گل بود به سبزه نیز آراسته شد

وقتی تخریب بناهای تاریخی مجازاتی در پی ندارد، وقتی هشدارهای مدیران میراث فرهنگی ضمانت اجرایی ندارد، وقتی مردم ما ترجیح می‌دهند به جای داشتن میراث فرهنگی و حافظه تاریخی، یک زمین صاف و آسفالت‌شده و خیابانی عریض‌شده برای عبور و مرور برای خودروهای شخصی خود داشته باشند انگار آب در هاون می‌کوبی اگر مثل ماه گذشته از تخریب یک بنای دیگر بنویسی و از مسئولان و مردم بخواهی که در حفظ و نگهداری از میراث تاریخی و فرهنگی کشورشان کوشا باشند.

حداقل این مطلب با این امید نوشته شده که فاصله تخریب بناها و آثار تاریخی از یک ماه به دو ماه تبدیل شود و ما از زمان گذشته برای افعال‌مان در توصیف این آثار کمتر استفاده کنیم؛ برای مثال کمتر بگوییم همین خانه «حلی‌ساز» را که ساعت 2 و 30 دقیقه بامداد پنجشنبه گذشته با خاک یکسان «کردند»، از جمله بناهای ارزشمند در شیراز «بود» که براساس طرح مصوب شورای عالی شهرسازی و طرح 57 هکتاری توسعه حرم‌های مطهر احمدبن موسی شاهچراغ(ع) و سیدعلاءالدین حسین(ع)، باید حفظ «می‌شد.»

امروز آثار باارزش تمدن ما زینت‌بخش موزه‌های بزرگ جهان است. اما نسل ما ارزشی برای اجدادمان که از 200 سال پیش، چوب حراج به این آثار بی‌نظیر می‌زدند و به اندک بهایی آنها را به اجنبی می‌فروختند، قائل نیست. مطمئن باشید نسل آینده نیز ما را این‌گونه می‌بیند و هرگز این بی‌تفاوتی‌مان را نخواهد بخشید.

کمیل انتظاری ‌-‌ گروه فرهنگ و هنر