سفر به سرزمین ابولا

گینه کوناکری (جمهوری گینه)

این کشور در غرب آفریقا و در ساحل شرقی اقیانوس اطلس قرار گرفته و به عنوان منشا اصلی بیماری ابولا شناخته می‌شود. علاوه بر ابولا، بیماری‌های هپاتیت و ایدز هم در این کشور ریشه دارد و به همین دلیل سن امید به زندگی در این کشور به 60 سال هم نمی‌رسد. با وجود این، مردم برای افزایش جمعیت، پشتکار عجیبی دارند، به نوعی که میانگین سنی کل جمعیت این کشور 18 سال است و بیش از 40 درصد مردم زیر 14 سال سن دارند.

دو قشر از آدم‌ها زیاد به گینه می‌روند؛ یکی بازرگانانی که دوست دارند تجارت بوکسیت، ماده اولیه تولید آلومینیوم داشته باشند و از این رو گینه به عنوان دارنده بزرگ‌ترین ذخایر این ماده را انتخاب می‌کنند و دومی توریست ‌ماجراجویی ـ و این روزها با وجود ابولا ـ که می‌خواهند یک کشور با پوشش جنگلی استوایی و البته گرم و مرطوب را انتخاب کنند.

اگر یک روز ابولا ریشه‌کن و زمینه سفر به گینه میسر شد، بدانید که بهترین وقت برای سفر به این کشور ماه‌های آذر و دی است. متوسط دما در این کشور استوایی، 30 درجه و هوا خیلی مرطوب است. از این رو باید در کنار بیماری‌ها مراقب گرمازدگی هم باشید. برای سفر به جمهوری گینه نیاز به ویزا دارید که باید از سفارت این کشور در ایران بگیرید. هزینه ویزا بین 25 تا 50 دلار است. در این کشور مسلمان‌نشین می‌توانید از اماکنی همچون کاخ ملل که برای اجلاس سران اتحادیه آفریقا در سال 1984 ساخته شده است، مسجد جامع با ظرفیت ده هزار نمازگزار و موزه ملی و دو پارک بوتانیکال و دوم اکتبر دیدن کنید. البته نباید از طبیعت این کشور که ترکیبی از جلگه و رود و البته قله نیمبا با ارتفاع 1700 متری است، چشم پوشید.

گینه بیسائو

دیگر کشور جهان با نام گینه، گینه بیسائو نام دارد. این کشور هم در زمینه شیوع بیماری‌های مسری کمتر از همسایه همنام خود نیست. دلیل این مساله را باید در فقر شدیدی دید که دولت و مردم این کشور با آن روبه‌رو هستند. از نظر تولید ثروت، گینه بیسائو در رده 193 جهان و از نظر درآمد سرانه در رده 213 قرار گرفته است. از نظر طبیعی، این کشور کاملا در وضع جلگه‌ای و پست قرار گرفته و بالاترین نقطه آن 300 متر از سطح دریا ارتفاع دارد. در این کشور هم مسلمانان بیشترین تعداد پیروان ادیان را دارند.

اگر می‌خواهید به گینه بیسائو بروید باید بیش از هر چیز عاشق ساحل و جزایر بکر این کشور با مردمان بومی و رسوم سنتی‌شان، محیط بومی و غیرسنتی این کشور مثل بازار ماهی فروشان بیسائو یا جزایری که حتی برق هم ندارند، شده باشید. ممکن است دوست داشته باشید به کشوری بروید که طی 30 سال، بیش از ده حکومت عوض و چندین و چند کودتا را تجربه کرده است. اگر دلیل شما برای دیدن گینه بیسائو هر کدام از اینها باشد کار ساده‌ای دارید، وقتی این کشور در ایران سفارت دارد، اما مراقب خود باشید چراکه طبق آمار سازمان ملل به دلیل ضعف ساختارهای ارتباطی و توریستی و نیز فقر بالا و بیماری‌هایی مانند ایدز که گفته می‌شود 4 درصد بزرگسالان با آن روبه​رو هستند؛ در سال 2011 فقط 30 هزار نفر از این کشور دیدن کرده‌اند.

گینه استوایی

گینه استوایی یکی دیگر از کشورهای با نام گینه است که در غرب آفریقا قرار گرفته است. البته دلیل نامیدن این کشور به نام استوایی این است که در میانه قاره آفریقا قرار گرفته است. گینه استوایی هم جزو کشورهای فقیر جهان است (مثلا نرخ بیکاری بیش از 20 درصد است)، اما تفاوتش با دو گینه دیگر یعنی گینه کوناکری و بیسائو این است که اقتصادش مبتنی بر صنعت پتروشیمی است و نه کشاورزی.

با این حال محیط‌های دیدنی این کشور، همه مربوط به مناطق طبیعی است. باتا و اُرِکا دو ساحل دیدنی این کشور هستند و مونته آلن یک پارک ملی که می‌توانید اوقات فراغت خود را در آنجا بگذرانید. تفاوت دیگر این کشور با گینه‌های بیسائو و کوناکری در وضع ادیان است چون اکثریت مردم این کشور مسیحی هستند. با این حال، گینه استوایی هم مثل دو کشور گینه دیگر از نظر بیماری‌های واگیردار، پرخطر است. مثلا 7 درصد از بزرگسالان این کشور ایدز دارند.

گینه استوایی هم جزو یکی از کم‌توریست‌ترین کشورهای جهان است. در سال 2012 فقط 6000 توریست به این کشور رفته‌اند. در کنار همه مسائل باید در نظر بگیرید که رفتن به گینه استوایی نیاز به ویزا دارد و گرفتن ویزا از این کشور یک کار شاق است.

کشور دیگری هم با عنوان دولت مستقل پاپوآ گینه نو در شرق آسیا قرار گرفته که برای ایرانیان در سال‌های اخیر نامی آشناست. این جزیره محل اسکان پناهجویانی است که به امید واهی به سمت استرالیا می‌روند، اما دولت استرالیا آنها را به اردوگاه‌های اسکان اجباری این جزیره می‌فرستد. البته پاپوآی گینه نو به دلایل دیگری مثل زندگی بومی مردم و دارا بودن بیشترین زبان رایج (بیش از 800 زبان) مشهور است.

سه کشور گینه با این پاپوآی آخری همگی در دنیای فقیر قرار دارند؛ دنیایی که در آن مشهور می‌شوی، به شرط این‌که بیماری مرگباری مثل ابولا از سرزمینت برخیزد.

مصطفی مسجدی آرانی / چمدان (ضمیمه آخر هفته روزنامه جام جم)