹۰ در مسابقات کشتی آزاد جهان موفق شد مدال برنز را به دست بیاورد. مجتبی برای امرار معاش چاره ای جز فروش سمبوسه در کنار خیابان ندارد:

این فرد نیز محمد یوسف رئیسی است. مردی که به عنوان کاپیتان سابق تیم ملی کریکت بزرگسالان ایران و سرمربی تیم ملی کریکت ایران اکنون باید کنار خیابان بطری بنزین بفروشد:

این فرد که در خیابان‌های برازجان کنار خیابان فلافل می‌فروشد، صادق پاکدامن، عضو تیم ملی نجات غریق ایران است که در مسابقات جهانی "ادلاید" مدال طلای این رشته را بر گردن آویخت.
صادق پاکدامن چندین مقام قهرمانی کشور و مدال طلای جهانی در رشته نجات غریق را نیز در کارنامه افتخارات متعدد اما بی آب و نام خود دارد:

با سجاد پیرآقا یارچمن هم آشنا شوید، پسری که در المپیک ناشنوایان ۲۰۱۳ توانست مدال نقره پرتاب دیسک رشته‌ی دو میدانی را برای تیم ملی ایران کسب کند. او در تبریز و کنار خیابان ها بساط سیگار فروشی به راه انداخته است:

در نهایت با فرشاد درکه، قهرمان ﮐﯿﮏ ﺑﻮﮐﺲ ایران هم آشنا می شویم. او حالا "ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺍﺑﺶ ﺯﯾﺮ ﺳﯿﻨﮏ ﺩﺳﺘﺸﻮﯾﯽ ﯾﮏ ﻣﻐﺎﺯﻩ ﻓﺴﺖ ﻓﻮﺩ ﻓﺮﻭﺷﯽ" است.

با سرنوشت غم انگیز تعدادی از قهرمانان ورزشی کشور به طول خیلی خلاصه آشنا شدید. اما واقعا این ورزشکاران چه اهمیتی دارند؟! اکنون فقط اصرار علی دایی برای زندانی کردن مربی سابقش و التماس های مایلی کهن برای اینکه به او دستبند بزنند تا جلب توجه بیشتری کند مهم تر است نه این ورزشکاران دست فروش و نگون بخت... کاش ورزش ما کمی به خودش بیاید.