الهه، دختری که سکه نمی خواهد

به گزارش جام جم ورزشی ، البته او بابت از دست دادن مدال طلا به هیچکس بدهکار نیست، نه به مردم شهرش، نه به کاروان ورزشی ایران و نه به ورزش بانوان. الهه به اندازه کافی تلاش کرد و هر آنچه در توان داشت ارائه داد. او حالا فقط باید تشویق شود چرا که حداقل در عین شایستگی مدال برنز دوره گذشته خود در رقابت های آسیایی را تبدیل به مدال نقره کرد. این ووشوکار پرافتخار به اندازه کافی در گذشته افتخار آفرینی کرده است، از طلای جهانی جوانان در سال های 2003 و 2009 گرفته تا قهرمانی در بزرگسالان دنیا در رقابت های جهانی 2010 و 2013. اما اینک برای او وقت فکر کردن به گرفتن پاداش های مختلف و تجلیل های باشکوه نیست، الهه یک برنامه محدود برای خودش برای ترسیم کرده، چهار سال دیگر و بعد خداحافظ ووشو!

چهار سال دیگر خداحافظ

الهه منصوریان از خواهرش شهربانو که او هم ووشوکار قهار و مدال آوری به شمار می رود کوچک تر است اما با این حال گویا قصد دارد همزمان با شهربانو از ووشو بازنشسته شود. او در گفت و گو با جام جم ورزشی اظهار داشت: «می خواهم در سن 27 سالگی از ورزش خداحافظی کنم، از الان باید مسئولان به فکر جایگزینی من، لادور و مریم هاشمی باشند تا در آینده با کمبود ووشوکار در این رشته روبرو نشویم. البته همین الان هم ووشوکاران مستعدی داریم که برای قهرمانی کمی امکانات بیشتر می خواهند.»

اما چه چیزی باعث شده تا الهه به فکر خداحافظی در 27 سالگی بیفتد؟ خودش می گوید: «تمرینات ووشو سخت و طاقت فرساست. بدن هر ورزشکار آستانه ای برای تحمل دارد و من فکر می کنم تا چهار سال دیگر ووشو برایم کافی باشد.»

الهه قصد دارد با مدال طلای بازی های آسیایی دوره بعد برای همیشه با ووشو وداع کند. اما او برای تحقق رویاهای طلایی اش چه ابزاری می خواهد؟ او همانند دیگر ورزشکاران از دریافت سکه های وعده داده شده قطعا راضی و خوشحال می شود اما برخلاف تعدادی از ورزشکاران هدف متعالی او از ورزش کردن فقط "سکه" نیست. اصلا او سکه نمی خواهد. او فقط می خواهد با مدیر کل تربیت بدنی استان اصفهان دیدار کند که البته ایشان وقت نداشتند!

جهانی بی جهانی!

الهه خسته است خیلی خسته؛ آنقدر زیاد که می خواهد از خیر حضور در رقابت های جهانی بگذرد، رقابت هایی که قبلا در آن قهرمان شده بود اما اینبار منصوریان توانی برای حضور در این رقابت ها ندارد و از همین اکنون خبر از انصراف خود از این رقابت ها می دهد. در حالی که تعدادی از ورزشکاران تحت هر شرایطی می خواهند در رقابت های مختلف شرکت کنند و شانس خود را برای مقام آوری بیازمایند منصوریان نگرشی دیگر دارد. وی در اینباره گفت: «خیلی خسته ام و می خواهم استراحت کنم بنابراین به رقابتهای جهانی نمی روم. من برای حضور در اینچئون شش ماه سخت پشت سر گذاشتم . شش ماه تمرین کردم و شش ماه تمرکز کاملم را بر روی این موضوع گذاشته ام. می دانید، الان تا تحلیل رفته ام. اگر به مسابقات جهانی بروم شاید یک شکست بد بخورم آنوقت آن یک ذره حلاوت نقره اینچئون از یادم برود برای همین اصلا ترجیح می دهم نروم. »

آزادپور کجاست؟

حال که گپی با الهه منصوریان زدیم بد نیست یادی هم از خدیجه آزادپور داشته باشیم، دختر 26 ساله سمیرمی که چهار سال پیش در رقابت های آسیایی گوانگجو تاریخ سازی کرد و نخستین زن ایرانی پس از انقلاب لقب گرفت که از رقابت های آسیایی مدال طلا می گیرد. آزادپور قرار بود پس از آن رقابت ها به عنوان پاداش علاوه بر سکه هایی که دریافت کرد یک خانه هم بگیرد اما به جرم "مجرد" بودن این اتفاق نیفتاد و این ووشوکار طلایی صاحبخانه نشد. آزادپور پس از آن رقابتها چند باری در رقابت های بین المللی وجهانی مدال های نقره گرفت اما مصدومیت و یک عمل جراحی او را به تدریج از میادین دور کرد. با گذشته چهار سال از آن موفقیت تاریخی دیگر کسی سراغ خدیجه 26 ساله را نمی گیرد. شاید الهه منصوریان و امثال او با دیدن شرایط آزادپور تصمیمات متفاوتی برای آینده شان بگیرد چون این ورزش به هیچکس رحم نمی کند!